27. "Troszkę więcej odwagi"

Leżeliśmy w milczeniu, przytulając się i głaskając na wzajem po rękach. To cudowne, że nasza relacja jest tak głęboka, że potrafimy się nie odzywać i nie jest to krępujące, a jedynie relaksujące i wyciszające.
-Ej, trzeba chyba skończyć te owoce, bo się zepsują.- stwierdził Ucker, biorąc miskę.
-Okej, daj.- wyrwałam mu z ręki miseczkę, śmiejąc się.
-Ty zjadłaś więcej, oszustko...
-Ale ja chciałam nakarmić Ciebie, wariacie.
I wyszło tak, że ja karmiłam jego, a on mnie. Ja oczywiście wybierałam dla siebie wszystko co lepsze, a jemu dawałam prawie same mandarynki i jabłka. Szybko zjedliśmy wszystko.
-Chodź, wino też skończymy.- zaproponowałam, biorąc butelkę.
-O nie, Tobie już wystarczy... Napiłaś się wcześniej razem z owocami.- zabrał mi butelkę i dał tubkę płynnej czekolady. -To jest dla takich dzieci jak Ty, kochanie.
-Wredny jesteś... No daj mi to, przecież nic się nie stanie. Jestem z Tobą i będziesz mnie pilnować, nawet jak będę chciała zrobić coś głupiego.
-Dopiero mówiłaś, że więcej się ze mną nie napijesz.
-Ale teraz chcę, bo mi to wino posmakowało. Zresztą zostało tylko troszkę i trzeba to skończyć.
-No dobrze, daj kieliszki. Tylko wiesz co? Ubierzmy się, bo robi się zimno.
Ubraliśmy się w ciepłe ubrania, które wzięliśmy sobie w razie jakby właśnie było zimno. Siedzieliśmy na przeciwko siebie, pijąc wino i ciągle patrząc sobie w oczy.
-Zagramy w butelkę?- wymyśliłam nieźle pobudzona po dobrym seksie i winie.
-Dziecko drogie, po cholerę Ci butelka jak jesteśmy tylko we dwoje?
-Słuszna uwaga... A więc grajmy w butelkę bez butelki. Po prostu pytanie, czy wyzwanie, okej?
-No dobra, to zaczynaj.
-Okej. Pytanie, czy wyzwanie?
-Pytanie.
-Hmm... No to co robiłeś, jak ja wyjechałam na studia?
-Nic takiego.
-Mhm, jasne... No powiedz co. To znaczy wiem wszystko od Ann, ale chcę usłyszeć to od Ciebie.
-Aj Duluś... Pierwszy rok praktycznie ciągle siedziałem w domu i muliłem. Później było już trochę lepiej i wychodziłem z kumplami na piwo czy coś...

-Mhm... I pewnie kończyłeś w łóżku z jakimiś lafiryndami, które śmiały tknąć mojego faceta?

-No nie będę ukrywać, bo tak było. Ale nie złość się, bo wtedy nie byliśmy razem.

-Wiem, przecież nic nie mówię, spoko. No dobra, to teraz Ty.- powiedziałam, przesuwając palec po brzegu kieliszka. -Wyzwanie.- wyprzedziłam jego pytanie.
-Niebezpiecznie pogrywasz, skarbie. Dobrze, a więc... Zrób tutaj ponętny striptiz. Będę nagrywał, ale tylko dla siebie.
-Nie, bez takich.- zaprotestowałam.
-Proszę Cię, zrób to dla mnie.
-No dobrze, ale daj mi się jeszcze napić.
-Tylko uważaj na świeczki, bo one już ledwo żyją.
Wzięłam łyka wina i wstałam. Rozbierałam się powoli, ponętnie kręcąc biodrami i dotykając się wszędzie. Ubrania rzucałam na niego, a on się denerwował, bo w ten sposób przeszkadzałam mu w patrzeniu. Szczerze mówiąc, gdyby nie zawartość alkoholu w mojej krwi chyba bym tego nie zrobiła, a na pewno nie w taki sposób. Leciałam na całość, kusząc go swoim ciałem i ponętnymi ruchami. Kiedy już pozbyłam się wszystkich swoich ubrań, wyłączył nagrywanie i siedział, patrząc na mnie. Nadal stałam przed nim nago, a on nie rozumiał, o co chodzi.
-Ja pierdziele, Ucker, nie na darmo się rozebrałam!- krzyknęłam, a jego oczy stały się wielkie jak 5-złotówki.
-Za dużo się napiłaś, prawda?
-Nie tym razem. Jestem w pełni świadoma tego, co robię, spokojnie. Mam tylko troszkę więcej odwagi.- powiedziałam, ciągnąc go za rękę do siebie.
-Poczekaj, najpierw muszę się rozebrać.
-Kochanie, ja to zrobię z przyjemnością.
Rozebrałam go w błyskawicznym tempie i już po chwili na nim siedziałam. Teraz to ja unieruchomiłam jego ręce nad głową. Założyłam mu prezerwatywę, choć oczywiście to on o tym znowu pamiętał. Powoli nabijałam się na jego męskość, jęcząc cichutko i odchylając głowę do tyłu. Próbował wyrwać swoje ręce z moich, bo za pewne chciał pobawić się moimi piersiami.
-O nie, skarbie... Teraz ja tu rządzę. Nie ruszaj się.- powiedziałam władczym tonem i zaczęłam się powoli poruszać.
Wszystkie moje ruchy były ponętnie i zrównoważone bez żadnych większych porywów. Nadal chciałam się z nim kochać, nie pieprzyć, więc nie mogłam jakoś dziko po nim skakać, czy coś w tym stylu. Spełnienie przyszło szybko, a wtedy po prostu opadłam na niego, czekając aż on dojdzie. Długo czekać oczywiście nie musiałam i już po chwili się to stało. Kiedy było już po wszystkim, położyłam się na niego płasko, a jego dłonie spoczęły na moich pośladkach. Zorientowałam się teraz, że świeczki zgasły, ale za to na dworze robiło się już troszkę jasno.
-To była najlepsza noc w moim życiu.- powiedziałam, całując go w kącik ust.
-Dla mnie też. Mimo tych wszystkich niespodzianek typu deszcz.
-To akurat było zajebiście zabawne.- stwierdziłam, śmiejąc się.

Następnego dnia wieczorem wróciliśmy do domu, bo pogoda znowu się psuła. Czekała na nas już oczywiście kolacja. Przy jedzeniu mój ukochany chłopak żalił się wszystkim, że śmiałam się z niego, kiedy w deszczu szukał świeczek.
-No mówię... Gdybyście go widzieli, wyglądał jak ofiara.- ponownie go wyśmiałam, a wszyscy razem ze mną.
-Widzisz mamo? Ona jest niedobra, śmieje się ze mnie.- powiedział słodkim głosem z miną zbitego psiaka.
-Oboje powinniście w łeb dostać za to latanie po deszczu. Jak nie ma pogody, to do domu się wraca, a nie chowa do namiotu.
-Tak, mamo ja wiem... Nie będziesz ze mną po lekarzach chodzić.- zaśmiał się, celowo denerwując mamę.
-Zobaczymy, jak będziecie mieli swoje dzieci...- powiedziała, a ja z Uckerem wymieniliśmy smutne spojrzenia, wspominając tamtą rozmowę.
-Może kiedyś...- odezwał się dla niepoznaki, kładąc dłoń na moim kolanie.
-Wiem przecież, że nie teraz... Za młodzi jesteście i dopiero co zaczęliście z tymi sprawami, więc wiadomo, że na dzieci przyjdzie czas później. Zresztą Dulce musi najpierw skończyć studia, to jest na razie najważniejsze.- dobre sobie... Dopiero zaczęliśmy. Ucker prawie zadławił się bułką, żeby tylko nie wybuchnąć śmiechem, Anahi zresztą podobnie, bo przecież ona tutaj jedyna zna prawdę.
-Tak, póki co muszę skupić się na studiach. Jak je skończę, to pomyślimy o rodzinie. Prawda, kochanie?
-Tak, Duluś. Wszystko w swoim czasie.
-Zawsze chciałam, żeby moje dzieci poszły na studia i miały dobre wykształcenie, ale żadne z nich od małego się nie rwię do nauki. Ratujesz honor rodziny, kochana.- stwierdziła Pani Laura, rzucając groźne spojrzenie swoim dzieciom.
-Mamo... Mi studia nie potrzebne. No, bo zobacz... Dula jest ta mądra i wykształcona, więc ja muszę być ten mądry inaczej i odpowiedzialny finansowo za rodzinę.- gadał bez sensu Ucker, żeby tylko jakoś się usprawiedliwić.
-Odpowiedzialny finansowo? Ty chyba śmieszny jesteś... A pracujesz chociaż?- głos zabrał tata Uckera, który na ogół bardzo rzadko się odzywa.
-Żartuję tylko, daj spokój.- mój kochany od razu się oburzył tą uwagą, bo ojciec zawsze wypomina to, że nie pracuje i musi go utrzymywać.
-Wyjdą Ci te żarty, jak kiedyś wyrzucimy Cię z domu i kobieta będzie Cię utrzymywać.- czułam, że to zmierzało do kłótni, bo Uckera łatwo sprowokować, a już był bardzo zdenerwowany, bo zapewne nieświadomie zaciskał dłoń na moim kolanie.
-Skończ już, dobrze?!- i bomba wybuchła...
-Kochanie...- szepnęłam błagalnym głosem, łapiąc go za rękę, żeby się uspokoił.
-Odkąd skończyłem 18 lat ciągle wypominasz mi to, że jestem na twoim utrzymaniu. A kiedy Anahi ma 18 lat nie pozwalacie jej nawet iść samej na imprezę. Zdecyduj się, jak traktujesz dzieci i zacznij traktować nas tak samo! Czemu tak bardzo chcesz się mnie pozbyć z domu? Przeszkadzam Ci, czy co? Nie rozumiem, bo przecież nie wymagam już od Was tak wiele jak kiedyś, a kasy masz więcej niż wtedy.- zaczął się drzeć i poszedł na górę, a mi się tak strasznie głupio zrobiło, że byłam świadkiem kłótni w rodzinie mojego chłopaka.
-Po co zaczynasz z nim w ogóle ten temat?- zapytała Pani Laura, łapiąc męża za rękę.
-Bo wkurwia mnie to, że jest tak leniwy i nieporadny. Dul, przepraszam za tą kłótnie, ale robię to także dla Ciebie. Dobrze, że wyszedł, bo chcę z Tobą pogadać. Proszę, spróbuj jakoś do niego dotrzeć, żeby wziął się do roboty. Nie będę żył wiecznie, a on powinien zacząć pracować na siebie i swoją rodzinę. Nie chcę dla niego źle, ale już nie wiem, jak mam z nim gadać. Zresztą pewnie wolałabyś mieszkać we własnym mieszkaniu, a nie z całą rodzinką chłopaka.- wyciszył się trochę, mówiąc do mnie, choć na początku jeszcze krzyczał.
-Dobrze, porozmawiam z nim.- powiedziałam i wstałam od stołu.
Poszłam na górę do pokoju Uckera. Wiedziałam, że to będzie trudna rozmowa, bo cudotwórcą nie jestem i nie sprawię, że on od razu się uspokoi, ale może coś zdziałam.
-Kochanie moje najdroższe i najprzystojniejsze...- zaczęłam, żeby jakoś mu się podlizać, by w ogóle chciał mnie wysłuchać.
-Co Ty kombinujesz?- zapytał beznamiętnie.
-Czemu jesteś taki uparty i nie dasz sobie nic powiedzieć?
-Ty też przeciwko mnie?- przewrócił oczami, kładąc się.
-Nieprawda. Misiu, nikt nie jest przeciwko Tobie. Nawet twój ojciec wbrew pozorom chce twojego dobra.
-Jak masz mi tu bzdury pieprzyć, to lepiej wyjdź!- nie spodziewałam się, że powie do mnie coś takiego, ale nie zamierzam się przejmować.
-To nie było miłe, ale trudno, jakoś to przeżyję...
-Przepraszam, poniosło mnie.
-Nie przepraszaj, przecież bywało gorzej.- posłałam mu delikatny uśmiech, przytulając się do niego, by go uspokoić.
-Nienawidzę tej durnej gadki ojca! Poszedłbyś do pracy... Blebleble. Mam tego dość!
-Wiesz? Chciałabym, żeby ktoś mi tak pierdolił w kółko to samo, ale niestety tak potrafią tylko rodzice, więc kurwa mać, doceń to, że ich masz, ogarnij się i weź do roboty.
-Cokolwiek by się nie działo, każdą sytuację porównujesz do twojej, która zawsze okazuje się gorsza...- stwierdził i oczywiście miał rację.
-Bo tylko to czasami do Ciebie trafia. Ja pracuje od dwunastego roku życia, wiesz? Naprawdę chciałabym, żeby mnie teraz rodzice wyganiali do pracy. Postaw się czasami na moim miejscu i pamiętaj, że to, że teraz jestem z Tobą szczęśliwa, nie znaczy, że nie jestem tą samą smutną dziewczyną, którą poznałeś dwa lata temu. Nie zapominaj, że właśnie cokolwiek by Ci się w życiu nie stało, to nie będziesz cierpiał tak mocno jak ja. A wiesz dlaczego? Bo masz pełną rodzinę. Bo masz rodziców, na których zawsze możesz liczyć. I nie stałaby Ci się jakaś wielka krzywda, gdybyś poszedł do pracy, i zamieszkał sam. Czasami jesteś tak strasznie niedojrzały, że aż nie wiem, co ja z Tobą robię.
-Skończ te swoje głupie umoralniające gadki. Już nieraz mówiłem Ci, jak bardzo Cię podziwiam, że dajesz sobie w życiu radę, więc nie musisz ciągle przypominać mi, jakie masz zjebane życie. No kurwa... Było, minęło. Teraz jesteś ze mną, jesteśmy szczęśliwi, więc nie ma potrzeby gadać o przeszłości.
-Jesteśmy szczęśliwi, masz rację. Teraz, a co będzie później? Ja na razie studiuję, więc i tak nasz związek jest weekendowy. Za trzy lata skończę studia i co? Będziemy mieszkać u twoich rodziców? A gdyby jednak okazało się, że będziemy mieli dzieci? Będą je utrzymywać dziadkowie, zamiast rodzice? Ucker, zastanów się i nie gadaj mi, że nie ma potrzeby wspominać przeszłości. Przeszłość decyduje o tym, jacy będziemy w przyszłości i tego nie unikniesz. Miałeś wspaniałe dzieciństwo, więc teraz masz na wszystko wyjebane, bo powtarzam Ci, że masz na kogo liczyć. Wiesz to i dlatego nie ciągnie Cię do pracy. Po za tym jesteś rozpieszczonym dzieciakiem i masz dwie lewe ręce.
-Trochę koloryzujesz. To nie jest tak, że nie pracuję, bo mam bogatych rodziców.
-A jak? Czy gdybyś ich nie miał, siedziałbyś teraz w ekskluzywnym domu, nie mając pracy? Nie, rozmawialibyśmy teraz pewnie w jakiejś melinie, bo byłbyś bezdomnym żulem.
-Nie, tak bym się nie poniżył.
-No właśnie... Bo sytuacja zmusiłaby Cię do pracy, o tym właśnie mówię.- sukces! Okrężną drogą, ale przyznał mi rację.
-O Ty wredna małpo... Specjalnie tak gadałaś, żebym tylko przyznał Ci rację.
-Nie, kochanie... Żebyś coś wreszcie zrozumiał, bo jesteś wyjątkowo tępym człowiekiem.
-A według Ciebie, gdzie niby mógłbym pracować?
-Wszędzie. Skarbie, każdy Cię przyjmie, bo masz dar przekonywania i jesteś przesłodki. Po za tym twój ojciec ma studio, więc pewnie znalazłby tam coś dla Ciebie.- siedziałam mu na kolanach, bawiąc się jego przydługimi włosami.
-Już mi to kiedyś mówił. Miałbym sprzątać mu studio, zapomnij.
-Ucker, zapomniałeś o jednej ważnej rzeczy. Ja też zaczynałam u Ciebie w domu jako sprzątaczka, a jak skończyłam? Nadal tu jestem i jestem bardzo szczęśliwa. Masz znaleźć sobie pracę na początek, czyli tylko pokazać ojcu, że do czegoś się nadajesz. Nikt nie karze Ci latać z miotłą do końca życia. 
-A myślisz, że później dostanę awans?
-Na pewno, musisz tylko spróbować. Masz trzy lata na okres próbny, bo wiesz... Ja chcę mieć już życie ułożone po studiach.
-Ty spryciulo... Ja będę pracować, a Ty co?
-Oj, źle mnie zrozumiałeś... Ja w przeciwieństwie do Ciebie pracy się nie boję. Zobacz, jak byłoby pięknie... Kończę studia, a mój ukochany ma dobrą pracę. Mieszkamy razem w naszym malutkim mieszkanku. Wtedy ja odpoczywam po studiach i nie muszę iść jeszcze do pracy, bo Ty ją masz. A więc codziennie masz gotowy obiadek, a wieczorem relaks w łóżeczku. Co Ty na to?- mówiłam ponętnym głosem, smyrając go nosem po szyi.
-Mmm, podoba mi się.- rozmarzył się i chciał mnie pocałować.
-Ale jeśli nie pójdziesz do pracy, to nie będzie tak pięknie... Dalej będziesz mieszkał u rodziców na utrzymaniu. Skończę studia i nie będziemy mieli jeszcze nic swojego. Od razu będę musiała iść do pracy, więc będziemy mieli dla siebie jeszcze mniej czasu niż teraz. Po za tym będę bardzo zmęczona i zła na Ciebie, że nie pracujesz. A więc wtedy wszelkie szaleństwo i upojne noce raczej odpadają, a nawet nie wiem, czy nie zakończy się to klęską naszego związku.- mina od razu mu zrzedła. -Zastanów się, co wybierasz, a ja idę się wykąpać. - zakończyłam i poszłam do łazienki.

Ok, dodaję dziś właściwie z dwóch powodów:
Po pierwsze jak za starych, dobrych czasów był to układ z Moniką, a więc jak można się domyślić u niej też pojawia się rozdział :D 
Po drugie coś przemyślałam (tym razem nie na Waszą niekorzyść i nie będę się czepiać o komentarze xD). Chodzi o to, że nadrabiając czytanie komentarze u innych, zauważyłam, że ostatnio nastąpił jakiś ogólny spadek ilości komentarzy. Mam więc nadzieję, że wynika to jedynie z braku czasu (jak w moim przypadku, bo sama dawno nie komentowałam i dzisiaj nadrobiłam 13 rozdziałów) , a nie z ubywania fanów Vondy, czy coś w tym stylu. W związku z tym stwierdziłam, że czekanie na 10 komentarzy trochę nie ma sensu, bo średnio od 7 w górę są to już komy typu "kiedy kolejny?". Nie chodzi o to, że ja jakoś nie wiadomo jak chcę tych 10 komentarzy (chociaż jednocyfrowa liczba głupio wygląda xD). Zresztą każdy, kto też pisze, wie o czym mówię... Chodzi o to poczucie, że ktoś docenia to, co robisz. Ten blog to już część mojego życia i nie wyobrażam sobie zakończenia pisania (choć chciałam to jakiś czas temu zrobić, ale za bardzo to kocham). Mam do przodu napisanych ponad 20 rozdziałów (licząc epilog, obsadę i prolog), więc tak naprawdę dodanie rozdziału minimum raz w tygodniu nie zrobi mi póki co wielkiej różnicy. Wiadomo, że wolałabym mnóstwo komentarzy i wyświetleń, ale liczy się to, że ktokolwiek czyta i mam się z kim dzielić moimi wymysłami i w pewnym sensie fantazjami. 
Wasze komentarze zawsze bardzo poprawiają mi humor, ale jest mi smutno, kiedy nic nie przybywa. Dobra, chodzi głównie o sam fakt, że muszę doceniać osoby, które zawsze dzielnie czytają, komentują, wgl są ze mną niektórzy pewnie od początku. Poza tym jest pewnie dużo ludzi, którzy czytają, a nie komentują, bo po prostu im się nie chce ;) Nieważne, jakoś to przeżyję :D 
Przyjdzie taki dzień, że tekst pod rozdziałem będzie dłuższy niż sam rozdział, haha ;) Dzięki temu przynajmniej nauczyłam się szybko pisać na klawiaturze xD I zdaję sobie sprawę z tego, że połowa osób pewnie wgl nie czyta tekstu pod rozdziałem, bo jest za długi i nudny, haha :) Ale ja i tak muszę swoje powiedzieć, bo lubię się rozpisywać. 
Więc przyjmijmy, że kolejny rozdział po prostu, jak będę miała dobry humor, albo w wyniku jakiejś transakcji. I informuję, że będę korzystać, póki Monika chętnie chce dodawać i zawierać układy ;) 
To by było na tyle, do następnego :*