13. "Kiedy Ty dorośniesz?"

Ucker prawie siłą wyciągnął mnie ze szpitala. Chciałam tam jeszcze zostać z bratem, nie mogłam stamtąd wyjść tak po prostu. To sprawiało mi zbyt wiele bólu, bo przecież spędziłam z nim tutaj tyle czasu po to, by wyzdrowiał, a nie umarł. Finalnie w objęciach przyjaciela wyszłam. Wsiadłam do auta z przodu i płakałam dalej. Nawet nie zapięłam pasów.

-Co ja mam Ci jeszcze pasy zapinać?- powiedział z udawanym oburzeniem, nie odpowiedziałam.

Zapiął te pasy tak naprawdę pewnie z przyjemnością i ruszył. Po drodze oczywiście nie odezwałam się ani słowem. Kiedy weszliśmy do domu, Ucker zapytał czule:

-Zjemy coś, słońce? Chodź, zrobimy kolację.

-Nie mam ochoty.- wysiliłam się na tą krótką odpowiedź.

-Nie, Duluś, powinnaś coś zjeść.

-Nie jestem głodna, daj mi spokój.- odmówiłan ponownie i wyszłam z domu.

Usiadłam na schodach, chowając twarz w dłonie i znów zalałam się łzami. To już drugi raz, kiedy siedzę tu i płaczę. Tyle że tamten powód był prawie głupotą, a teraz... No gorzej już być nie może. Nagle zaczął padać deszcz, który udowodnił mi, że jednak zawsze może być gorzej. Zastanawiałam się, co jeszcze mnie w życiu spotka. Jestem na świecie zupełnie sama, otaczają mnie tak naprawdę obcy ludzie, którzy czasem pełnią rolę moich przyjaciół, mój najdroższy, jedyny brat umarł, a ja pieprzyłam się za pieniądze... Takiego życia to tylko pozazdrościć. Miałam już naprawdę wszystkiego dość! Czułam, że mój świat się rozpada, a ja utknęłam gdzieś w jego gruzach. Nagle poczułam coś na ramionach, to była kurtka. Od razu domyśliłam się, że jest tu Ucker.

-Długo zamierzasz tu sama siedzieć?- zapytał, siadając koło mnie.

-Właśnie, Ucker... Sama, więc możesz sobie już iść?- wiem, że to nie było miłe, ale nie myślałam nad tym zbytnio.

-Nie jesteś zbyt uprzejma, ale dziś Ci to wybaczę. Wiedz, że nie zostawię Cię samej.

-Ucker, proszę...

-Nie, bo mi tu zamarzniesz. Idziesz do domu i tyle w temacie.- on ewidentnie próbował mną rządzić, czego bardzo nie lubię.

-Chcę pobyć trochę sama, zrozum.- próbowałam dalej się go pozbyć.

-Nie skarbie, wcale nie chcesz, wiem to. Potrzebujesz czyjejś obecności, bo czujesz się jeszcze bardziej samotna niż zwykle. Mam rację?- kurde, on mnie tak dobrze zna...

-Przytul mnie mocno i nie puszczaj, bo się rozpadnę.- wtuliłam się w niego, znów wpadając w dziką rozpacz.

-No już... Wypłacz się, wyżal.- mówił czułym głosem, przytulając mnie mocno i głaskając delikatnie po głowie.

-Nie dam rady dłużej. Mój świat nie ma sensu... Straciłam jedyną bliską mi osobę, dla której tyle poświęciłam. To jest straszne i nie wiem już, co dalej robić. Dziękuję za pomoc i wsparcie, ale prawda jest taka, że nie masz pojęcia, co ja czuję i nie jesteś w stanie mnie pocieszyć.- wydukałam przez łzy, ciągając nosem.

-Wiem, ale ja się o Ciebie po prostu martwię. Przechodzisz trudne chwile i chcę się tylko Tobą zająć, to zwykła troska.

-Dziękuję Ci z całego serca.- strumień moich łez wezbrał na sile, a ja aż drżałam nie tylko z zimna, ale i z rozpaczy.

-Chodź do domu, bo zaraz mi się tu rozchorujesz.- powiedział, wstał i wyciągnął do mnie rękę, żebym też się podniosła.

Już bez żadnych protestów poszłam z nim do domu. Ciągnął mnie do swojego pokoju, a ja już nie miałam siły mu się opierać.

-Uszykuję Ci relaksacyjną kąpiel z bąbelkami, co Ty na to?- a Ucker jak zwykle ukazuje swoją duszę dziecka i sądzi, że będę się teraz jarać jakimiś bąbelkami. Boże, co za człowiek...

-Aj, Ucker... Kiedy Ty dorośniesz?- zapytałam cicho, kręcąc głową.

-Czemu o tym mówisz, przecież jestem od Ciebie starszy?

-Wiek to tylko liczba. Nie oszukujmy się, że jestem od Ciebie dużo dojrzalsza, bo życie mnie do tego zmusiło... Ty opływasz w luksusach i nigdy o nic nie musiałeś się martwić. A ja tak naprawdę nie miałam dzieciństwa i musiałam dorosnąć bardzo szybko, i jakoś przetrwać.

-Masz rację. Ja zachowuje się jak głupi dzieciak, a Ty jesteś poważną kobietą, która wiele przeszła. Ty nie potrafisz się w pełni wyluzować i wygłupiać, a mi z trudem przychodzi zachowanie powagi. Tak już jest i to nie bez powodu... Nawet nie wiesz, ile bym dał, żeby móc choć na chwilę zdjąć z Ciebie ten ciężar, byś mogła odpocząć od wiecznej męki. Chciałbym zobaczyć Twój uśmiech, nie tylko na ustach, ale i w oczach. Niestety Twoje oczy są wciąż smutne, odkąd Cię poznałem...

-Teraz prawdopodobnie już nigdy nie ujrzysz uśmiechu na mojej twarzy, bo moje serce przepełnia żal i smutek z powodu utraty ukochanej osoby.

Ucker już nie odpowiedział, tylko po raz kolejny tego dnia przytulił mnie czule, bym znowu całkiem się nie rozpłakała. Tak jak zapowiedział, uszykował mi kąpiel. Chciał wejść ze mną, ale mu nie pozwoliłam, bo choć przez ten niedługi czas chciałam pobyć sama ze swoimi myślami. Po mnie do łazienki poszedł Ucker i wziął szybki prysznic, żeby jak najszybciej do mnie przyjść. Położyliśmy się do łóżka w swoich objęciach. W cudownych, bezpiecznych ramionach Christophera poczułam się tak dobrze i ciepło, że natychmiast zasnęłam.

Dwa dni później odbył się pogrzeb Juanita. Wszystko zorganizował Ucker z pomocą Anahi, bo ja nie miałam na to siły psychicznej, jak i tej fizycznej, bo prawie nic nie jadłam. Pogrzeb wywołał we mnie mnóstwo emocji do tego stopnia, że później byłam praktycznie nieobecna duchem i nikt nie mógł się ze mną dogadać. Usiadłam w salonie na kanapie i siedziałam cicho z wzrokiem wlepionym w bliżej nieokreślony punkt. Z moich oczu leciały drobne łzy, których nie zdołałam wypłakać wcześniej. W pewnym momencie podszedł do mnie Ucker i usiadł obok.

-Skarbie, nie płacz tak ciągle, bo się wykończysz.- powiedział czułym głosem, całując mnie delikatnie w skroń.

-Nie potrafię inaczej. Czuję, jakby moje serce obumierało połamane na miliony kawałeczków.- odpowiedziałam beznamiętnie, błądząc wzrokiem po pokoju.

-Aj, Dulce... Kiedy Ci to przejdzie?

-Kiedy mi przejdzie?! Ucker, mój brat umarł, więc nie oczekuj, że szybko mi przejdzie...

-Przepraszam, po prostu wiesz... Nie mogę się doczekać, kiedy zaczniesz spłacać u mnie swój dług.- i tu mnie zatkało...

Podniosłam się z kanapy i stanęłam przed nim jak wryta, a po moich policzkach zaczęły płynąć łzy.

-Ty idioto! Udajesz przyjaciela, niby mnie wspierasz, a tak naprawdę chodzi Ci tylko o jedno...

-Nie, to nie tak...- próbował się bronić, ale po co?

-A jak?! Zaufałam Ci, wierzyłam, że się zmieniłeś, myślałam, że robisz to wszystko dla mnie i mojego brata... Ale teraz już wiem, że Ty nie robisz niczego dla innych, tylko dla własnej przyjemności. Brzydzę się Tobą, nie chcę Cię znać!- skrzyczałam go i chciałam odejść, ale złapał mnie za rękę.

-Co Ty odpierdalasz?! Taka była umowa, że płacę za operację, a Ty oddajesz mi w naturze, więc teraz się na mnie nie drzyj!- krzyknął głosem typowym dla niego, takim jaki znałam od początku: władczym i szorskim.

-Ale ta jebana operacja się nie udała, a Juanito nie żyje!

-I co z tego?! To nie zmienia faktu, że masz u mnie dług. Czego jeszcze nie rozumiesz?

-Jesteś okropny... Wypchaj się tą swoją kasą i pseudo przyjaźnią!- uderzyłam go w twarz i wybiegłam z domu.

Tym razem nie siedziałam na schodach jak sierota. Biegłam przed siebie, żeby wyładować całą złą energię. W końcu opadłam z sił i stanęłam. Dopiero wtedy zorientowałam się, że jestem w lesie. No świetnie... Przez tego durnia się zgubiłam. Jednak nie dbałam zbytnio o to, gdzie się znalazłam, ani co ze mną będzie. Nie obchodziło mnie w tym momencie nic.

Kiedy emocje opadły i zaczęłam racjonalnie myśleć, chciałam wyjść z tego lasu. Okazało się, że naprawdę się zgubiłam. Robiło się ciemno, a ja byłam sama w środku lasu. Brawo, Dul, jesteś zajebista! Ku mojemu zaskoczeniu nie odczuwałam wielkiego strachu. Przeciwnie, czułam się wolna. Nie było przy mnie natrętnego Uckera i nie musiałam robić nic wbrew swojej woli, jedynie tu siedzieć. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że było mi cholernie zimno. Postanowiłam przeczekać noc i nie zamarznąć, a rano znaleźć jakieś wyjście.

☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁☁

No dobrze, jak tak ładnie prosicie, to dodam teraz ;) W sumie to i tak jest już piątek, bo to te moje dodawanie "wieczorem" podczas choroby xD Niestety to kolejny mało pozytywny rozdział (ale jak twierdzi Monika jestem mordercą, więc czego się po mnie spodziewać). Mam już napisane 20 rozdziałów do przodu, więc raczej będę dodawać częściej, co nie zwalnia Was z pisania dużej ilości komentarzy :* 
Boże, nie mogę uwierzyć, że to już 3 tygodnie odkąd widziałam się z Dulą, tak za nią tęsknię :'( :'( ❤❤❤