12. "Zaopiekuj się nią"

Pojechaliśmy z Uckerem do szpitala. Ustaliliśmy z lekarzem, że jutro rano Juanito będzie miał operacje. Przerażał mnie opis tego zabiegu, było to bardzo skomplikowane. Jednak w konsekwencji doktor przekonał mnie, że to dobre rozwiązanie i jedyna szansa na powrót mojego brata do zdrowia. Do wieczora chodziłam zamyślona, po prostu się martwiłam. Ucker prawie na cały dzień gdzieś zniknął i jedyną osobą, która mnie wspierała była Anahi. Zrozumiałam, że jako rodzeństwo Ann i Christopher mają jedną zasadniczą wspólną cechę. Oboje wyglądają na nadętych bogaczy i zresztą celowo takich z siebie robią, ale w głębi duszy są bardzo wrażliwi i dobrzy. Odkąd dowiedzieli się o chorobie Juana, pomagali mi. Każdy na swój sposób, ale zawsze mnie wspierali. Z Any się naprawdę zaprzyjaźniłam. A co do Uckera... No cóż, z nim bywa różnie i naszej relacji chyba nie da się określić. Wrócił do domu późnym wieczorem, kiedy wszyscy byliśmy już po kolacji. Byłam jeszcze w kuchni, bo myłam naczynia. Ucker zrobił sobie tak na szybko płatki. Siedział przy stole i jadł, ciągle próbując mnie zagadywać. Udzielałam mu krótkich odpowiedzi, nie mając ochoty na rozmowę. Kiedy wkładał do zlewu pustą już miskę, objął mnie od tyłu, pytając ciepłym głosem:

-Co się dzieje? Obraziłaś się na mnie, czy co?

-Nie mam o co się obrażać, przecież jesteś dla mnie dobry i kochany. Po prostu się martwię.- odpowiedziałam, odwracając się w jego stronę.

-Rozumiem Cię, ale bez przesady. Powinnaś się cieszyć, że Twój brat ma szansę na lepsze życie.

-Cieszę się Ucker, cieszę. To normalne, że się martwię, bo operacja jest poważna.

-Fakt, to bardzo skomplikowane. Ale wierzę, że będzie dobrze, musi być.

-Obyś miał rację.- nie wytrzymałam i wtuliłam się w niego z nadmiaru emocji.

-Chodź wykąpiesz się i pójdziemy spać.

Tego dnia Ucker był dla mnie wyjątkowo wyrozumiały i nawet nie prosił o seks. Wykąpałam się i położyłam do jego łóżka, tak jak sam tego chciał. Szybko zasnęłam, podczas gdy Ucker smyrał mnie po plecach. On by chyba nie wytrzymał, żeby mnie w ogóle nie dotykać, no ale cóż... To mi się akurat bardzo podobało.

Wstaliśmy wcześnie, by od rana być w szpitalu. Kiedy tam dotarliśmy, trwały pierwsze przygotowania do operacji. Poszłam do Juanita, by jeszcze z nim porozmawiać.

-Cześć Juanito.- powiedziałam, podchodząc do jego łóżka.

-Cześć Dul, siemka Ucker.- przywitał się z nami wesoło.

-Co tam mały?- zapytał Ucker, który od początku świetnie się dogaduje z moim bratem.

-Słyszałem, że będę miał operację dzięki Tobie. To prawda?- kurde, skąd on to wie?...

-Tak, to prawda.

-Dziękuję Ci bardzo, najbardziej!- podniósł się lekko, by móc przytulić Christophera.

-Nie ma za co. Wiesz przecież, jak Cię lubię.

-A Dulce kochasz...- eh, no tak on przecież wierzy, że jestem z Uckerem. -Więc jakby coś się nie udało, to się nią zaopiekuj.

-Nie mów tak, nie wolno Ci tak nawet myśleć.- moje oczy się zaszkliły i pewnie bym się całkiem rozpłakała, gdyby nie Ucker, który mnie przytulił.

-Mówię to tak tylko w razie co. Przysięgnij, że nie zostawisz jej samej.

-No dobrze już... Przysięgam.- powiedział w końcu Ucker z delikatnym uśmiechem.

Trzy godziny później:

-Pani brat... Nie żyje.- usłyszałam od lekarza, który wyszedł z bloku operacyjnego.

-Co?- miałam nadzieję, że mi się przesłyszało.

-Przykro mi, choroba zaatakowała zbyt wiele organów, nastąpił krwotok...- tylko tyle zdołałam usłyszeć, zemdlałam i upadłam .

Otwierając oczy, ujrzałam biały pokój i kilka ludzi ubranych na ten sam kolor. Miałam wrażenie, że umarłam. Kiedy doszłam do siebie, zerwałam się z łóżka i zapytałam:

-Gdzie ja jestem? Co z moim bratem?!

-Spokojnie, jest Pani w szpitalu. Jak się Pani nazywa?- odezwał się lekarz, podchodząc do mnie.

-Nie róbcie ze mnie idiotki! Gdzie jest mój brat?

-Proszę się uspokoić, bo będę zmuszony podać Pani leki uspokajające.

-Chcę zobaczyć się z bratem!!- pamiętałam informację lekarza, ale nadal to do mnie nie docierało.

-Duluś, uspokój się.- podszedł do mnie Ucker, obejmując mnie czule.

-Nie mogę. Nie słyszałeś, co on powiedział?- zachowywałam się jak w totalnym amoku i tak też się czułam.

-Słyszałem, skarbie. Niestety to prawda, Juanito nie żyje.- dopiero po jego słowach ocknęłam się i wpadłam w istną rozpacz.

-To niemożliwe...- wydukałam, zalewając się łzami. -Co za lekarze w tym szpitalu?! Nie potrafią nawet ratować życia małego chłopca!!- w złości krzyczałam wszystko, co mi się na myśl nasunęło.

-Dul, nie krzycz... Wiem, że to boli, ale spróbuj troszkę się uspokoić.- Ucker już też płakał, choć widziałam, że próbował to powstrzymywać.

-Łatwo Ci mówić... Jak mam się uspokoić?! Straciłam ukochanego brata, moją jedyną rodzinę!! On jeden na tym świecie mnie kochał... Boże, dlaczego? To tylko dziecko!- byłam w totalnej rozsypce, a krople moich łez były ogromne.

-No chodź, przytul się.- przygarnął mnie do siebie, przytulając mocno. Aż zanosiłam się płaczem, a bezsilny wobec mojej rozpaczy Ucker głaskał mnie delikatnie po plecach, uciszając jak dziecko. -Ćśś...

-Ucker, ja tego chyba nie przeżyję.

-Przeżyjesz, bądź dzielna. Jestem tu i będę przy Tobie, tak jak chciał Juanito.- pocałował mnie słodko w skroń.

-On chyba czuł, co się stanie...- stwierdziłam, pociągając nosem.

-Możliwe. Tym bardziej musimy się z tym pogodzić. On wiedział, co go czeka i od razu załatwił Ci opiekę, żebyś nie została całkiem sama. Na pewno zawsze będzie Cię pilnował i wspierał z nieba.- Ucker jest kochany i naprawdę starał się mnie pocieszyć, ale w takiej sytuacji żadne słowa nie przyniosą ukojenia.

⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡

No ok, wstawię z własnej woli, bo na układ z Moniką to nie mam co liczyć xD Tak więc kochana, nie wyobrażaj sobie, że to dla Cb :P A no i przykro mi, ale rozpoczęłam tym rozdziałem złą aurę i raczej nieprędko się to poprawi, za co przepraszam, ale takie życie... Nawet w bajkach nie zawsze jest idealnie, a tego zdecydowanie bajką nazwać nie można xD No więc do następnego, kochane moje i Monika, haha :*