12. "Żona Uckera"

Dulce:
Nie miałam pojęcia co to za kobieta, a ona patrzyła na mnie podejrzanie.
-Ucker, czy możesz mi to wyjaśnić?!- była zdenerwowana.
-No właśnie.- wtrąciłam, wstając z ławki i stając naprzeciw niego. -Kto to jest?- zapytałam, krzyżując ręce na piersi.
-Dul, to moja narzeczona Carmen.- i tu mnie zamurowało. Narzeczona?!
-Jestem Dulce, żona Uckerka.- przedstawiłam się po chamsku.
-Wiem, dużo o Tobie słyszałam. To przez Ciebie nie mogłam wziąć ślubu z Uckerem. Przyjechałam tu, żeby sprawdzić jak mu idzie sprawa z rozwodem. Tymczasem dowiaduję się, że macie razem dziecko.- a więc po to mu rozwód?... Nie dam mu go na pewno.
-Nie zdążyłem powiedzieć Ci o moim dziecku, wybacz. Pogadamy jeszcze później na spokojnie, dobrze?- próbował załagodzić  sytuację, ale nie Uckerku, nie ma tak łatwo.
-Nie no zostań i wytłumacz dziewczynie skąd się biorą dzieci i tak dalej, a ja się ulotnię.- moje teksty są tak bez sensu, że aż mi się głupio zrobiło, no ale nic nie poradzę, że jestem zazdrosna i nie myślę racjonalnie.
-Poczekaj, miałem przecież iść jeszcze do Mii.
-Ale nie pójdziesz.- rzuciłam na odchodne i trzasnęłam drzwiami od klatki.
Wbiegłam zła do domu i udałam się od razu do Anahi do kuchni, i usiadłam wkurzona na krześle.
-Co jest?- zapytała wyraźnie zdezorientowana i zaskoczona moim zachowaniem.
-Ucker ma narzeczoną, ona tu jest.- odpowiedziałam, kipiąc ze złości.
-Oo, Dula jest zazdrosna.- stwierdziła Any.
-Zazdrosna?! Proszę Cię... O takie coś? Ona jest tak brzydka, że mi się śniadanie cofa na jej widok. I w ogóle do niego nie pasuje, no masakra...
-Czyli jednak zazdrość.- podsumowała, śmiejąc się cicho. -Dobra, zawołaj dzieci na obiad.
-Mia, Lupita!- krzyknęłam, zupełnie zapominając, że Mia ma złamaną nogę i sama nie przyjdzie.
-Gdzie Ucker?- zapytała moja córcia, kiedy już siedziałyśmy przy stole.
-Poszedł do domu.- odpowiedziałam i sama zaczęłam zastanawiać się, co on teraz robi. Stwierdziłam jednak, że nie warto nad tym myśleć, bo moja wyobraźnia już zabrnęła za daleko.
-Obiecał, że wróci.- stwierdziła zawiedziona.
-No widzisz, zapomniał o Tobie, albo wcale nie chciał wracać.- chciałam go zniszczyć w jej oczach, ale właściwie po co?
-Dlaczego? Obiecał przecież.
-Widocznie nie umie dotrzymać słowa.
-Ciocia, ale przecież Ucker wcale nie powiedział, że obiecuje.- wtrąciła się Lupita. Cholera, musiała?
-Ale ja na niego czekałam.- powiedziała Mia, smutniejąc.
No fakt, było mi jej szkoda, bo zdawałam sobie sprawę z tego, że ona może wyczuwać, że to jej ojciec i już go polubiła. Z drugiej strony byłam tak zła i zazdrosna, że nie mogłam pozwolić, by miał jakiekolwiek kontakty z moim dzieckiem. To głupie, ale niestety prawdziwe.

Minęło już parę dni od mojego spotkania z tą całą Carmen. Ucker ciągle nalegał na spotkania z córką, ale mu tego zabraniałam. W pewnym momencie wpadłam na świetny pomysł. To znaczy wtedy wydawał mi się tak doskonały. W rzeczywistości to podły, podstępny plan i porządne matki takich rzeczy nie robią, no ale cóż. Stwierdziłam, że jeśli on mógł zniszczyć mój związek, to ja zniszczę jego.

Anahi:
Wiedziałam, że Dulce coś kombinuje. Była dziwna, jakby nieobecna. Nie chciała mi nic powiedzieć, ale byłam pewna, że chodzi o Uckera. Pewnego wieczoru przestałam tak bardzo przejmować się problemami Duli, bo zaczęły się moje własne. Usłyszałam pukanie do drzwi. Wstałam, żeby otworzyć, a byłam pewna, że to Christopher. Ani trochę nie spodziewałam się osoby, którą tam zobaczyłam.
-Cześć, Any.- powiedział Poncho z delikatnym uśmiechem.
-Mamo, kto przyszedł?- Lupita oczywiście musiała wybiec do drzwi.
-Nieważne misiu, wracaj do pokoju. Nie masz kapci, a kafelki są zimne.- wygoniłam ją do pokoju pod byle jakim pretekstem. -Co tu robisz, Poncho?- zapytałam zaskoczona jego wizytą.
-Chciałbym poznać moją córkę.- o kurwa, skąd on o niej wie?
-Co? Skąd Ci to przyszło do głowy?
-Nie udawaj, Any. Wiem, że mamy razem dziecko.
-Skąd o tym wiesz?!- zapytałam zdenerwowana.
-Od Uckera. Nawet nie próbuj zaprzeczać.- zabiję szmaciarza! A ja go jeszcze broniłam przed Dulą...
-Nie zamierzam. Tak Poncho, Lupita jest Twoją córką.
-To mój tata?- z pokoju wychyliła się Lupita.
-Tak kochanie, to Twój tata.- potwierdziłam, no bo po co mam kłamać?
-A gdzie był wcześniej? Mówiłaś przecież, że nie mam taty.
-Bo ja musiałem wyjechać na bardzo długo, ale teraz jestem i będę z Tobą często. Jeśli oczywiście chcesz.- uff, coś wymyślił.
-Chcę, chcę! Zawsze chciałam mieć tatę, a mama mówiła, że Ty nie istniejesz.- podbiegła do niego i rzuciła mu się na szyję. Muszę przyznać, że to bardzo słodki widok i nie sądziłam, że kiedyś to się w ogóle zdarzy. 

⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐

No więc dodaję w końcu ten rozdział dla tych, którzy nie mają na niego kary (tak Moniko, to o Tobie, haha xD). No i następny kiedyś tam, bo niestety powoli kończy mi się zapas, a nie mam chwilowo weny ani czasu na pisanie ;)