1. "Ty mnie nie kochasz..."

Dulce:
Od rana walczyłam z Mią, żeby ubrała bluzkę na długi rękaw, bo było zimno. Ona jak zwykle nie dawała sobie powiedzieć i się buntowała. No oczywiście wcześniej jeszcze jak codzień próbowałam zwlec ją z łóżka. To poszło dość gładko, ale już z ubieraniem miałyśmy duży problem. Już mnie głowa bolała od jej krzyków:
-Nie mamo, nie założę tej bluzki!
-Mia, proszę Cię... Na dworze jest zimno.- starałam się załatwić to ugodowo, ale to przynosiło wręcz odwrotne skutki.
-Niee, nie jest zimno! Kłamiesz mnie, bo ja widzę, że świeci słońce, czyli jest ciepło.- ahh, nie ma to jak logika mojego dziecka. Aż trudno zachować przy niej powagę, kiedy się wymądrza, zabawnie przy tym wymachując rączką.
-To nie znaczy, że możesz iść na krótki rękaw do przedszkola.- próbowałam jej to jakoś wytłumaczyć.
-Ale mi naprawdę będzie ciepło.- co za uparte dziecko, ale ja ponoć też taka byłam.
-Mia, nie mam czasu się z Tobą użerać!- nie wytrzymałam i podniosłam na nią głos. -Zakładasz tą bluzkę, albo nie idziesz do przedszkola i siedzisz cały dzień w domu.
-Jak to siedzę w domu?...- w jej słodkich, zazwyczaj wesołych oczkach pojawiły się łzy. -Nie mogę, bo tata obiecał mi, że pójdziemy później na basen.
-Trudno, ja Ci już powiedziałam. Ubierasz się, albo masz kare.
-Ty mnie nie kochasz...- usiadła w kącie obrażona i zaczęła płakać. -Tata zawsze o mnie dba, zapewnia fajne atrakcje, a Ty tylko to wszystko psujesz!- krzyczała rozżalona.
-Nie mów tak, skarbie.- ukucnęłam przy niej, głaszcząc ją po włosach. -Nie karzę Ci ubrać bluzki, żeby Ci zepsuć dzień.
-A ciekawe dlaczego?...
-Dlatego, że nie chcę, żebyś się rozchorowała.- powiedziałam czułym głosem, przytulając ją.
-Ale mamo, jest naprawdę ciepło.- niee, i znów się zaczyna.
-Nie jest. No dobrze... Umówmy się, że weźmiemy sweterek i jak będziesz miała zimne rączki, to go założymy, tak?
-No dobra...- burknęła, przewracając oczami.
-Daj buziaka na zgodę.- poprosiłam, czekając na buziaka, którego po chwili dostałam.
Już bez żadnej wojny zrobiłam jej śniadanie, które pięknie zjadła. Tak, akurat jeść to ona lubi, choć też potrafi wymyślać. W drodze do przedszkola zaśpiewała mi chyba wszystkie piosenki, jakie znała. Ten poranek z moją córką może nie należał do najłatwiejszych, ale na pewno najlepszych dla mnie jak i chyba też dla niej. Mimo że zbyt pięknie się nie zaczęło, to pogodziłyśmy się i wreszcie zachowałam się jak porządna matka. Rzadko bywa, żeby Mia szła ze mną, śpiewając. Byłam naprawdę szczęśliwa, widząc szczery uśmiech na twarzy mojego dziecka. Kocham ją, ale z jakichś przyczyn wychowanie jej sprawia mi zbyt wiele trudności. Problem tkwi we mnie, wiem to. Szkoda tylko, że nie potrafię się przemóc, żeby zawsze postępować jak dobra matka i okazywać miłość własnej córce. Może z czasem się tego nauczę?

Anahi:
Zaprowadzałam Lupitę do przedszkola. Zdziwiłam się, widząc Mię z Dulą, obie uśmiechnięte. Cud, bo na ogół widzę ją z opiekunką, albo Rodrigiem, a jak już z Dulce to najczęściej są na siebie obrażone. Lupe oczywiście pobiegła przywitać się z kuzynką. Obie się rozgadały, choć jak zwykle Mia zagłuszała Lupitę. Ja także przywitałam się z Dulce i na tym koniec, bo obie zamilkłyśmy. Jak to możliwe, że kiedyś mogłyśmy godzinami gadać, a teraz nie mamy nawet wspólnych tematów, a jak już znajdziemy, to najczęściej się pokłócimy? Postanowiłam, że nie dam za wygraną i korzystając z jej dobrego humoru, zagadam:
-Czemu mnie ostatnio nie odwiedzasz?
-Nie po drodze mi do Ciebie. Zresztą myślałam, że mnie nie chcesz.- odpowiedziała z ironicznym uśmiechem.
-Oj Dul, nie mów tak. Nie zgadzamy się, ale jesteś moją kuzynką i tęsknię za Tobą.- starałam się to załagodzić, mówiąc do niej czułym głosem.
-Ja za Tobą też, Any.- przytuliła mnie z zaskoczenia.
-Mamo, możesz mnie już zaprowadzić?!- krzyknęła Mia, ciągnąc Dulę za rękę.
-Tak, chodźcie.- powiedziała Dulce, odrywając się ode mnie i biorąc małą za rękę.
-Mamo, a idziesz dzisiaj z nami na basen?- zapytała Mia z entuzjazmem.
-Nie wiem, zobaczymy.- odpowiedziała Dula.
-A Ty ciociu? Proszę, weź Lupitę i chodźcie ze mną na basen.
-No w sumie możemy iść. Chcesz?- zapytałam mojej córki, w zasadzie znając odpowiedź.
-Chcę, dawno nie byłyśmy.- odpowiedziała żywo Lupita.
-W takim razie Dulce nie ma wyjścia i też musi iść.- podsumowałam, a Dul rzuciła mi groźne spojrzenie, ale po chwili się uśmiechnęła.
-Ale super! Pójdziemy na basen całą rodziną. Dziękuję mamo, że w końcu się na coś zgodziłaś.- krzyczała szczęśliwa Mia, rzucając się Duli na szyję. Przytuliła córkę, całując ją.
I tak powinno być zawsze. Dula wyglądała na zadowoloną z relacji z córką. Domyślam się jednak, że to tylko chwilowe, bo przecież z dnia na dzień nikt nie staje się lepszym rodzicem. Ale gdyby tak było zawsze to na pewno obie byłyby w pełni szczęśliwe. Myślę, że Mia to wspaniałe dziecko, choć chyba zbytnio rozpieszczone. Rodrigo wciąż jej nadskakuje, żeby tylko robić za dobrego tatusia, a Dula nie potrafi sobie z nią radzić, albo po prostu tego nie chce. Moja Lupita jest dużo grzeczniejsza, ale chyba zbyt spokojna. Mia lepiej sobie w życiu poradzi, bo Lupe wie, że zawsze może liczyć na mnie. Z Dulce to nigdy nic nie wiadomo, dlatego Mia uczy się samodzielności. To jest z jednej strony dobre, ale widać, że jej brakuje matki. Mam nadzieję, że Dula z czasem się zmieni.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No to dodaję dla Moniki mojego grafika kochanego ;) No więc publicznie dziękuję za nagłówek :* Do następnego :D Ale powiem Wam szczerze, że mi się to opowiadanie jakoś niezbyt podoba...