8. "Nie przeszkadzam?"

Dulce:
W końcu Mia pozwoliła mi iść. Obiecałam jej, że przyjdę jutro z samego rana. No więc weszłam do domu pewna i zadowolona z tego, że mam czas tylko dla siebie, żeby przemyśleć to wszystko i w ogóle. Rodrigo z pracy wraca dopiero za parę godzin. Poszłam od razu do kuchni, bo byłam cholernie głodna. Zupełnie nie spodziewałam się tego, co tam zobaczyłam. Przy stole siedział sobie Ucker i jadł płatki!
-Co Ty tu, do cholery, robisz?!- zapytałam wzburzona.
-Twój narzeczony zaprosił mnie wczoraj do Was, żebym zaoszczędził na hotelu.- odpowiedział z miną niewiniątka.
-Zrobiłeś to specjalnie! Od niego wyciągnąłeś pewnie jakieś informacje, zgadłam?- teraz wszystko jest jasne... Przecież Ucker od razu pokapował, że Rodrigo nie zna prawdy i się wszystkiego domyślił. 

-Carlos Cię zgwałcił? Proszę Cię, gorszej bzdury nie słyszałem.
-A skąd wiesz, że to nieprawda?- pogrążam się, czuję to.
-Dul, wiedziałbym o tym...
-Nie, przecież nie byłeś ze mną non stop. Nie masz pewności, co się działo.
-Możliwe... Jednak to nie zmienia faktu, że jestem pewien, że Mia jest moją córką.
-Ciekawe skąd ta pewność...
-Bo jest do mnie podobna.
-Teraz to sobie wymyśliłeś.
-A co może do Carlosa?...
-Nie, do mnie.- powiedziałam zbyt pewnym głosem jak na takie bzdury.
-Dulce, kogo Ty oszukujesz? Siebie? Bo mnie jakoś to nie przekonuje... 

-Nie musisz mi wierzyć. Ja znam prawdę, to wystarczy.
-Dobrze, więc pytam wprost po raz ostatni: Czy Mia jest moją córką?
-Mówię, że nie!
-Okej, w takim razie pamiętaj, że jak dowiem się prawdy sam, to źle się to dla Ciebie skończy.- i znowu ta sama groźba... O co mu chodzi? 

-A teraz dobranoc, kochanie.- powiedział złośliwie i musnął delikatnie ustami mój policzek.
Przez niego mi się nawet jeść odechciało i poszłam się kąpać. Zastanawiałam się jak to możliwe, że kiedyś tylko on potrafił poprawić mi humor, a teraz tak skutecznie mi go ciągle psuje? Co się zmieniło? A może to po prostu zmiany zachodzące w nas pod wpływem czasu? Chyba, że to wszystko przez moje liczne kłamstwa... Na początku jak tu wrócił, nie był dla mnie taki. Próbował mi nawet pomóc, wesprzeć mnie, a teraz mi grozi. To na bank przez to, że dowiedział się, jaką jestem kłamczuchą. A ja brnęłam w to dalej i dalej... Byłam bezradna, z każdą chwilą miałam mniej pomysłów na rozwiązanie tej idiotycznej sytuacji. Pewnie zastanawiałabym się nad tym wszystkim do rana, ale byłam zbyt zmęczona i szybko zasnęłam.

Ucker:
Słyszałem, jak w nocy wrócił Rodrigo. Wyszedłem wtedy z pokoju i zapytałem się go:
-Jedziesz rano do szpitala?
-Tak, a co?
-Nie nic. A o której? Ja jadę z Dulą koło ósmej na pewno.
-No to pojedziemy razem, a ja skoczę jeszcze przy okazji na badania, bo są od ósmej właśnie.
-No dobra, to pojedziemy wszyscy.- idealnie, Ucker Ty to masz łeb.
Według mojego jakże doskonałego planu z samego rana pojechaliśmy do szpitala. Dulce pobiegła od razu do małej, a Rodrigo na te swoje badania. To był mój czas. Poszedłem do recepcji po odbiór wyników. Otworzyłem kopertę drżącymi rękoma i przeczytałem, że istnieje pokrewieństwo między mną, a Mią. A to znaczy, że naprawdę jestem jej ojcem! Mam córkę! Byłem taki szczęśliwy. Wszedłem cichutko do sali i zawołałem Dulę. Nie było problemu, bo Mia jeszcze spała.
-Dalej będziesz się upierać?- zapytałem chłodno, pokazując jej wyniki.
-Kiedy to zrobiłeś?
-Wczoraj.
-Jak mogłeś?!
-Jak mogłeś?... Chciałem się tylko upewnić, że jestem ojcem Mii. Nie myliłem się, a Ty jesteś podłą, zakłamaną szmatą!- krzyczałem na nią, idąc w jej kierunku, a ona wbiła się w ścianę. I o to chodziło... Wziąłem ją za nadgarstki i pociągnąłem jej ręce nad jej głowę, opierając je o ścianę. Oczywiście to wszystko dlatego, że nadchodził Rodrigo.

Dulce:
Co w niego wstąpiło?! Rozumiem, że się wkurzył, ale żeby aż blokować mnie pod ścianą?... Ale nie to zdziwiło mnie najbardziej. Po chwili Ucker zaczął mnie agresywnie całować i wbił się jęzorem do mojej buzi. Ręce ciągle trzymał mi u góry, mocno przyciskając je do ściany. Bolało.
-Nie przeszkadzam?- usłyszałam bardzo dobrze znajomy mi głos i w trybie natychmiastowym odepchnęłam od siebie tego kretyna.
Rodrigo stał i się nam przyglądał, a ja nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. Było mi tak cholernie głupio, więc spuściłam głowę bez słowa.
-Przepraszam, to moja wina.- powiedział Ucker skruszony. -Po prostu dawne uczucia nagle powróciły i...

-Dawne uczucia?! Dul, co Cię z nim łączyło?- nie byłam w stanie mu odpowiedzieć, sparaliżowało mnie.
⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡⚡

Ostatkiem sił dodaję ten rozdział i stwierdzam, że w sumie mi się on podoba xD Mam nadzieję, że Wam też :*