8. "O nas"

Kolacja przebiegała w bardzo miłej atmosferze. Siedzieliśmy i gadaliśmy na różne tematy, większość to mało znaczące błahostki, choć nie wszystkie. W pewnym momencie weszliśmy na sprawy całkiem prywatne.
-Mieszkasz sama?- zapytał zaciekawiony.
-Nie, od jakiegoś czasu mam współlokatorkę. A Ty?
-Ja...- i nagle się zaciął z niewytłumaczalnego powodu.
-Ty?...- ponaglałam go zaintrygowana.
-Tak, mieszkam sam.- odpowiedział w końcu.
-Czemu tak długo myślałeś, zanim odpowiedziałeś? Czy to było trudne pytanie?
-Nie, po prostu wiesz... Mam sto myśli na minutę i nie mogłem się skupić, żeby odpowiedzieć.
-Aha, okej.- nadal wydawało mi się to dziwne, ale wolałam już nie wypytywać. -A Twoi rodzice gdzie mieszkają?- zapytałam, żeby podtrzymać rozmowę.
-Na przedmieściach Meksyku. Nie mam z nimi dobrego kontaktu.- odpowiedział, smutniejąc.
-Czemu? Nie odwiedzasz ich?
-Nie, oni widzą tylko mojego brata. Ja nie jestem im potrzebny.
-Na pewno tak nie jest.- próbowałam go pocieszyć.
-Owszem, jest. Nie raz to od nich usłyszałem.
-W takim razie współczuję rodziców.
-A jacy są Twoi?- zapytał niby na luzie, ale widziałam, że rozmowa o rodzicach nie była dla niego łatwa.
-To bardzo skomplikowane.- odpowiedziałam, biorąc głęboki wdech, byłam przygotowana na sporą porcję pytań.
-Gdzie mieszkają?
-W Hiszpanii.
-A Ty jesteś tu sama? Dlaczego?
-Eh... No bo ojciec pił i  miałam dość atmosfery w domu. Wyżywał się na nas.
-A mama?
-Mama zawsze się go bała. Bił ją i w ogóle, a ona nie potrafiła mu się przeciwstawić. Nie raz ją namawiałam na wyjazd, ale nie chciała. Nie obchodziło ją to, że muszę na to patrzeć, dorastać w takiej rodzinie. Nie wytrzymałam i jak tylko skończyłam szkołę tak po prostu wyjechałam w nieznane. Mama do tej pory ma do mnie o to żal. I słusznie, bo na swój sposób na pewno mnie kochała, a ja zostawiłam ją na pastwę tego drania.- rozgadałam się, ale on słuchał mnie naprawdę uważnie, przyglądając mi się ciągle.
-Dobrze zrobiłaś. Zostanie tam byłoby totalną głupotą. To by Cię zniszczyło, a tu spokojnie sobie żyjesz. Pamiętaj, że możesz na mnie liczyć i w razie czego pomogę, i Tobie, i Twojej mamie.- powiedział, łapiąc mnie za rękę.
-Dziękuję, jesteś kochany.- odpowiedziałam, ściskając jego dłoń.
-Będę przy Tobie tak długo i w taki sposób, jaki tylko zechcesz.
-A no właśnie... Jest jedna sprawa... Ale chodźmy na zewnątrz, nie wiem... Na spacer. No wiesz... Na świeżym powietrzu lepiej się gada.- plątałam się w zdaniach, byłam zestresowana tą poważną rozmową o nas.
-No dobrze i tak już zjedliśmy. Ale chyba możesz powiedzieć mi, o co chodzi?- widziałam rozbawienie na jego twarzy, kiedy spoglądał na mnie taką zakłopotaną.
-O nas.- odpowiedziałam z uśmiechem, patrząc mu w oczy.
-Okej, no więc chodźmy. Przejdziemy się do parku, tak?- od razu wstał.
-Dobra.- poszłam w jego ślady i już po chwili wychodziliśmy z restauracji.
Szliśmy powoli w stronę parku, gdzie było przepięknie. Wkoło dużego, wspaniałego stawu rozciągały się kwitnące drzewa, a po ścieżce chodziły kaczki i parę łabędzi.
-Ładnie tu, prawda?- powiedział Ucker, łapiąc mnie za rękę.
-Cudnie.- przyznałam z szerokim uśmiechem, spoglądając w jego śliczne oczy.
-Tak romantycznie... Idealne miejsce na rozmowę.- przystanął, automatycznie ja z nim, bo trzymał mnie za rękę. -O nas.- dodał, patrząc mi głęboko w oczy.
-Tak, chyba tak.- odpowiedziałam lekko drżącym głosem.
-Co chciałaś mi powiedzieć?
-Że chcę, bardzo chcę spróbować.- powiedziałam szybko, żeby się nie rozmyślić.
-Wiedziałem.- mruknął, po czym wpił się w moje usta.
__________________

No dobrze kochane Wy moje jest rozdział :) Dzięki Monice, bo mnie niestety amnezja dopadła i wczoraj zapomniałam (bo nwm, co to wgl jest rozdział) Haha, słońce mi przygrzało :P