15. "Nie ufaj mu"

Leżeliśmy bez ruchu już jakiś czas. To znaczy jedyny mój ruch to smyranie go po plecach, a jego to co jakiś czas całowanie mnie w szyję. Czułam się wspaniale w jego ramionach, w ramionach mojego ukochanego mężczyzny, z którym pragnę spędzić resztę życia.
-Kochanie, ciężki jesteś.- powiedziałam cicho, próbując go odepchnąć. Przekręcił nas, żebym ja była na górze.
Leżeliśmy nadal złączeni w jedność.
-Moja dzielna dziewczynka.- powiedział, głaskając mnie czule po głowie.
-Wiesz co? Niepotrzebnie się tak bałam. Any mnie trochę nastraszyła tym, że boli i w ogóle, a wcale nie było tak strasznie.- stwierdziłam, mówiąc szybko jak nakręcona.
-No widzisz. Strach ma wielkie oczy, ale przyznam, że na początku bawiło mnie Twoje przerażenie, a później mi się udzieliło.
-Nie potrzebnie. Ja wiem, że nigdy byś mnie nie skrzywdził, więc już później byłam spokojna.
-Widziałem. Ale powiem Ci, że przestraszyłem się, kiedy tak pisknęłaś z bólu i chciałem przestać.
-O nie, to by był Twój najgorszy błąd w życiu.
-Dlaczego?
-Bo wtedy nie dość, że sprawiłeś mi ból, to jeszcze byś mi go nie wynagrodził.- oboje zaczęliśmy się śmiać.
-A udało mi się? Było Ci dobrze?
-Głupie pytanie... Stękałam i jęczałam jak nienormalna, a Ty śmiesz pytać mnie, czy było mi dobrze?!- po moich słowach Ucker wybuchnął niekontrolowanym śmiechem, przytulając mnie mocno do siebie.
-Oj Duluś, Duluś... Ty i Twoja szczerość.
-Nie śmiej się ze mnie.
-No dobrze, już nie będę.
Odtąd leżeliśmy znów dłuższą chwilę w ciszy. Ponownie ja odezwałam się pierwsza:
-Zimno mi.- mruknęłam cicho, odsuwając się od niego i wyciągając spod nas kołdrę. Na podłogę spadł ręcznik. Christopher szczelnie przykrył nas kołdrą, a ja z powrotem wtuliłam się w niego, zakładając jedną nogę na jego biodro.
-Przez Ciebie pod tą kołdrą jest zimno, bo jest cała mokra.- powiedziałam z udawanym oburzeniem.
-Przeze mnie?
-Tak, przez Ciebie, bo ja leżałam na ręczniku.
-Na początku, kiedy sam Cię tak położyłem. Jak zaczęłaś się wić, to znalazłaś się na drugim końcu łóżka.
-Ale to i tak przez Ciebie, bo Ty mokrą położyłeś mnie do łóżka.
-Powiedziałbym coś, ale lepiej zostawię dla siebie tą uwagę.- zaśmiał się, znów dotykając mnie palcem w miejsce intymne.
-No co? Dokończ.
-Bo wiesz... Ty nadal jesteś mokra.
-Głupku!- krzyknęłam na niego, gryząc go w dolną wargę.
-Co? Przecież to prawda.
-I co z tego? Dobra, mniejsza z tym. Jestem śpiąca.- powiedziałam, ziewając.
-Dobranoc, kotku.- powiedział, całując mnie słodko.
-Dobranoc, w takim razie tygrysie.- odpowiedziałam i ułożyłam się wygodnie. Szybko zasnęłam, bo byłam bardzo zmęczona.

Poczułam delikatne smyranie po ramieniu i szyi. Później do mojego nosa trafił przecudny zapach róż. Uśmiechnęłam się jeszcze na granicy świadomości. Po chwili otworzyłam oczy i zobaczyłam leżącego na przeciwko mnie Uckera, który smyrał mnie różą.
-Pobudka, księżniczko.- powiedział słodkim głosem pełnym miłości, oddania, po czym wpił się w moje usta, składając na nich czuły pocałunek.
-Yy... Nie chcę, ja śpię.- bełkotałam zaspana.
-Przestań, wstawaj.- namawiał dalej, próbując zsunąć ze mnie kołdrę, którą na jego nieszczęście mocno trzymałam.
-Poleżmy jeszcze, proszę.- mówiłam błagalnie, wtulając się w niego.
-No dobrze.- zgodził się, obejmując mnie mocno i całując w czoło. -Jak się czujesz?- zapytał po chwili.
-Wspaniale, lepiej niż kiedykolwiek. Dzięki Tobie, kochanie.- odpowiedziałam, całując go słodko i namiętnie.
-Ja też się przy Tobie cudownie czuję. Jesteś moją odskocznią od reszty świata, pocieszeniem w tym okropnie trudnym życiu i moim prywatnym rozweselaczem.- mówił z widoczną szczerością w głosie, trącając nosem mój nos.
-Tak, to ja. Cudowna i tylko Twoja.- uśmiechnęłam się szeroko, znów go całując.
Czułości przerwał nam dźwięk smsa Uckera. Podniósł się, odczytując go. -Przepraszam skarbie, ale muszę gdzieś pilnie wyjść.- zerwał się z łóżka i zaczął się szybko ubierać.
-Co się stało? Gdzie idziesz?- zapytałam, siadając, byłam poddenerwowana.
-Mam ważne spotkanie służbowe, o którym zapomniałem. Muszę wyjść w tej chwili, masz tu klucze.- już był przy drzwiach, chciał wyjść.
-Nawet mnie nie pocałujesz?...- zapytałam bardzo zawiedziona i zasmucona.
-Ach tak... Przepraszam.- cofnął się i złożył na moich ustach delikatny, krótki pocałunek. -Pa, kocham Cię!- krzyknął, wychodząc.
Zostałam sama, chociaż jeszcze przed chwilą leżałam szczęśliwa w objęciach ukochanego. Dlaczego wybiegł w takim pośpiechu? To było aż tak ważne, że musiał tak nagle mnie zostawić? No cóż... Smutno mi się zrobiło, ale to nie koniec świata. I tak pewnie wieczór spędzimy razem, jak to bywało już od kilku dni. Postanowiłam się już ubrać, ogarnąć i iść w końcu normalnie do pracy. Wstałam i pościeliłam łóżko, wciąż mając przed oczami tą cudowną noc. Wyniosłam ręcznik z powrotem do łazienki, gdzie wszystko nadal było tak, jak wczoraj zostawiliśmy. W wannie nadal była woda, choć oczywiście już zimna, a wkoło jeszcze paliło się kilka świeczek. Wypuściłam wodę i zgasiłam resztę świeczek. Zrobiłam lekki makijaż, uczesałam się i wyszłam. Odniosłam klucz do recepcji drugi dzień pod rząd. To trochę dziwne... Wieczorem jestem tu z Uckerem, a rano sama.

Złapałam taksówkę i pojechałam prosto do pracy. Uckera tam nie było, czyli spotkanie miał gdzie indziej. Usiadłam przy biurku i wzięłam się do roboty. Miałam mnóstwo zaległości przez te ciągłe wyjścia z Christopherem. Po takiej nocy ciągle byłam rozkojarzona i w ogóle nie mogłam skupić się na pracy. Choć dość opornie mi to szło, to skończyłam całą stertę durnej, papierkowej roboty lekko przed 20:00. Akurat wtedy do firmy wpadł rozpędzony Ucker. Wstałam i podeszłam do niego, mówiąc:
-Dobrze, że jesteś. Właśnie skończyłam, możemy jechać.
-Nie mogę, do widzenia.- praktycznie mnie wyminął z miną zupełnie pozbawioną wyrazu. Nie wiedziałam, o co chodzi. Byłam zdezorientowana i czułam się jak idiotka. Co to miało być, do cholery?! Przeżyliśmy razem wspaniałą noc, a teraz on udaje, że mnie nie zna. Coś tu jest nie tak... Nie tak z nim. Ale wracając do obecnej sytuacji: Ucker wszedł do gabinetu, a po chwili stamtąd wyszedł. Kiedy wracał, nadal stałam w tym samym miejscu, nie wiedząc co dalej.
-Zabierz się z Ponchem, jeszcze nie pojechał.- rzucił, nawet się nie zatrzymując.
-Dzięki za troskę.- powiedziałam z ironią, czego on chyba nie słyszał, bo zniknął za rogiem.
Według jego jakże cennej rady udałam się do Poncha. Oczywiście nie miał nic przeciwko i podwiózł mnie do domu. Po drodze próbowałam wyciągnąć z niego coś o Uckerze i w ogóle o dzisiejszym dniu. Powiedział jedynie, że było niezłe zamieszanie i szef był zabiegany. Tyle to i ja zdążyłam zauważyć.
-Mogę zadać Ci dość wścipskie pytanie?- zapytał niepewnie Poncho.
-Jasne, pytaj.
-Jesteś z Christopherem, prawda?
-Tak. Skąd to pytanie?
-Posłuchaj... To dobry człowiek, ale dla własnego dobra nie ufaj mu.- przestraszył mnie i to bardzo.
-Dlaczego?
-Nie mogę Ci powiedzieć. Jestem lojalny wobec szefa, wybacz. Ostrzegłem Cię i proszę, weź to sobie do serca, bo będziesz cierpieć.
-Dlaczego tak mówisz? Co  ukrywa przede mną Ucker?
-Przykro mi, sama musisz to odkryć. Ale jeśli nie jest jeszcze za późno, nie wchodź z nim w zbyt bliskie relacje.
Już nie odpowiedziałam, pogrążając się w myślach. Szybko dojechaliśmy pod mój blok, wysiadłam i poszłam do domu.
-Oo, jesteś w końcu!- krzyknęła Any, rzucając się na mnie.
-Tak, jestem.- odpowiedziałam spokojnym i trochę smutnym głosem.
-Co się stało? Ucker Cię w nocy zanudził?- ach, Any i jej dziwne teorie.
-Nie. Było cudownie, ale...
-Opowiadaj kochana. Zabezpieczyliście się?
_________________________________

No i jest kolejny :D Mam nadzieję, że się podoba ;) Przy okazji pochwalę Wam się, że wczoraj skończyłam pisać to opko. No i myślę, że w następnym tygodniu będę zmuszona dodawać często xD