Rozdział 40

Obudziłam się oczywiście przy ukochanym. On już nie spał, tylko leżał i na mnie patrzył. Nic dziwnego, bo przecież nie zdążyłam się wczoraj ubrać. Kiedy zobaczył, że otworzyłam oczy, pocałował mnie czule w czoło i zapytał:

-Wyspałaś się moja królewno?

-No jasne, bo spałam przy moim księciu.- odpowiedziałam słodko, a za razem ponętnie.

-Nie podlizuj się misiu, bo i tak dostaniesz dziś na śniadanie płatki. Po pierwsze nie chce mi się nic innego robić, po drugie nie kupiliśmy sobie wczoraj chleba.- powiedział i się zaśmiał.

-No ok, w sumie i tak mam ochotę na płatki.- stwierdziłam i wstałam okryta kołdrą, zostawiając nagiego Uckera samego w łóżku.

-Nie mów, że Ty już chcesz iść jeść… Ja to bym jeszcze chętnie został w łóżku.- jego pociągający uśmiech mnie rozbrajał, ale nie chciałam mu ulegać i wyszłam do łazienki.

-Ucker, zrób mi śniadanie!- krzyknęłam z łazienki.

-Nie, ja śpię.- odpowiedział zaspany.

-No weź… Głodna jestem! Muszę dużo jeść, żeby dziecko było zdrowe. Zapomniałeś?- specjalnie tak powiedziałam, żeby go jakoś przekonać.

-Ok, ale nie robię tego dla Ciebie, tylko dla naszego dziecka.- po jego słowach przypomniało mi się, że nie jestem pewna, czy dziecko jest jego. Stwierdziłam, że muszę z nim o tym pogadać. Ubrałam się szybko, w miarę ogarnęłam i poszłam do kuchni. Byłam zamyślona, jakby nieobecna. Ucker od razu zauważył, że coś jest nie tak. Objął mnie od tyłu i całując mnie czule po szyi, zapytał:

-Co się dzieje kochanie?

-Posłuchaj, musimy poważnie porozmawiać.- powiedziałam, odwracając się w jego stronę.

-Nie strasz mnie… Co?- w tonie jego głosu i oczach widziałam wielki niepokój.

-Ja nie jestem pewna, czy dziecko jest Twoje.- wyznałam nieśmiało, szukając wsparcia i zrozumienia w jego wzroku.

-Jak to, a czyje?!- podniósł na mnie głos, a tego się nie spodziewałam.

-Spokojnie, Ucker nie krzycz na mnie.- po moich słowach uspokoił się i zaczął pocierać moje ramiona. -Ono może być Amadora. Reszty Ci chyba tłumaczyć nie muszę.- powiedziałam, bałam się jego reakcji. Patrzył na mnie, jakby co najmniej ducha zobaczył. -Nic nie powiesz?- zapytałam, dalej patrząc mu w oczy.

-Przepraszam skarbie, ale nie jestem w stanie sensownie Ci odpowiedzieć.- wydukał.

-Wybaczysz mi?

-Nie mam Ci czego wybaczać. To przecież nie była zdrada, tylko gwałt.- powiedział i bardzo mocno mnie przytulił. -Czemu tego nie sprawdziłaś?- zapytał, odsuwając mnie od siebie delikatnie.

-Bo ja... Ja się bałam, że wtedy nie będę tego dziecka kochać. Wolę żyć z myślą, że jest Twoje. Zresztą Ty byś mnie wtedy przestał kochać.- teraz już nie wytrzymałam i się popłakałam.

-Duluś, skarbie Ty mój... Zawsze będę Cię kochać, to dziecko też. Będę z Tobą bez względu na wszystko.- te jego obietnice były cudowne. Co nie zmienia faktu, że bałam się, jak to będzie.

-Dziękuję kochanie.- wtuliłam się w niego.

-No więc idziemy dziś do lekarza zrobić test DNA.

-Nie chcę. Po pierwsze to nie jest fajne, a po drugie... nie chcę i już.- zaczęłam trochę histeryzować.

-Dul, proszę Cię nie panikuj, bo nie masz powodu. Pójdziemy do lekarza i wszystko wyjaśnimy.

-Po co? Ja czuję, że to jest Twoje dziecko, to mi wystarczy.

-Ale mi nie. Proszę Cię i obiecuję, że wynik tego testu niczego nie zmieni.- namawiał mnie jeszcze długo różnymi argumentami, w końcu się zgodziłam. Po śniadaniu poszliśmy do lekarza. Długo siedzieliśmy na korytarzu w kolejce. Zaczynało mi się strasznie nudzić i mało co nie zasnęłam na ramieniu Uckerka. Powstrzymał mnie jedynie strach przed tym badaniem. Serce waliło mi jak opętane, ale nie mówiłam Uckerowi, bo miałam dość gadania z nim o tym. Chociaż miałam dobre przeczucia, to i tak miałam te cholerne obawy. Weszłam do gabinetu w objęciach Uckera, bo z nerwów było mi słabo, więc nie dałabym rady sama. Zrobiliśmy ten test. Swoją drogą był okropny i nigdy więcej nie dam się na coś takiego namówić. Lekarz kazał nam przyjść z powrotem później po wyniki i na kolejne badania. Nie ukrywam, że mnie to zdenerwowało, bo chciałam stamtąd już iść, gdyż byłam już bardzo głodna. Christopher poszedł do budki z kebabem po jedzenie dla mnie. Zjadłam w błyskawicznym tempie, ale w sumie z Uckerem na pół. Po jak dla mnie za długim czasie weszliśmy z powrotem do gabinetu. Przeżuwałam jeszcze kebaba. Doktor papatrzył na mnie i z uśmiechem stwierdził:

-No widzę, że ma Pani apetyt.

-Tak. Zawsze miałam, a jakby nie było teraz muszę jeść za dwóch.- zaśmiałam się.

-I co wyszło w tym teście?- wtrącił Ucker, ściskając moją rękę.

-Test, hm…- zaczął go szukać w stercie swoich papierów. -A tak jest tutaj.- wziął się za otwieranie, wyciągnął z koperty kartkę i ją rozwinął. -Ojcem dziecka jest Pan Christopher Uckermann.- powiedział, a my oboje odetchnęliśmy z ulgą. Już po chwili byłam przytulana przez Uckera.

-A nie mówiłam.- powiedziałam z przekonaniem i cmoknęłam ukochanego w policzek.

-Czułości i te sprawy to proszę na zewnątrz, bo musimy zrobić jeszcze parę badań.- przerwał nam lekarz.

-Niee.- powiedział, a właściwie wystękał nieco znudzony Ucker.

-Spokojnie kochanie, będziemy tu co miesiąc.

Przeszliśmy do tych badań. Nie wyrabiałam ze śmiechu, jak lekarz pobierał mi krew. Mnie to praktycznie nie ruszało, a Ucker mało co nie zemdlał. Typowy facet- wielki macho, a boi się nawet samego widoku krwi. Wreszcie przyszedł czas na USG. Leżałam na specjalnym łóżku, a Christopher siedział koło mnie i trzymał mnie za rękę. Byłam przeszczęśliwa, widząc nasze dziecko. Ucker zresztą podobnie, o czym świadczył chociażby jego piękny, słodki uśmiech.

-To NASZE dziecko, skarbie.- powiedziałam, a w oku zakręciła mi się mała łezka, ale to jedynie ze wzruszenia.

-Jeju, nasze dziecko… Nie sądziłem, że taka chwila nadejdzie.- stwierdził uradowany, tak jakby wcześniej to do niego nie docierało. -Mówię Ci, że to będzie dziewczynka. Będzie moją małą, słodką księżniczką taką piękną, jak Ty.- stwierdził, a mi się tak strasznie cieplutko na sercu zrobiło.

-Nie… Ja Ci mówię, że to będzie chłopczyk i będzie moim małym odważnym, przystojnym księciem.

-Jak ja, tak?

-Yyy, nie.- odpowiedziałam i wybuchłam niekontrolowanym śmiechem, doktor też. Jedynie Ucker się naburmuszył, a przecież nie powiedziałam nic strasznego. Byłam serio bardzo ciekawa płci dziecka, ale tego niestety jeszcze nie było widać. Po tym badaniu usiedliśmy z Uckerem na krzesłach, a lekarz zaczął gadać rzeczy, które nie bardzo zrozumiałam. Dokładnie zapamiętałam jedynie, że mam się oszczędzać i dobrze odżywiać, na co mój kochany zareagował w ten sposób:

-Spokojnie, ja będę o nią dbał.

-Yhm, nie wątpię. No tak zapomniałam, że płatki to takie zdrowe jedzenie.- musiałam sobie trochę z niego pożartować.

Jak zwykle wyłudzony rozdział, ale na ten przynajmniej wenę miałam, więc nie było tak źle xD A i Monika jest mądra, haha kazała mi tak napisać, to niech jej będzie :P 

P.S. W kwestii tych badań Duli i tak dalej to być może jakiś błąd czy coś, bo wiecie... ja się  na tym nie znam, haha ;)