Rozdział 41

Wracaliśmy do domu wtuleni w siebie.

-A wiesz misiaczku, że teraz się ode mnie nie odgonisz?... Będę się Tobą opiekował 24 godziny na dobę.- powiedział Ucker, przystając na środku chodnika w parku i łapiąc mnie za ręce.

-Spokojnie skarbie, umiem się sobą zająć. Bynajmniej jeszcze…-zaśmiałam się, myśląc o tym, co będzie później, kiedy brzuszek będzie większy. Chyba zaczynało mnie to wszystko trochę przerażać , ale grunt, że był przy mnie Ucker. -Zresztą Ty lepiej się kochanie weź za pracę.- stwierdziłam. W sumie mieliśmy jeszcze dużo pieniędzy, bo rodzice wyjeżdżając, zostawili mi tyle, że starczyłoby mi do końca życia. Mimo to stwierdziłam, że rozsądniej będzie zostawić te pieniądze na czarną godzinę, a Uckerowi nic się nie stanie, jak pójdzie do pracy.

-Serio?... Nie, ja muszę zajmować się Tobą, a później naszym dzieckiem.- wykręcał się,  a naprawdę to pewnie mu się po prostu nie chciało.

-Dam sobie radę, spokojnie. Nie musisz mnie pilnować na każdym kroku, nie rób ze mnie idiotki. Ale jak już tak bardzo chcesz, żebym miała całogodzinną opiekę, to kup mi psa.- poprosiłam, patrząc mu w oczy błagalnym wzrokiem. Od dawna chciałam mieć psa, ale nigdy nie mogłam go mieć. Moja rodzina nie lubi zwierząt, no może poza mamą, ale ona nigdy nie miała wiele do gadania. Teraz jest ku temu najlepsza okazja, bo przecież mój ukochany mi nie odmówi.

-Co takiego? Ty chyba oszalałaś…- stwierdził, kręcąc głową z niedowierzaniem.

-Proszę Cię… Pies nam się przyda. Nie słyszałeś, że dzieci lepiej się wychowują w domu, w którym są zwierzęta? Zresztą ja zawsze chciałam mieć psa, a Ty przecież kochasz mnie z całego serca, więc nie mógłbyś mi odmówić. Proszę, kochanie… On nie sprawi Ci kłopotu, no może tylko, jak będę w zaawansowanej ciąży, a tak poza tym to nie.- trajkotałam szybko z przejęcia, próbując go przekonać. Przechodzący ludzie patrzyli się na mnie jak na idiotkę, ale to nieważne. Nie no nie dziwię się, bo zachowywałam się co najmniej jak małe dziecko

-Skąd ja mam Ci wziąć psa?...

-No jak to skąd? Ze schroniska. Jest nawet tutaj niedaleko. Proszę…- powtórzyłam prośbę, robiąc jeszcze słodsze oczka. Chyba go to przekonało, bo uśmiechnął się, przewracając oczami i ruszył ze mną za rękę w przeciwnym kierunku.

-To jak, zgadzasz się?- ponowiłam prośbę, zatrzymując się.

-Tak marudo i zamknij już ten swój śliczny ryjek, bo zaczyna mnie boleć głowa od Twojego gadania.- powiedział znudzony. Choć użył dość niemiłego sformułowania, to nie powiedział tego chamsko, a raczej z miłością. Po jego słowach wpiłam się w te jego słodkie usta i podążyliśmy dalej. Tak jak chciałam, poszliśmy do schroniska po psa. Przerażał mnie, a jednocześnie zasmucał widok tych wszystkich opuszczonych, smutnych zwierząt, którym nikt nie dał miłości. Złapałam się kurczowo Uckera, bo tak jakoś automatycznie przypomniała mi się moja samotność, kiedy wyjechał. Szliśmy korytarzem, "witając się" z tymi wszystkimi psami. Wszystkie podchodziły do siatki, dawały się głaskać, lizały nas po rękach i tak dalej. Żaden jednak nie zwrócił mojej szczególnej uwagi. Zrezygnowana podeszłam do ostatniej klatki. Leżał tam maleńki szczeniaczek. Trząsł się z zimna, a może ze strachu? Nie wiem, ale poprosiłam pana z obsługi, żeby otworzył klatkę. Zrobił to. Podeszłam do maleńkiego pieska. Bał się mnie, cicho piszczał. Za wszelką cenę chciałam go pogłaskać, choć Ucker mi to już odradzał. Ale nie słuchałam go zbytnio, bo był po prostu znudzony, dlatego tak mówił. W końcu kucnął koło mnie przy małym psiaku i też próbował go wybawić z kojca. Szczeniak zaczął na nas spoglądać. Oswajał się. Najdelikatniej jak potrafiłam wyciągnęłam do niego ręce i powoli zaczęłam głaskać go po miękkiej sierści. Piesek patrzył na mnie dużymi, pięknymi oczami. Zaczął delikatnie lizać moją dłoń. Po chwili przyłączył się do mnie Ucker i także zaczął głaskać małego pieska. Jego też się na początku bał, ale jakoś poszło. Nie minęło dużo czasu, a trzymałam szczeniaka na rękach, dalej gładząc jego sierść. Parę minut później podpisywaliśmy już dokumenty, żeby piesek mógł być nasz. Nazwaliśmy go Lucky, czyli szczęściarz. Chciałam, aby był on początkiem naszego wspólnego, mam nadzieję już wiecznego szczęścia. Wyszliśmy stamtąd. Po drodze wpadliśmy jeszcze do sklepu zoologicznego po potrzebne rzeczy dla zwierzaka. Wróciliśmy do domu. Nakarmiłam psa. Ucker go wykąpał. Ja chciałam to zrobić, ale mi nie pozwolił, żebym się nie przemęczała. Coś czuję, że przez całą ciążę Christopher będzie nadopiekuńczy i nie pozwoli mi nic robić… W tym czasie kiedy on kąpał psa, ja postanowiłam zrobić kolacje. No cóż… Tak się mną opiekuje, że nie zjedliśmy nawet obiadu, ale mniejsza z tym. Zrobiłam nam kanapki, a do tego herbatę.

-Kochanie, chodź zrobiłam kolację!- zawołałam Uckera, kiedy wyszedł z łazienki.

-Dul, ja miałem dbać o Ciebie, nie Ty o mnie.- powiedział, podchodząc do mnie. Rozbawiło mnie to, bo on trochę przesadza.

-Uckerku mój kochany… Po pierwsze wyluzuj, przecież zrobiłam tylko kolację, po drugie to dopiero czwarty miesiąc ciąży, więc nie mam jakichś ograniczonych ruchów. Zresztą załóżmy, że to moje podziękowanie za to, że zgodziłeś się na tego psa.- powiedziałam, całując go delikatnie.

-Masz rację, chyba jestem trochę nadopiekuńczy.- stwierdził, obejmując mnie w talii.

-No co Ty?...- zaśmiałam się i ponownie cmoknęłam go w usta.

-Nie śmiej się ze mnie, robię to z miłości do Ciebie.

-Wiem skarbie, wiem.- zakończyłam i wyrwałam się z jego objęć, by zjeść kolację. Byłam już strasznie głodna. Zjedliśmy kolację. Nim się obejrzałam leżałam już w łóżku w objęciach Uckera, a koło nas Lucky. Oglądaliśmy jakiś film.

-Gdzie Ty właściwie byłeś, jak wyjechałeś?- od dawna nurtowało mnie to pytanie, ale nie miałam okazji poruszyć tego tematu.

-Byłem w Hiszpanii. Wiesz, wyjechałem jak najdalej, żeby mnie nie korciło do Ciebie wrócić. I przyznam Ci się, że wziąłem od Ciebie kasę na lot bez pytania.- zaśmiał się.

-Kurde… Gdybym wiedziała wcześniej, to bym je schowała, żebyś nie poleciał.- stwierdziłam z uśmiechem.

-Dobrze misiu, nie wracajmy już do tego.- pocałował mnie w czoło.

-Dobra, ale powiedz mi, co tam robiłeś?- zapytałam podejrzliwie.

-Siedziałem całymi dniami w pokoju hotelowym i myślałem o Tobie, powstrzymując się od zadzwonienia do Ciebie. Czy Ty mnie o coś podejrzewałaś?

-Nie, tak tylko z ciekawości zapytałam.

-Yhm, jasne…- nie uwierzył mi i miał rację, bo serio miałam w głowie niestworzone historie, ale nie musi o tym wcale wiedzieć.

-Kochanie, a czy my zostaniemy zawsze tylko na takim etapie?- zapytałam.

-Nie rozumiem.

-Eh, no wiesz… Już długo jesteśmy razem, kochamy się, będziemy mieli dziecko i w ogóle, więc chyba powinniśmy wyjść z etapu chodzenia.- stwierdziłam, patrząc mu w oczy. Mówiłam tak szybko, jak wtedy, kiedy prosiłam o psa. Ucker zrobił dziwną minę, bo najwyraźniej go rozbawiłam.

-Ale co Ty byś chciała?- jeju, jaki on nie domyślny, albo udaje ułomnego.

-Czy ja muszę wszystko w Tobie wymuszać? Dobra, no więc chodzi o to, że mógłbyś mi się chociaż oświadczyć.- powiedziałam prosto z mostu, a Ucker wybuchnął śmiechem. -Nie śmiej się ze mnie, bo w łeb zarobisz.- krzyknęłam, odsuwając się od niego.

-Przepraszam, ale trochę mnie zdziwiła Twoja propozycja, o ile można to tak nazwać.- uspokoił śmiech i z powrotem mnie objął.

-Jesteśmy szczęśliwi, tak? Więc dlaczego mielibyśmy nie stworzyć prawdziwej rodziny?...

-No tak, ale… Duluś ja nie wiem, czy jestem gotowy na coś tak poważnego. Szczerze mówiąc ja się chyba boję. Nawet sobie nigdy nie wyobrażałem, że będę z kimś tak na poważnie, że będę kogoś kochał, miał dziecko, a już na pewno nigdy nie planowałem no nie wiem… ślubu. Nie chcę Cię zawieźć.- mówił, tuląc mnie mocno do siebie i ściskając moją dłoń.

-Kochanie… Nie bój się. Tyle przez Ciebie wycierpiałam, że jestem na wszystko odporna.- zaśmiałam się i pocałowałam go w policzek. -Zresztą Ty się zmieniłeś, jesteś dobry, kochany, więc sprawdzisz się w każdej roli. Jestem tego pewna. 

-Co ja bym bez Ciebie zrobił?... Nawet nie wiem kiedy, a stałaś się całym moim życiem. Kocham Cię i zrobię wszystko, żebyś była szczęśliwa. Zasługujesz na to.- powiedział i przytulił mnie do siebie bardzo mocno.

-Dziękuję, ale ja i tak kocham Cię bardziej.- stwierdziłam, ziewając.

-Chcesz już spać?- zapytał z troską.

-Mhm, o niczym innym nie marzę.

-Więc dobranoc.

-Dobranoc.- odpowiedziałam i wtuliłam się w niego bardziej. Po chwili już zasnęłam. 

Z małymi (dobra dużymi) komplikacjami, ale jest xD Wgl to ja chyba oszalałam, że taki długi rozdział dodaję ;) No więc rozdział dla Moniki :* I imię dla psa Duli też z jej pomysłu :D Aż się boję klikać  "opublikuj", żeby znów się coś z netem nie stało xD