Rozdział 30

Pewnego wieczoru "odwiedził mnie" Amador. Patrzył na mnie szyderczym wzrokiem i zapytał:

-Gotowa na powtórkę z rozrywki?- po jego słowach zrobiło mi się niedobrze.

-Puść mnie, błagam.- prosiłam. Głupia liczyłam na litość.

-Ojej, kochanie… Widzę, że opadasz z sił. Mam coś, co Cię wzmocni.- powiedział i pozbył się swojej dolnej części garderoby, stając tuż przede mną.- Masz, napij się.- powiedział, śmiejąc się. Odwróciłam głowę i kopnęłam go z całej siły w piszczel. On wkurzył się i uderzył moją głową w słupek, do którego byłam przywiązana.

-Możesz mnie nawet zabić, ale nie zrobię tego.- wydukałam z obrzydzeniem, płacząc.

-Zamknij ten śliczny ryjek i ciągnij!- krzyknął i chciał sam skierować moją głowę w to miejsce. Nagle zobaczyłam, jak Amador przewraca się na ziemię, a wokół niego od razu pojawiła się kałuża krwi. Nie wiedziałam, co się stało. Dopiero po chwili dostrzegłam Uckera, który okłada pięściami i kopie Amadora. Mimo bardzo ograniczonych sił, krzyknęłam:

-Kochanie!- po moim okrzyku zostawił w spokoju nieprzytomnego Amadora i podbiegł do mnie. Zaczął rozwiązywać te cholerne sznurki. Po chwili pomógł mi wstać. Ostatkiem sił wtuliłam się w niego, mówiąc "Dziękuję".

Obudziłam się w swoim łóżku. Siedział przy mnie Ucker, trzymając mnie za rękę. Byłam jeszcze bardzo słaba, więc cichutko powiedziałam:

-Bałam się, że po mnie nie przyjdziesz.

-Nawet tak nie mów. Odchodziłem od zmysłów na samą myśl o tym, że dzieje Ci się krzywda. Jak się czujesz?- mówił na jednym oddechu.

-Źle, wszystko mnie boli. Kochanie, przytul mnie.- poprosiłam. Moje życzenie zostało spełnione w trybie natychmiastowym. Położył się koło mnie i przycisnął mnie mocno do swojej klatki piersiowej. W końcu poczułam się bezpiecznie. Na ten moment czekałam od kilku dni. Jego ramiona jeszcze nigdy nie były tak kojące, jak w tej chwili.

-Pójdę Ci zrobić śniadanie, dobrze?- zaproponował i chyba najdelikatniej jak potrafił, odsunął mnie od siebie.

-Nie mam ochoty na jedzenie.- skrzywiłam się. Fakt byłam głodna, ale czułam, że prędzej zwymiotuję.

-Nie ma dyskusji. Idę zrobić Ci śniadanie, a Ty tu na mnie czekasz.- zarządził, pocałował mnie delikatnie w czoło i wyszedł. Świetnie, bo miałam okazję iść do łazienki, żeby zmyć z siebie brudny dotyk Amadora. Wstałam z łóżka z ledwością. Myślałam, że się przewrócę, bo zakręciło mi się w głowie. Dałam radę i już po chwili byłam w łazience i nalewałam pełną wannę wody z wysoką pianką. Kiedy się rozebrałam i popatrzyłam do lusterka, zaczęłam płakać. Nie dlatego, że miałam pełno siniaków. Po raz drugi patrzyłam na swoje splamione ciało z pogardą. Weszłam w końcu do wanny i zanurzyłam się w gorącej wodzie. Tak, tego było mi trzeba. Od razu poczułam się lepiej, ale tylko fizycznie. Ból psychiczny pozostaje na długo. Wzięłam gąbkę, namydliłam ją i zaczęłam zmywać, a właściwie prawie zdrapywać ślady tego brudnego dotyku. Nagle drzwi od łazienki się otworzyły i zobaczyłam w nich Uckera. Mój kochany, przewrażliwiony na moim punkcie chłopak, na mnie nakrzyczał:

-Czy Ty jesteś normalna? Mogłaś powiedzieć, że chcesz się wykąpać, to bym Ci pomógł. A co jakbyś się po drodze przewróciła?

-Nie dramatyzuj skarbie. Wybacz, ale musiałam iść się sama wykąpać. Nie zniosłabym tego, że patrzysz na moje brudne ciało.- powiedziałam, patrząc mu w oczy.

-Dul, czyli on Cię?...- nie dałam mu skończyć, bo nie chciałam słuchać tego słowa.

-Tak.- potwierdziłam, a z moich oczu znów zaczęły lecieć strumienie łez.

-No już skarbie, uspokój się.-poprosił, kucając przy wannie i pocierając delikatnie moje ramię. -Jak się umyjesz, to mnie zawołaj. Pomogę Ci.- dodał i chciał wyjść.

-Nie chcę, sama dam radę.

-Ale…- chciał zaprzeczyć. - No dobrze, ale ostrożnie.- zgodził się po chwili i wyszedł.

Co chwilę sprawdzał, czy nic mi nie jest, wołając mnie. W końcu wyszłam z łazienki, bo nie chciałam go już niepokoić. Podbiegł do mnie od razu. Objął mnie i doprowadził na łóżko. Zjedliśmy śniadanie w milczeniu. Później mój ukochany gdzieś wybył na kilka godzin, a ze mną przez cały ten czas siedziała Mariana. Zbyt rozmowna nie byłam, więc z nudów zasnęła. Nadchodził wieczór, a Uckera dalej nie było. Zaczęłam się martwić. Zeszłam cichutko na dół. Latałam z okna do okna, wypatrując go. Wreszcie wrócił! Wszedł do domu, odwiesił kurtkę, ściągnął buty i wpatrywał się we mnie, jakby zobaczył ducha.

-Co jest skarbie?- zapytałam z troską, patrząc na niego podejrzliwie.

-Musimy porozmawiać, Dul.- powiedział śmiertelnie poważnym tonem głosu.

-O czym?- dopytywałam już przestraszona.

-O nas. Bo ja… Ja Cię wcale nie kocham i nie mogę z Tobą być.- wyznał, a w moich oczach automatycznie pojawiły się łzy. To był za duży szok, jak dla mnie. Zemdlałam.

I tak jak obiecałam, jest dziś :D Trochę kiepsko nim zakończyłam ten rok, ale tak akurat wyszło. Już sobie wyobrażam Wasz bulwers w komentarzach, haha xD Tylko mnie nie zabijcie. Dobra, podliżę się chociaż życzeniami: 

Szczęśliwego Nowego Roku! Oczywiście, żeby był lepszy niż 2014. No to tak ogólnie: Dużo miłości, radości, prawdziwych przyjaciół i dobrze podjętych decyzji :* No przyznam, że dla mnie będzie to chyba jak dotąd najtrudniejszy rok (zmiana szkoły i w ogóle, no będzie ciężko) No nie będę się już tak rozpisywać ;) A tak na dziś życzę Wam świetnej zabawy :* Tylko się nie upijcie za mocno i nie odstrzelcie sobie palców fajerwerkami xD Nie no żartuję, buziaki :* :* :*  
A teraz zrobię coś wyjątkowego, a mianowicie podzielę się z Wami moimi postanowieniami na rok 2015: 
1. Zacznę się odchudzać, choć i tak pewnie niewiele mi z tego wyjdzie xD
2. Będę silniejsza (oczywiście psychicznie) 
3. Zajmę się więcej nauką, a niestety mniej blogiem ;-) 
4. Będę walczyć o swoje marzenia ❤
5. Postaram się  mniej przeklinać. 
PS. Napisałam to tutaj, żeby mieć świadków, haha xD