Rozdział 29

Ocknęłam się na podłodze w jakimś ciemnym, brudnym pomieszczeniu. Chciałam wstać, ale byłam do czegoś przywiązana. Nie wiedziałam, co się dzieje. Na całym ciele miałam siniaki i strasznie bolała mnie głowa. Nagle usłyszałam piszczenie szczurów. Wpadłam w panikę. Chciałam krzyczeć, ale nie mogłam wydobyć z siebie ani słowa. Nic mi nie pozostało, mogłam jedynie płakać. Po moich policzkach spływało coraz więcej łez. To porwanie? Zapewne tak, ale po co, dlaczego, kto to? Te pytania przewijały się przez moją głowę, ale na żadne z nich nie potrafiłam sobie odpowiedzieć. Byłam bezradna, nie miałam jak stąd wyjść. I jeszcze te szczury, brr. Ale i tak najbardziej obawiałam się tego, że ktoś tu przyjdzie i będzie chciał mnie skrzywdzić. Miałam świadomość tego, że moim jedynym ratunkiem jest Ucker. W tym strachu zaczęłam się zastanawiać, czy on w ogóle będzie mnie szukał. Bałam się, że oleje to, że mnie nie ma i po prostu wróci do swojego życia, a o mnie zapomni. Zaczęłam jeszcze bardziej płakać. Z każdą sekundą było mi bardziej zimno. W końcu zasnęłam z wyczerpania. Miałam nadzieję, że obudzę się w swoim łóżku przy ukochanym. Niestety… Otwierając oczy ujrzałam ciemne pomieszczenie, do którego tym razem wlatywały promienie słoneczne, był ranek. Teraz miałam okazję, żeby się tu rozejrzeć. Była to jakaś wielka, obskurna szopa. W rogu leżało trochę siana. Z drugiej strony pod ścianą leżały jakieś kartony (wyglądały na pełne) i butle z paliwem. Zamarłam z przerażenia, kiedy obejrzałam się do tyłu. W rogu leżał trup. Zaczęłam panikować, wić się na tej podłodze i krzyczeć. Nagle drzwi się otworzyły. Stanął w nich wysoki, umięśniony facet z szyderczym uśmiechem. Podszedł do mnie i złapał mnie za szyję, jakby chciał mnie udusić.

-Dlaczego krzyczysz ślicznotko?- zapytał przez zaciśnięte zęby, zbliżając się do mnie na niebezpieczną odległość. Od tego całego porwania gorszy był jedynie jego oddech, fuu. Strasznie śmierdział alkoholem, papierosami i nie wiem czym tam jeszcze.

-Czego chcesz?- wydukałam z ledwością.

-Kto inny Ci to wytłumaczy. Ja Cię tylko pilnuję.- odpowiedział, puszczając mnie.

-Chcecie pieniędzy, tak?- domyśliłam się.

-Nie, chcemy po prostu zemsty.- zaczęłam się domyślać, że chodzi o Uckera, albo o mojego ojca, bo jak wiem, nie ma czystej karty.

-Zemsty, na kim?- dopytywałam zaciekawiona.

-Tego nie mogę Ci powiedzieć. Ale mogę się z Tobą trochę zabawić.- powiedział i zaczął mnie macać, bo inaczej tego nazwać nie można.

-Puszczaj!- krzyczałam, próbując się wyrwać.

-Zamknij się suko!- krzyknął i wymierzył mi siarczysty policzek. Poczułam piekący ból. Bałam się najgorszego, że znów zostanę zgwałcona. Płakałam strasznie, a on napawał się moim cierpieniem. Zaczął mnie całować, a może raczej lizać i rozbierać. Nagle w drzwiach ukazał się Amador. Wiedziałam, że jest świnią, ale się go tu nie spodziewałam. Odciągnął ode mnie tego buraka i powiedział groźnym tonem:

-Wyjdź, muszę z nią pogadać!- według jego rozkazu wyszedł. Zostałam z nim sama i wpatrywałam się w niego ze strachem.

-O co Wam kurwa chodzi?!- wykrzyczałam bardzo wkurzona i przestraszona jednocześnie.

-Nie denerwuj się misiaczku. Teraz będziesz ze mną, nie z Uckerem. I tak na to samo wyjdzie, bo on jest takim samym chujem, jak ja.- powiedział, a we mnie aż się zagotowało ze złości.

-Nie! Ucker ma przynajmniej serce i nikogo by nie skrzywdził. Dlatego się mścisz, prawda?! Chcesz skrzywdzić jego, nie mnie?...

-Mało wiesz, oj mało wiesz… Ale tak, masz rację to zemsta na Uckerze, ale w sumie nie wiem, czy go obchodzisz. Zresztą mam okazję się z Tobą trochę zabawić.

-Nie dotykaj mnie nawet, bo pożałujesz!- próbowałam mu grozić, ale to nic nie dało, bo i tak zaczął się do mnie dobierać. Po raz kolejny tego dnia byłam bezbronna. Tym razem uratował mnie jakiś chłopak, który przypomniał Amadorowi, że mieli zadzwonić do Uckera. Niechętnie się ode mnie odsunął i wziął telefon.

-Ucker?- upewnił się Amador.

-…

-Chciałem Ci powiedzieć, żebyś się nie martwił, bo Dulce jest ze mną.

-Kochanie!- krzyknęłam, ale dostałam za to z całej siły w twarz. Zaczęłam głośno płakać z bólu.

-…

-Nie martw się, wszystko w porządku.

-…

-No jak to czego chcę, przyjacielu?... Oddam Ci ją, jak ją przelecę.

-…

-Miło się gadało, ale niestety jestem zbyt zajęty ruchaniem Twojej dziewczyny, nara.- rozłączył się i wybuchnął szyderczym śmiechem, podchodząc do mnie z powrotem.

-Świnia!- wyzwałam go i splunęłam mu na twarz.

-Zamknij drzwi.- rozkazał swojemu towarzyszowi, ścierając sobie moją ślinę z oka. -Teraz będziesz moja dziwko.- powiedział i zaczął mnie agresywnie rozbierać. Odwiązał mnie na chwilę, ale tylko po to, by związać mnie inaczej. Położył mnie i związał mi ręce do tyłu. Pozbył się najpierw swoich ubrań. To było straszne, koszmar się powtarza. Płakałam, ale go to nie ruszało. Kiedy byłam w samej bieliźnie, a on brał się już za rozpinanie mojego stanika, zaczęłam się wyrywać. Dostałam parę razy z całej siły z pięści w twarz. Po tym nie miałam już sił. Wolałabym umrzeć, niż przeżyć to po raz drugi. Jednak na moje nieszczęście nawet nie zemdlałam po tylu ciosach. Do końca miałam taką cichą nadzieję, że ktoś mnie uratuje. Wszelkie złudzenia zostały rozwiane, kiedy Amador ściągnął moje majtki i wszedł we mnie szybkim, agresywnym ruchem. Krzyknęłam z bólu. Popatrzył na mnie i chamsko się zaśmiał. Było jeszcze gorzej, kiedy zaczął gryźć moje piersi. Gwałcił mnie chyba jeszcze brutalniej, niż wtedy ten ochroniarz. Co jakiś czas wymierzał mi policzek, albo klapsa w tyłek. Kiedy poczuł się spełniony, wstał, związał mnie tak jak wcześniej i po prostu wyszedł. Siedziałam i ryczałam. Znów czułam to samo- upokorzenie, ból całego ciała i tą pierdoloną bezradność. Bałam się, że on wróci i zrobi to ponownie. Ubrałam się z wielkim trudem i siedziałam, płacząc. Marzyłam raz o śmierci, raz o wtuleniu się w ramiona Uckera. Sama nie wiem, o czym częściej. Na to drugie nie miałam już właściwie żadnych nadziei. O to pierwsze zbytnio zabiegać bym nie musiała, bo mogłam umrzeć chociażby z głodu, albo z odwodnienia. W końcu zasnęłam.

Siedziałam w tym obskurnym pomieszczeniu jeszcze kilka dni w zupełnej samotności. Nikt tu nie zaglądał. Byłam w zasadzie pewna, że Ucker nie przejął się moją nieobecnością. Byłam na wyczerpaniu sił. Chwilami miałam wrażenie, że umieram. Niestety nie mogłam. Czułam, jakby coś, lub ktoś jeszcze trzymał mnie przy życiu, ale nie rozumiałam tego.

Rozdział jest dziś tylko dzięki Monice, którą bez żadnych przeszkód można nazwać okrutną, podłą, złą szantażystką. Co nie zmienia faktu, że jestem z siebie dumna, bo napisałam parę rozdziałów do przodu, bo mnie zajebista wena złapała :D Przepraszam Was za ten rozdział. Wiem, że to co się w nim dzieje, jest tragiczne, ale niestety nie może być zawsze idealnie ;) No więc teraz już serio: Następny w Sylwestra :*