Rozdział 28

Budząc się od razu zobaczyłam te piękne, brązowe oczka, które zaspane wyglądały jeszcze słodziej. Tak, obudziliśmy się dokładnie w tym samym momencie. Eh… To wspaniałe uczucie, budzić się przy ukochanej osobie. Automatycznie już rano cały dzień staje się lepszy.

-Dzień dobry moja księżniczko.- powiedział wprost do moich ust, na których po chwili złożył delikatny pocałunek.

-Witaj mój książę.- odpowiedziałam i się zaśmiałam.

-Śniłaś o mnie?

-No jasne.

-A kim byłem w Twoim śnie?

-Moim mężem- na moje słowa Ucker zareagował dziwnym uśmiechem. -I mieliśmy swój dom, dzieci, psa i byliśmy bardzo szczęśliwi.- kontynuowałam z przejęciem.

-Wow, fajny sen.- podsumował dość krótko. Nie ukrywam, że liczyłam na coś innego.

-Jej, jaki entuzjazm…- stwierdziłam, przewracając oczami ze sztucznym, wręcz złośliwym uśmiechem.

-Ej, nie obrażaj się. Zrozum, że nie jestem jeszcze gotowy na tak poważne plany i w ogóle rozmowy.- powiedział i mocno mnie przytulił. Jego słowa sprawiły mi małą przykrość, ale gest jak zwykle uszczęśliwił.

-Ale śniadanie mógłbyś mi zrobić- wypaliłam tak nagle.

-No błagam Cię, słońce... Ty mnie definitywnie wykorzystujesz.

-Ja?... Ale sobie wymyśliłeś! Nie oskarżaj mnie o takie rzeczy, dobra?!- udawałam wielce zbulwersowaną.

-Mam pomysł! Zrobimy śniadanie razem.- no teraz to wymyślił.

-Niech Ci będzie...- zgodziłam się i wstałam z łóżka. Założyłam bluzę, bo w domu jest trochę za zimno na paradowanie w skąpej piżamce. Bluza i piżama- najlepsza stylówa na świecie, haha. Zeszliśmy na dół, przy czym prawie spadłam ze schodów, bo ten debil wbijał mi palce w boki, albo łapał mnie za tyłek. On się nigdy nie zmieni... Weszliśmy w końcu do kuchni, trzymając się za ręce. Zrobiłam to tylko po to, żeby nie miał jak mi dokuczać. Przy stole siedzieli już rodzice Uckera i patrzyli na nas podejrzliwie.

-Pozwoliliśmy sobie się obsłużyć, ale Wam też zrobiłam kanapki.- powiedziała Mariana, na co oboje zareagowaliśmy śmiechem.

-Dziękuję, bo od ukochanego to bym się śniadania nie doczekała.- stwierdziłam, żeby wkurzyć Uckera.

-Ej! Robiłem Ci już nie raz śniadanie, więc nie marudź.- zaprotestował oburzony.

-No dobrze misiaczku, nie bulwersuj się tak.- powiedziałam i cmoknęłam go w policzek. Jego rodzice patrzyli na nas i się śmiali.

Po południu wrócili moi rodzice. Bałam się, że zrobią aferę o nowych lokatorów w domu. Na szczęście nie było aż tak źle. Ojciec zgodził się pod warunkiem, że nie będą mu wchodzić w drogę, a mama nie miała nic przeciwko. Nawet trochę pogadała z Marianą. Po tym "cudownym" spotkaniu poszłam z Uckerem do pokoju. Usiedliśmy na łóżku i zaczęliśmy się całować. Powoli kładł mnie na łóżko. Wiedziałam, co może się dziać za chwilę. Chciałam tego, ale od rana nurtowało mnie jedno pytanie. Odepchnęłam delikatnie Uckera i powiedziałam cicho:

-Kochanie, poczekaj.

-Co się dzieje?

-Czy Ty traktujesz mnie poważnie?- zapytałam, patrząc mu w oczy.

-Misiu… wiesz, że nie lubię takich pytań. Do czego zmierzasz?- zapytał poważnym tonem.

-Bo ja… chciałabym, żebyś był na zawsze.- powiedziałam słodkim głosem, tuląc się do ukochanego.

-Duluś nie czas na takie rozmowy. Nie oczekuj, że zmienię się tak z dnia na dzień i zacznę planować życie z Tobą. Kocham Cię, ale nie chcę Ci nic obiecywać, bo nie chcę, żebyś cierpiała.- powiedział wprost do mojego ucha, nie odrywając się ode mnie.

-Aha, dobra.- zakończyłam, wysilając się na lekki uśmiech i wstałam z łóżka.

-Gdzie idziesz?- zapytał, stojąc już przy mnie.

-Przejść się, po prostu na spacer.- odpowiedziałam i jak najszybciej wyszłam, żeby nie chciał iść ze mną. Potrzebowałam chwili samotności, aby wszystko sobie przemyśleć. Wyszłam z domu i szłam sobie spokojnie po chodniku. Nagle ktoś złapał mnie od tyłu, zatykając mi ręką buzię. Przestraszyłam się i próbowałam się wyrwać. Poczułam dziwny zapach, który podstawiono mi pod nos i… stałam się bezwładna, nie mogłam się bronić. Zemdlałam. 

Eh... nie podoba mi się ten rozdział :/ Nie dość, że krótki, to jeszcze dopadł mnie totalny brak weny, ale coś tam jest ;) Mam nadzieję, że jednak jest choć trochę ciekawy, chociażby ze względu na zakończenie xD Następny w Sylwestra pod warunkiem, że zdążę go do poniedziałku napisać, bo później mnie nie będzie. Także mam misję, heh :D Więc w razie, jakbym nie zdążyła: Szczęśliwego Nowego Roku! <3