Rozdział 22

Obudziłam się zdezorientowana, kompletnie nie wiedziałam co się dzieje, ani gdzie jestem. Bolała mnie głowa. Jedyne co po chwili udało mi się ustalić to fakt, że ktoś trzyma mnie za rękę. Był to Ucker. Zapytałam cicho:

-Gdzie jestem? Co się stało?- po moich pytaniach Ucker automatycznie podniósł głowę i patrzył na mnie, nerwowo pytając:

-Jak się czujesz? Wszystko w porządku?

-Boli mnie głowa, ale nieważne. Co się stało? Co ja tu robię?- zadawałam dalej pytania.

-Nie pamiętasz? Rozbiłaś się moim motorem i jesteś w szpitalu.- powiedział, a mi od razu wszystko się przypomniało.

-Odejdź!- podniosłam od razu głos i go odepchnęłam.

-Co jest?

-Jeszcze pytasz?! Wyjdź stąd i nie wracaj!- krzyczałam wkurzona na samą myśl o wydarzeniach wczorajszego dnia.

-Czemu taka jesteś? To ja powinienem być na Ciebie zły, bo zepsułaś mi motor.- stwierdził bezczelnie.

-Jasne… To jest najważniejsze.

-Nie mów tak. Siedzę z Tobą w szpitalu, więc się nie czepiaj. Wcale nie muszę tego robić, a mimo to jestem tu.

-Ale przecież ja mówiłam, że możesz, a nawet musisz sobie iść. Zresztą idź po lekarza, bo przez Ciebie rozbolała mnie mocno głowa. Tylko nie waż się tutaj wracać.- powiedziałam zimnym głosem, a on pocałował mnie delikatnie w czoło i wyszedł. Zostałam sama ze swoimi myślami. Dopiero teraz powoli uświadamiałam sobie, co się dokładnie stało. Przypomniało mi się, jak walnęłam w jakiś słupek, bo nie mogłam wyrobić na zakręcie. Postanowiłam, że dzień dobroci dla Uckera się skończył. Od dziś będę w stosunku do niego obojętna. Muszę o nim zapomnieć, zanim to się naprawdę źle skończy. Z rozmyślań wyrwał mnie lekarz, który właśnie wszedł do pokoju. Zrobił mi parę badań, dał lekarstwa i poszedł. Nie byłam długo sama, bo przylazł ten debil Ucker. Od razu odwróciłam głowę w drugą stronę, bo nie miałam ochoty nawet na niego patrzeć. Usiadł koło mnie na łóżku i powiedział:

-Fochaj się ile chcesz, nie rusza mnie to. Podaj mi numer do Almy, bo Twój ojciec nie odbiera.

-Kretynie! Po co do nich dzwonisz?!- krzyknęłam nieźle zdenerwowana, odwracając się w jego stronę.

-Powinni wiedzieć, co się stało.

-Nie! Myślisz, że ich to w ogóle obchodzi?... Daj se spokój, nie warto.

-Ale…- nie pozwoliłam mu na dalszą dyskusję i mu przerwałam:

-Zabraniam Ci ich powiadamiać, rozumiesz? Nie chcę ich tu, zresztą tak samo jak Ciebie.

-Dlaczego? O co Ci do cholery chodzi?!

-Po prostu mam Was wszystkich dość. Chcę zostać sama i tyle! Nie chcę Waszej litości, rozumiesz?

-Przestań, przecież tu chodzi o Twoich rodziców. Muszą wiedzieć, co się stało.

-Nic nie muszą. Odczep się i wyjdź!- wyganiałam go, a on dalej nie reagował. Przeciwnie. Złapał mnie za rękę i zmienił ton głosu na bardziej czuły.

-Dul, dlaczego tak reagujesz?- zapytał, patrząc mi głęboko w oczy.

-Bo nie chcę takich rodziców, wcale ich nie potrzebuję. Wolałabym być sierotą.

-Nie mów tak…- próbował załagodzić sprawę i chciał mnie przytulić, ale go odepchnęłam.

-Nienawidzę Was wszystkich! Jesteś tu, bo co? Bo męczy Cię sumienie, bo wiesz, że to przez Ciebie?! Nie potrzebuję litości, wracaj do swoich dziwek, a mnie zostaw w spokoju!- krzyczałam jak szalona. W sumie nie wiem, co we mnie wstąpiło. Z moich oczu nagle zaczęły lecieć łzy, które tak długo powstrzymywałam.

-No już, cicho…- uspokajał mnie i słodko przytulił. Nie zaprzeczę, że bardzo tego potrzebowałam. Jednak szybko się ocknęłam i go odepchnęłam, a bynajmniej starałam się to zrobić. Sprawiło mi to niemały trud, ale w końcu doprowadziłam do dystansu między nami.

-Ucker, zostaw mnie! Czego nie zrozumiałeś w prostym słowie "wyjdź"?! To powiem inaczej "Nie chcę nikogo widzieć"!- krzyczałam, ale on o dziwo zachowywał spokój.

-Przestań już, przecież wiem, że mnie potrzebujesz, zresztą rodziców też.- stwierdził tak pewnie, że aż zaczęło mnie to denerwować.

-Nie potrzebuję pieniędzy rodziców, ani seksu z Tobą. Ja potrzebuję jedynie miłości, a żadne z Was nie jest w stanie mi jej dać.- powiedziałam dość dobitnie, może aż za bardzo, ale miałam nadzieję, że tak zrozumie.

-A Ty znowu swoje?... Dul, wiesz przecież, że do niczego mnie nie zmusisz…- aa więc on chciał, żebym go błagała, po moim trupie!

-Nie mam zamiaru. Nie chcę Cię nawet znać, a Ty liczysz, że będę Cię błagać o miłość?! Wyobraź sobie, że mam swoją godność. W połączeniu z nieco wygórowaną dumą wolę być sama do końca życia, niż błagać jakiegoś bałwana, żeby mnie kochał.- ha, udało się! Po tych słowach mina Uckerowi wyraźnie zrzedła, uraziłam jego dumę, biedactwo. Zmierzył mnie ponurym spojrzeniem i wyszedł ze słowami:

-Nie, to nie, cześć. Uspokój emocje i bądź pewna, że tu jeszcze wrócę.

Świetnie… Zostałam sama. Co prawda tego właśnie chciałam, ale mimo wszystko zrobiło mi się smutno. Obecność Uckera tylko mnie drażniła, ale przynajmniej nie czułam się aż tak samotna. Przeżywałam chyba jakieś załamanie nerwowe, bo przez chwilę miałam naprawdę głupie myśli. Czułam po prostu, że przez to wszystko zaczynam wariować i nie potrafię sobie poradzić z emocjami. Miałam ochotę wyjść z tego szpitala i najzwyczajniej w świecie zniknąć, żeby zacząć nowe życie z dala od tych wszystkich otaczających mnie pustych ludzi. Moje plany zostały pokrzyżowane przez pielęgniarkę, która przyszła dać mi kolejną dawkę leków. Swoją drogą nie wiem po co, bo nawet nie bardzo się orientowałam co mi jest. Mogłam zapytać, ale zwyczajnie nie miałam ochoty z nikim gadać, byłam załamana. 

Kolejny rozdział, którego nie czytałam przed dodaniem, bo się źle czuję i uciekam szybko spać ;) Ale mam nadzieję, że się podoba :D