Rozdział 21

Minął już ponad tydzień, czułam się coraz lepiej. Mój kochany ochroniarz wreszcie pozwolił mi wstać z łóżka. Muszę przyznać, że bardzo spodobało mi się chorowanie, bo mój misiak tak słodko się mną zajmował. A teraz co? Sama muszę sobie robić jedzenie i w ogóle. Plus jest taki, że wyzdrowiałam i nie zarażę Uckerka, więc… Dul, o czym Ty myślisz?! Niby tylko głupie, brudne myśli, ale spełniły się. Tym razem ja do tego doprowadziłam, bo nie mogłam się powstrzymać. Był wieczór, siedziałam w swoim pokoju, kiedy wszedł Ucker. Od razu do niego podbiegłam, objęłam go i zaczęłam namiętnie całować.

-A Ciebie co wzięło?...- zapytał wyraźnie zdziwiony.

-Nic, skarbie. Kocham Cię.- odpowiedziałam słodko, wracając do pocałunków, które on przerwał.

-Oj Duluś, Duluś…- wymamrotał cicho i wzbudzał namiętność. Nie minęło dużo czasu, a leżeliśmy już na łóżku pozbawieni ubrań. Z uśmiechem na ustach patrzyłam mu ciągle w oczy. Tym razem było zupełnie inaczej niż ostatnio. Wiedział chyba, że już nie musi być aż taki delikatny, bo ja i tak się już nie boję. Wszedł we mnie dużo szybciej niż za pierwszym razem i w ogóle wszystko było takie bardziej namiętne, a właściwie agresywne. Całował mnie tak zachłannie i pieścił całe moje ciało z taką pasją, jakby to miał być co najmniej ostatni raz w jego życiu. Trochę mnie to przerażało, ale mimo wszystko nie protestowałam, bo było wspaniale. Jak dla mnie mogłoby to trwać wiecznie. Niestety to co dobre, szybko się kończy. Od paru minut ciągle ktoś wydzwaniał do Uckera, on na to nie reagował. Jednak za którymś razem odebrał. Miałam nadzieję, że to nic ważnego. Niestety dla Uckera była to sprawa wręcz święta. Tak, oczywiście dzwonił Amador. Kiedy się rozłączył, powiedział do mnie:

-Wybacz, muszę lecieć.

-Yhm... No spoko, przecież wiem, że jak kumpel dzwoni, to Uckerek już leci.- odpowiedziałam z ironią i go odepchnęłam.

-Daj spokój, Dul. Nie chodzi tu o Amadora, tylko o mój honor. Dziś są najważniejsze wyścigi w sezonie. Muszę tam być!- no tak, jego honor najważniejszy... Po jego słowach od razu wstałam i się ubrałam. Stanęłam, odwracając się do niego plecami i skrzyżowałam ręce na piersiach. Po policzku spływała mi jedna mała łza, którą jak najszybciej otarłam, żeby on nie widział. Nie chciałam, by myślał, że aż tak mnie to ruszyło. Prawda jest niestety taka, że sama jestem sobie winna. Po co się w nim zakochałam? Wiedziałam doskonale jak jest, a mimo to w to brnęłam. I się doigrałam... Ukochany zostawia mnie i leci do swojego idealnego życia. Stałam wciąż w jednym miejscu, patrząc w okno. Nagle poczułam dłonie tego bałwana na swojej talii. Początkowo tylko przymknęłam oczy i wzięłam głęboki wdech. Nic nie zmienia faktu, że tak uwielbiam jego uścisk. Po chwili jednak złapałam go za ręce i wyswobodziłam się z jego objęć. Odwróciłam się do niego i patrzyłam mu w oczy pustym spojrzeniem. Chyba zauważył złość w moich oczach i zapytał:

-Czemu się wkurzasz?

-Nieprawda.- skłamałam, choć złość rozsadzała mnie od środka.

-Przecież widzę. Co jest?- pytał dalej.

-Nic, znikaj do swojego idealnego życia.- zakończyłam chłodno i usiadłam bez celu do laptopa.

-To cześć.- wydukał obojętnie i wyszedł z pokoju.

Zostałam sama. Zamknęłam laptopa, którego otworzyłam tylko dla efektu, żeby myślał, że mnie nie obchodzi. Rzuciłam się na łóżko, a z moich oczu mimowolnie poleciały miliony łez. Nie powinnam płakać, bo taka sytuacja musiała się kiedyś stać. Najgorsza była myśl, że zostawił mnie i poszedł sobie do jakichś dziwek. Tak, byłam cholernie zazdrosna. To właśnie dodało mi siły i odwagi. Wstałam, otarłam łzy i pomyślałam "O nie, Dul. Musisz o niego walczyć". W błyskawicznym tempie poprawiłam makijaż. Byłam ubrana w krótkie spodenki i koszulkę odsłaniającą brzuch. W pośpiechu nie zdążyłam się przebrać. Nie było to zbyt mądre, bo wyobrażam sobie jakich znajomych ma Ucker, ale nieważne. Wyszłam pewnie z pokoju. Christopher był już przy drzwiach wyjściowych. Podbiegłam do niego i powiedziałam:

-Jadę z Tobą.

-Ty chyba oszalałaś… Nigdzie nie jedziesz! I to jeszcze w takim stroju.- odpowiedział podniesionym głosem i zmierzył mnie wzrokiem.

-Jadę z Tobą i nic mnie nie obchodzi. Chcę i tyle!- upierałam się, patrząc mu zawzięcie w oczy.

-Ok, jak chcesz. No już, wychodź. Jedziemy.- zgodził się i wrednym tonem mnie pospieszał.-Spełnię Twoje życzenie, ale zapewniam Cię, że więcej nigdzie ze mną nie pójdziesz.

-Zobaczymy kotku, zobaczymy…- powiedziałam i wsiedliśmy na motor. Robił mi na złość przy pierwszej  możliwej okazji, oczywiście jechał bardzo szybko. Eh… jak ja nie lubię takich oschłych relacji z Uckerem, ale jak trzeba to trzeba, sam zaczął. No więc nie minęło dużo czasu, a byliśmy już na miejscu. Tam było strasznie! Pełno ćpunów, chodzących szlaczkiem, na pół ubranych dziewczyn, a wszyscy pijani. Kiedy zsiedliśmy z motoru, od razu kurczowo złapałam się Christophera. On spojrzał na mnie i zapytał rozbawiony:

-Rezygnujesz, odwieźć Cię do domu? Masz jeszcze czas.- po tych słowach już chciałam zrezygnować, ale zobaczyłam jakieś dwie napalone lasie, które szły w naszym kierunku i krzyczały "Uckerku, Uckerku". Nie mogłam go tu zostawić, więc powiedziałam pewnym głosem:

-Nie kochanie, zostajemy.- przyciągnęłam go do siebie i pocałowałam. Kątem oka patrzyłam na te dziwki. Udało się! Zawróciły. Po chwili Ucker odepchnął mnie delikatnie, mówiąc:

-Co Ty wyprawiasz?

-Korzystam z Twoich słodkich ust, zanim zostaną skażone przez jakąś dziwkę.- tym tekstem wygrałam, a bynajmniej tak mi się wydawało.

-Nie bądź zazdrosna, bo tego nie znoszę.- powiedział chamsko podniesionym głosem.

-Więc od teraz masz spokój, cześć!- zakończyłam rozmowę bez sensu i odeszłam. Chciał mnie gonić, ale ktoś go zagadał. No tak… przecież kumplom się nie mógł wyrwać. Usiadłam na jakimś murku totalnie na uboczu. Czułam się niepotrzebna, bezwartościowa. Musiało to debilnie wyglądać… Głupia, naiwna dziewczynka, wśród jakichś żuli i ćpunów. Siedziałam tam już bardzo długo. Byłam pewna, że nic nie znaczę dla Uckera, nawet mnie do cholery nie szukał. Coś się tam chyba działo, bo wszyscy zbierali się w jedno miejsce. A co tam... Poszłam także. Na mój widok jakaś banda pijanych zboczeńców zaczęła gwizdać. Podeszli do mnie i mnie zaczepiali. Powoli zaczynałam się ich bać, bo perfidnie się do mnie przystawiali. Nagle poczułam czyjąś dłoń na moim nadgarstku, był to oczywiście Ucker. Odciągnął mnie od nich, trzymając ciągle za rękę. Przyprowadził mnie na miejsce startu wyścigu. Stanęliśmy przed jego motorem, a on powiedział zimno:

-Wsiadaj.

-Ty chyba chory jesteś... Nie pojadę z Tobą!- protestowałam, wyrywając mu się.

-Pojedziesz! Obiecałem, że sprawię, że więcej nie będziesz chciała tu ze mną być.- a więc o to chodzi...

-Ja już nie chcę. Ucker, zabierz mnie stąd!- krzyczałam przerażona, a do moich oczu napływały łzy.

-Teraz już mnie nie obchodzi czy chcesz, czy nie. Jesteś tutaj tak ubrana i nie potrafisz sobie poradzić. Nie zostaniesz tu sama.- no nie... Fajne argumenty. Nie zostawi mnie tu samej, a sam chce mnie zabić. Po tych słowach właściwie posadził mnie na ten motor. Protestowałam, ale on nie reagował. Po chwili siedziałam już wtulona w Uckera ze strachu. Nagle ruszyliśmy. Zaczęłam piszczeć, bo ta prędkość była straszna. Aż czułam, jakby mnie ściskało od środka. Każdy jechał z dziewczyną, ale one wszystkie chyba były do tego przyzwyczajone, bo nie zachowywały się tak jak ja. Najgorzej było na zakrętach. Nie dość, że robiło mi się niedobrze, to jeszcze miałam wrażenie, że się przechylimy. Na szczęście dotarliśmy na metę, byliśmy pierwsi. Mnie to nie obchodziło, ale Ucker bardzo się cieszył. Zaczął mnie tulić i krzyczeć ze szczęścia.

-Oj Uckerku, chyba ta piękność przyniosła Ci szczęście.- stwierdził Amador, który jako drugi zakończył wyścig.

-Nie wątpię.- odpowiedział Ucker, ściskając mnie.

-Następnym razem mi ją pożyczysz, co?- zapytał, ale Ucker już nie odpowiedział tylko zmierzył go jakby groźnym wzrokiem, a ten odszedł.

-Dobra super, wygrałeś. Jedziemy do domu?- poprosiłam.

-Nie. Zaraz tu będą wszyscy i pójdziemy do naszego klubu.- odpowiedział Christopher.

-Nadal robisz mi na złość? Świetnie… Nie ma to jak mścić się za to, że chciałam być z Tobą.

-To nie zemsta. Ja po prostu udzielam Ci cennej lekcji, żebyś wiedziała, że to nie miejsce dla dzieci.

-Idiota!- krzyknęłam, wyrywając mu się. Tak jak mówił Ucker, zaraz całą bandą poszliśmy do jakiegoś obskurnego klubu. Klub? To bardziej podchodziło pod burdel. Było tu odrażająco i okropnie śmierdziało papierosami, alkoholem i w ogóle. Po raz kolejny tego dnia złapałam się kurczowo Uckera. Jednak nie minęło dużo czasu, a zostałam odsunięta przez jakieś dziwki. Wtedy odeszłam na bok i usiadłam przy barze. Byłam okropnie smutna i jedyne na co miałam siłę, to powstrzymywanie łez. Ucker zawiódł mnie jak nikt inny nigdy. Po raz kolejny przez niego postanowiłam się upić, więc zamówiłam sobie mocnego drinka. Siedząc tak, zobaczyłam moje kochane siostrzyczki. Sol tańczyła na rurze, a Mia siedziała z jakimś chłopakiem i jej dopingowała. Świetnie... moja siostra jest zawodową prostytutką, a Mia jak zwykle tylko robi jej za tło. Nagle podszedł do mnie jakiś chłopak i zaczął się przystawiać. Jakoś się go w końcu pozbyłam, ale trochę to trwało. W tym czasie Ucker zdążył gdzieś pójść, bo nie było go tam, gdzie wcześniej. Przestraszyłam się, że mnie tu zostawił. Wyszłam z tego pożal się Boże klubu i pytałam ludzi, gdzie jest Ucker. Jakaś dziunia powiedziała mi w którą stronę poszedł. Udałam się tam. Kompletnie załamał mnie widok, który tam zastałam. Rzeczywiście był tam Ucker, ale nie sam. Były z nim dwie laski i… No można się domyślić. Miałam ochotę im przerwać i wytargać te suki za włosy. Jednak się wycofałam, bo przecież Ucker nie znosi zazdrości. Zresztą to i tak byłoby bez sensu. Zapłakana i trochę wstawiona postanowiłam sama pojechać do domu. Wsiadłam na motor tego głupka i nie zastanawiając się długo, ruszyłam. Nie pomyślałam, jak to się może skończyć, bo przecież Uckera motor jest o wiele szybszy niż mój. W tym momencie mnie to nie obchodziło, chciałam jedynie stąd uciec. No więc ja, chodząca inteligencja, zaczęłam przyspieszać. Jechałam z mega prędkością, prawie tak jak Ucker na wyścigu. Z każdym metrem traciłam kontrolę nad pojazdem. No bo kto normalny wsiada na taki szybki motor, nie umiejąc właściwie jeździć, w dodatku po pijaku. Jechałam, jechałam… Był ostry zakręt i… No i właśnie sama nie wiem co. 

Na wstępie chciałabym się pożegnać, bo za zepsucie relacji Vondy grozi mi "Monika kryminalista". No chyba, że okaże mi łaskę ;) Dobra, ale tak na poważnie: Jakoś mi się ten rozdział nie podoba xD