Rozdział 18

-Co jest między nami?- zapytałam.

-Dul…- westchnął cicho Ucker, łapiąc mnie za rękę. Usiedliśmy na trawie, a ja dalej patrzyłam mu w oczy, oczekując odpowiedzi. On milczał, unikając mojego wzroku.

-Odpowiesz?- pośpieszałam go.

-Nie rozumiem sensu Twojego pytania.

-Rozumiesz doskonale kotku. Ale dobrze, w takim razie zapytam inaczej… Czy Ty traktujesz mnie poważnie?

-To zależy o czym mówisz…- on zwyczajnie zbywał mnie takimi odpowiedziami, ale ja nie zamierzałam odpuścić i ciągnęłam dalej.

-Więc jeszcze inaczej… Zdajesz sobie sprawę z tego, że przyjaźnią to już tego nazwać nie można?

-Czemu?- był wyraźnie zdziwiony, albo udawał ułomnego.

-No jak to czemu? No chyba, że z każdą przyjaciółką sypiasz…- byłam już trochę poddenerwowana, bo przeczuwałam, że ta rozmowa nie prowadzi do niczego dobrego.

-Przestań, bo widzę, że za wszelką cenę chcesz doprowadzić do kłótni.

-Nieprawda. Ja po prostu chcę wiedzieć na czym stoję. Chcę szczerej rozmowy. Czy to tak wiele?

-Tak Dul, dla mnie to bardzo wiele. Wiesz przecież jak jest, więc po co robisz sobie tak wielką nadzieję?

-Bo Cię kocham baranie!- krzyknęłam, całując go tak namiętnie, że po kilku sekundach leżeliśmy na trawie. -A na Tobie jak zwykle nie robi to wrażenia?...- oderwałam się od niego i posmutniałam.

-Daj spokój z tą swoją sentymentalnością, bo mnie męczysz.- powiedział dość chłodno.

-Yhm, świetnie… A ja uwierzyłam, że jednak coś możesz do mnie czuć. Głupia jestem, prawda?- mówiłam, z trudem powstrzymując łzy. Nie chciałam się rozpłakać, bo to zepsułoby całą tą rozmowę.

-Przestań, nie mówmy o tym i daj buziaka.

-Nie Ucker. Choćby nie wiem co, nie odwiedziesz mnie od tego tematu. Kocham Cię i albo będzie to  spełniona miłość, albo nie, proste i logiczne. Dla mnie nie ma nic pośredniego, a dla Ciebie chyba wręcz przeciwnie. Więc albo zaakceptujesz mnie wraz z moją miłością do Ciebie i będziemy szczęśliwi, albo nic z tego.- myślę, że wyraziłam się dość jasno.

-Nie mów tak.- przytulił mnie słodko, bo chyba zauważył moje zaszklone oczy. -Jesteś dla mnie ważna i tak pozostanie, ale doskonale wiesz, że nie bawię się w poważniejsze związki.

-A z Mią byłeś…

-Sama do tego doprowadziłaś. Zresztą Mia to co innego. Wiesz, że była tylko moją zabawką…

-A ja nie jestem?- przerwałam mu w połowie zdania. Na mojej twarzy z powrotem zagościł uśmiech, a w sercu nadzieja.

-Nie. Ty jesteś wyjątkowa, taka słodka, delikatna. Ja nie potrafię dać Ci tego, czego potrzebujesz. Nie zasługuję na Ciebie. Zresztą tylko bym Cię skrzywdził.

-Nieprawda skarbie. Ty też jesteś wyjątkowy.

-Mhm, ciekawe pod jakim względem?...

-Pod każdym. Zacznijmy od tego, że jesteś jedynym mężczyzną, któremu pozwoliłam się tknąć. No i w ogóle Ci zaufałam, a to cud. Poza tym ja wierzę, że masz dobre serce, bo nie jesteś jak na przykład Amador, choć obracacie się w tym samym środowisku. Ty także jesteś słodki i delikatny, ale nie chcesz się do tego przyznać. A w ogóle to mnie właściwie zgwałciłeś, a ja kocham Cię jeszcze mocniej.

-Przestań, bo mnie mdli od tej Twojej słodkości.- powiedział półżartem.

-Ucker… Czy mógłbyś sobie ze mnie nie kpić? To naprawdę poważna rozmowa. Nie chcę żyć złudzeniami.

-Nie musisz. Przecież dałem Ci do zrozumienia, że…- nie skończył zdania, bo wolałam zrobić to sama.

-Dałeś mi do zrozumienia, że co? Że chciałeś mnie tylko wykorzystać? Super, cieszę się, że Ci się udało. Gratulacje! Zdobyłeś niedostępną, naiwną dziewczynkę. Bądź z siebie dumny.

-Zamknij się już do cholery!- krzyknął, łapiąc mnie za ramiona.

-A co, może źle mówię?

-Nie, to znaczy nie do końca. Masz rację… od początku chciałem jedynie się z Tobą przespać.

-Mam dość! Ucker to nie ma sensu, nie chcę Cię dalej słuchać!- wykrzyczałam, odsuwając się od niego i chciałam wstać.

-Ogarnij się i daj mi skończyć! Później zrobisz, co zechcesz, ale wiedz, że nie jest mi to obojętne.

-Skończyłeś to swoje przemówienie wstępne? Możesz wreszcie przejść do rzeczy?- pośpieszałam go chłodnym tonem głosu, patrząc mu w oczy.

-Posłuchaj złośnico… Przyznaję, że za wszelką cenę chciałem się do Ciebie zbliżyć, żeby pójść z Tobą do łóżka. Ale to nie był główny powód mojego wczorajszego zachowania, za które Cię przepraszam.- mówił delikatnym głosem, a ja zawzięcie odwracałam od niego wzrok. -Wiesz mi, że gdyby nie to, co mi opowiedziałaś, to na pewno nie chciałbym tego wczoraj tak uparcie. Ja po prostu czułem, że tego potrzebujesz tak jak ja, albo jeszcze bardziej.

-A powiedz mi… jakbym Ci nie uległa, to byś mnie naprawdę zgwałcił? 

-Nie wiem, nie myślałem nawet o tym. Byłem pewny, że w końcu ulegniesz. Szczerze mówiąc trochę przerażały mnie Twoje łzy i chwile, kiedy błagałaś, żebym przestał, ledwo łapiąc oddech. Chciałem zrezygnować, ale zrozumiałem, że wcale nie wyrządzam Ci żadnej krzywdy.

-Nie w ogóle… Płakałam jak głupia, a Ty mi teraz mówisz, że nie wyrządziłeś mi krzywdy?!

-Ale przyznaj, że Ci to wszystko wynagrodziłem czułościami…

-Ucker, przestań… Ale tak, masz rację. Mimo wszystko niczego nie żałuję, bo było bosko.- powiedziałam zawstydzona.

-No sama widzisz… Zresztą zrobiłem to dla Ciebie, bo to było za spokojne jak dla mnie.

-Głupku!- krzyknęłam, bo tak strasznie nie lubiłam tych jego dziwnych tekstów.

-Żartuję… W sumie wiesz co? Mnie też to czegoś nauczyło.

-Tak, czego?

-Tego, że nie musi być na ostro, żeby było dobrze. Byłaś cudowna skarbie.- wyznał, a ja patrzyłam na niego, zagryzając wargi.

-Przyznam, że nie spodziewałam się, że to takie fajne…- stwierdziłam, a on z trudem powstrzymywał śmiech. -Nie śmiej się ze mnie idioto! A w ogóle to wiesz, że gdyby nie moja miłość, przed którą się tak bronisz, do niczego by nie doszło?

-Serio?

-Tak, kochanie. Gdybym Cię nie kochała, to prędzej bym Cię zabiła, niż Ci się oddała… Taka prawda. Tak nie chcesz zaakceptować tej miłości, a gdyby nie ona, to nigdy nie dostałbyś tego, na czym Ci tak bardzo zależało.- za wszelką cenę próbowałam udowodnić mu znacznie miłości.

-Nie myślałem o tym w ten sposób… Naprawdę aż tak dużo zmienia to, że się we mnie zakochałaś?

-Brawo odkrywco! Jestem z Ciebie dumna, że w końcu pojąłeś coś tak skomplikowanego.- w tym momencie się z niego zwyczajnie naśmiewałam.

-Haha, śmiej się… Ale nie zapominaj, że nie dopięłaś swego. I tak nigdy nie zrobisz ze mnie uczuciowego chłopca.

-Jeszcze zobaczymy… Ty pomogłeś mi pokonać najgorsze lęki, to ja pomogę Tobie. Czy tego chcesz, czy nie!

-Czemu jesteś taka uparta? Skąd ta pewność, że ja w ogóle chcę Cię pokochać?

-Ja to po prostu wiem misiu, widzę to w Twoich oczach, słyszę w Twoim głosie i tak dalej. Dobra… Jeśli jesteś pewien, że nic, a nic do mnie nie czujesz, to powiedz słowo, a dam Ci spokój i nigdy nie zbliżę się do Ciebie ani na metr. Tylko proszę nie kieruj się w tym momencie pożądaniem, ale sercem.

-Nie Dul, ja niczego nie jestem pewien. Przez Ciebie mam taki mętlik w głowie, że sobie nawet nie wyobrażasz.- powiedział po dłuższym zastanowieniu. 

-I o to chodzi skarbie, o to chodzi…- powiedziałam i go pocałowałam. - Kocham Cię, kocham! Będę Ci to powtarzać do znudzenia, aż w końcu i Ty to powtórzysz.- zaczęłam się wygłupiać, jaka ja zła, heh. Męczę biednego Uckerka jakimiś sentymentalnymi bzdurami, zamiast zafundować mu powtórkę z tej nocy. Ale nie ma tak łatwo, o nie.

-Czy Ty zawsze byłaś taka uparta?

-Aż taka to nie, ale to wyjątkowa sytuacja. Chodzi tu o miłość mojego życia.

-Ale Cię wzięło. Dobra, bo zaczynam mieć dość… Miałem Cię nauczyć strzelać z broni.- ewidentnie wykończyła go ta rozmowa. I dobrze!

-Nie chce mi się wstać. Pomóż mi kochanie.- prosiłam, wyciągając do niego ręce.

-Kochanie, kochanie… Teraz ja Ci zafunduję taką słodkość, że będziesz miała dość!- przedrzeźniał mnie, a potem rzucił się na mnie jak szalony i zaczął mnie obcałowywać. Oczywiście oddawałam mu pocałunki. A namiętność tak nas ponosiła, że w bardzo szybkim tempie pozbywaliśmy się ubrań. Dziwnym trafem zwłaszcza moich, ale nieważne. W każdym razie kiedy już byłam jedynie w bieliźnie, przestałam odwzajemniać czułości i położyłam mu rękę na ustach, mówiąc:

-O nie kotku… Nie ma seksu bez miłości.- śmiałam się, a jego mina kiedy to mówiłam była bezcenna. 

No dobra... rozdział dla pewnej marudy o imieniu MONIKA :* Nie no, ale bez kitu za dużo słodkości jak na jeden rozdział xD A tu tak jakby ktoś nie wiedział, Monika napisała oficjalne powiadomienie: