Rozdział 16

Rano obudziłam się o dziwo przytulana przez Uckera. Leżeliśmy w swoich objęciach. To znaczy… on jeszcze spał, a ja leżałam i wpatrywałam się w jego zamknięte oczy i leciutko otwarte usta. Tak słodko spał, że ojeju. Z delikatnym uśmiechem głaskałam jego wargi palcami. Były takie delikatne w dotyku, czego nie zdążyłam zauważyć podczas pocałunków. Chwilę zadumania przerwały mi wspomnienia z wczorajszego dnia. Automatycznie z mojej twarzy zniknął uśmiech. Uniosłam lekko głowę, dalej na niego patrząc. Zdjęłam jego rękę z mojej talii i powoli wyślizgnęłam się z łóżka. Ubrałam bluzę, spięłam jakoś włosy i już miałam wychodzić, kiedy zorientowałam się, że drzwi są zamknięte. Wczoraj Ucker schował gdzieś klucz, a ja nie miałam pojęcia gdzie. Szukałam, ale bez skutku. W końcu znudzona czekaniem aż ten debil się obudzi, poszłam wziąć prysznic. Strumień gorącej wody o poranku po tak ciężkiej nocy, to było to, czego mi trzeba. Cała kabina aż zaparowała. I dobrze! Okazało się, że zapomniałam zamknąć drzwi na klucz, co nie wiem czy świadomie, czy nieświadomie, wykorzystał Ucker. Wszedł bezczelnie do łazienki. Nie usłyszałam go, bo woda się lała, więc było głośno. Słabo go widziałam przez zaparowaną szybę, on mnie zapewne też. Także uspokoiłam się, zakręciłam wodę i powiedziałam chamsko:

-Słabe masz sposoby, żeby mnie podejrzeć, bo i tak za wiele nie zobaczysz misiu.

-Mów mi tak dalej, a włączę wentylator i para zniknie. Zresztą... Lepsze to niż nic.- zagroził i stwierdził zadowolony.

-Zamknij się i wyjdź!- krzyknęłam poddenerwowana.

-Dlaczego?... W zasadzie to ja może do Ciebie dołączę... Co Ty na to?- zaproponował i zaczął ściągać spodnie.

-Nie!- krzyknęłam przerażona, bo w tym momencie byłam bezbronna. No bo ani to wyjść, ani to go wpuścić do środka, masakra...

-Dlaczego nie? Zawsze chciałem spróbować pod prysznicem.- co za zboczeniec! Już wyobrażałam sobie jego minę w tej chwili.

-Idź się leczyć, bo chyba oszalałeś!

-Dobra, nie będę z Tobą dziecko dyskutować. Cześć!- zakończył i wyszedł z łazienki. Przestraszyłam się, bo myślałam, że zostawił mnie samą w hotelu. Szybko spłukałam z siebie resztę piany i wyszłam spod prysznica. Chwilowo owinęłam się tylko w ręcznik i wyjżałam zza drzwi, czy Christopher jest w pokoju. Był, siedział na łóżku z telefonem w ręku. Zamknęłam te cholerne drzwi na klucz i się ubrałam. Niestety nie miałam wyjścia i musiałam ubrać się w to, co wczoraj. Wyszłam z łazienki, stanęłam przed Uckerem i stanowczo powiedziałam:

-Ucker, jedziemy do domu!

-Gdzie Ci się tak spieszy? Mamy czas.- odpowiedział lekceważąco.

-Czemu taki dla mnie jesteś?- zapytałam słodko, siadając koło niego i kładąc dłoń na jego kolanie.

-Jaki? Nie bardzo rozumiem.- naprawdę jest tak głupi, czy udawał?!

-Jesteś dla mnie wredny. Czy to ma jakiś związek z tym, co Ci wczoraj powiedziałam? Powiedz szczerze, proszę.

-Nie Dul, nie o to chodzi.

-Aaa, no tak... Przecież Ty się obraziłeś, bo nigdy Ci się nie uda mnie zdobyć.

-Mylisz się. Zdobyłem Cię już dawno, ale jestem zbyt wyrozumiały, żeby zakończyć dzieło.- stwierdził. Znów mówił z chamskim podtekstem, a ja tak tego nienawidziłam.

-Skończmy ten temat, bo czuję, że zaraz będzie afera.- stwierdziłam, rzucając ponury uśmiech w jego stronę. -Uckerku...- zaczęłam cicho.

-Hm?

-Przytulisz mnie mocno?- zapytałam i zrobiłam to sama, nie czekając na odpowiedź. Nie odtrącił mnie, ale też nie wykazywał jakiegoś szczególnego entuzjazmu. Objął mnie delikatnie, tak od niechcenia. Nie trwało to długo, bo nie miało zbyt wielkiego sensu. Oderwaliśmy się od siebie. Wstałam i już nie musiałam długo czekać i się prosić. Wyciągnął klucz z banalnego miejsca, spod poduszki. Po kilkunastu minutach byliśmy już na tym jego przeklętym motorze. Nie jechał aż tak szybko, bo byliśmy w sumie w centrum miasta, a nie na jakichś poboczach. Szybko dojechaliśmy do domu. Bez słowa każdy udał się w swoją stronę, do swoich pokoi. Byłam zła, smutna, rozżalona, wręcz załamana. Leżałam na łóżku, słuchając jakichś potwornie smutnych, dołujących piosenek. Zastanawiałam się nad moim życiem. Doszłam do wniosku, że sensu ono nie ma, ale za to teraz przez moją głupią słabość do Uckera, mam dodatkowe zmartwienia. Eh... Po co ja się w nim zakochałam? Tak, zakochałam się w Uckerze! Wczorajsza sytuacja mnie w tym utwierdziła. Byłam gotowa się mu oddać... W moim słowniku, to oznacza jedynie miłość. Głupia mu się zwierzyłam i wszystko zepsułam. Straciłam go! Nici z naszej przyjaźni. Teraz on będzie mną gardził. Okropnie się z tym czułam. Straciłam najbliższą mi osobę, mój jedyny powód do uśmiechu, obiekt westchnień, oparcie i nie wiem jaką tam rolę jeszcze pełnił. Cały dzień spędziłam zamknięta w czterech ścianach. On też, słyszałam go z pokoju. Nadchodził wieczór, więc poszłam się wykąpać. Po długiej, relaksującej kąpieli ubrałam się w szlafrok. Pod spodem miałam jedynie majtki, bo nie chciało mi się szukać piżamy. Wyszłam z łazienki i poszłam jeszcze do kuchni nalać sobie wody. Był tam Ucker i jakoś dziwnie mi się przyglądał. Nie zwróciłam na to szczególnej uwagi i wróciłam do pokoju. Minęło może kilka minut jak zobaczyłam, że ktoś naciska klamkę. Po chwili w drzwiach stał Christopher z uśmiechem. Patrzyłam na niego pytająco. Zbliżył się do mnie na niebezpieczną odległość. Przełknęłam głośno slinę i zapytałam:

-Co Ty znowu wyprawiasz?

-Nic. Zamierzam Ci udowodnić, że mi się nie oprzesz…- odpowiedział bardzo pociągająco, przyciskając mnie do siebie.

-Ucker… Jak tak ma to wyglądać, to daj mi lepiej spokój. Miało nie być nic poza przyjaźnią, a Ty znowu zaczynasz. Jak masz taką dziką ochotę, to idź chociażby do pokoju obok, na pewno zostaniesz lepiej przyjęty.- mówiłam zdenerwowana.

-Nie chcę. Ja chcę Ciebie… a Ty mnie.- podsumował i złączył nasze usta. Miał rację, bo sama tak strasznie go pragnęłam. Oddawałam jego pocałunki, walcząc z samą sobą. Chciał rozwiązać mi szlafrok, ale go powstrzymałam. Tym razem to ja go położyłam na łóżko. Z dwojga złego, wolałam namiętnie całować się z nim na łóżku, niż stanąć przed nim naga. Zresztą myślałam, że wtedy uda mi się jakoś delikatnie wyrwać. Myliłam się. Ucker to przewidział i mocno mnie trzymał. Można powiedzieć, że przyciskał mnie do siebie podczas pocałunków. Możliwe, że wzbudzało to jego pożądanie, ale mój jedynie strach. W pewnej chwili rolę się odwróciły i to ja wylądowałam na dole. Teraz całował mnie bardzo zachłannie. Na chwilę przerwał i siedząc mi na brzuchu, żebym nie uciekła, ściągnął swoją koszulę. Obserwowałam każdy jego ruch, drżąc. Szybko wróciliśmy do pocałunków, które z każdą chwilą były barwniejsze. Kiedy Ucker był już w samych majtkach, a ja dalej w szlafroku, zaczęłam się naprawdę bać. Wiedziałam, co czeka mnie za chwilę. Moje obawy były słuszne. Christopher co prawda całował mnie dalej tak samo, ale jego ręka powędrowała na moje udo i przesuwała się wciąż wyżej. Przeszedł mnie cudowny dreszczyk, bo moja noga była tak rozgrzana, a jego dłoń okrutnie zimna. Korzystał z okazji, że mi się to podoba i prowadził rękę dalej. Zatrzymał się, a właściwie ja go zatrzymałam tuż za moim biodrem. Pora się ocknąć, Dul. Próbowałam go odepchnąć, ale nie mogłam. Nie wiem, czy to ja nie mam siły, czy po prostu on tak mocno mnie trzymał. W sumie jak na mocny uścisk, to było albo za lekko, albo zbyt delikatnie. Nadal sunął ręką coraz wyżej. O nie, tego już za wiele… Zaczęłam się wyrywać, ale na próżno, on w ogóle nie reagował. Kiedy już nie dawał sobie ze mną rady, złapał mnie za ręce, położył je koło mojej głowy, przyciskając je swoimi mocno do poduszki. Wpatrywałam się w niego przestraszonymi, znacznie powiększonymi oczami. Zaczęłam krzyczeć:

-Ucker! Puszczaj!- nie podziałało, a nawet odwrotnie, całował mnie jeszcze bardziej agresywnie. -Błagam Cię, puść..- ledwo mówiłam, a z moich oczu automatycznie wyleciały miliony łez.

-Uspokój się i współpracuj, to Cię puszczę.- odpowiedział bezczelnie, ale bardzo czułym i delikatnym głosem.

-Ucker… Nie karz mi… przechodzić przez to samo… drugi raz, proszę…- mój głos się załamywał, bo ze strachu brakowało mi oddechu.

-Nie mów tak. Zamknij oczy i nie myśl o tamtym. Nie chcę Cię skrzywdzić, więc się uspokój.- starał się mnie uspokoić, delikatnie całując w policzek.

-Ucker, nie rozumiesz, że ja nie chcę?!- znów się wzburzyłam, bo nie trafiały do niego żadne argumenty.

-To zaraz zechcesz…- stwierdził i znów zaczął mnie namiętnie całować. Nie puszczał moich rąk, więc nie miałam jak się wyrwać. Od początku był na mnie napalony, ale żeby aż do tego stopnia? Nie podejrzewałabym… Ze względu na to, że trzymając mnie za ręce, sam nie mógł nic zrobić swoimi, zaczął rozwiązywać mój szlafrok zębami. Drapałam go po rękach, szczypałam, ale to go w ogóle nie ruszało. Kopać też nie miałam jak. Krótko mówiąc: byłam bezbronna, znowu. Okropnie płakałam, aż nie wierzę, że go to nie obchodziło. W te kilkanaście minut zmieniłam o nim zdanie. Myślałam, że się zmienił, ale to tylko moje wyobrażenia. Wracając do sytuacji: Szybko rozwiązał mi szlafrok. Automatycznie z nerwów bardzo mocno ściskałam jego ręce. Czułam na sobie jego wzrok. Spojrzał mi w oczy, po czym zaczął całować mnie, a może raczej lizać po całym ciele. Najdłużej zatrzymał się na piersiach, co sprawiało mi tak ogromną przyjemność. Cała jego agresja, moja zresztą także automatycznie zniknęła. Do tego stopnia, że chyba zapomniał, że mu się wyrywałam i puścił powoli moje ręce. Była to okazja, aby uciec, ale miłość wzięła górę. Z uśmiechem na twarzy ponownie złapałam go za rękę i sama doprowadziłam ją na moje biodro. Miałam nadzieję, że się nie zorientuje, że dałam sobie spokój. Jednak ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu zauważył to, popatrzył mi się w oczy, otarł moje łzy i ponownie składał słodkie i namiętne pocałunki na moich ustach. Na chwilę się oderwał i powiedział z uśmiechem:

-Wiedziałem, że to Cię przekona.

-Głupku…- zapewne się zaczerwieniłam. -Jeszcze jedno słowo, a się rozmyślę.- zagroziłam, chcąc uniknąć wstydliwej rozmowy.

-Dobra, już się nie odzywam.- zakończył i przeszliśmy z powrotem do pocałunków. Tak naprawdę to był dopiero początek, gra wstępna. Teraz się wszystko zaczęło. Uckerek zrobił się strasznie pewny i w szybkim tempie pozbyliśmy się reszty ubrań. Złapałam go za rękę, bo strach wrócił. Jednak kiedy powoli we mnie wchodził, delikatnie przy tym całując po szyi, wszystkie obawy zniknęły. Uświadomiłam sobie wtedy, że jestem z Uckerem, który mnie nie skrzywdzi. Przecież mógł mnie zgwałcić, ale tego nie zrobił, bo wolał najpierw mnie uspokoić. Eh… To co działo się później było jak dotąd moim najlepszym przeżyciem. Ucker bardzo delikatnie pieścił całe moje ciało. Choć zdarzały się nieco ostrzejsze momenty. Pod wpływem namiętności byliśmy w każdym miejscu łóżka, no ale nieważne. Nie będę się w to zagłębiać. Podsumowując… Nie żałuję tego, bo było mi niezmiernie dobrze. Poczułam, że Ucker miał rację, mówiąc, że wiele stracę, jeśli się na to nie odważę. Nie wiem ile to trwało, ale po jakimś czasie nie miałam już sił. Leciutko odepchnęłam od siebie Uckera i wydukałam cicho pomiędzy przyspieszonym oddechem:

-Misiu wystarczy… Nie dam rady dłużej.

-Serio? Słaba jesteś…- stwierdził, co trochę mnie wkurzyło. Właściwie mnie zgwałcił, trwało to tak długo i to jeszcze sam mnie tak wymęczył, a teraz z takim tekstem? No nie…

-No wybacz… Ja się codziennie nie pieprzę, jak co niektórzy i nie mam takiej wprawy.- odpowiedziałam złośliwie.

-Oj, nie denerwuj się już… Tak sobie powiedziałem. Daj buziaka.- normalnie dostałby w łeb, ale tym razem dostał tego swojego buziaka i zszedł ze mnie. Położył się obok i patrzył się na mnie.

-Nie patrz się tak tylko popraw kołdrę i mnie przykryj.- no to dałam mu misję… Na tym łóżku był taki bałagan, że tą kołdrę trzeba było najpierw znaleźć. Strasznie mnie to śmieszyło. Zdziwiłam się, kiedy serio mnie przykrył. W tym momencie czułam jakby co najmniej spełniło się moje jakieś marzenie. Leżałam w jednym łóżku, pod jedną kołdrą z Uckerem, którego tak kochałam. Patrzyłam mu się głęboko w oczy z uśmiechem. Nie widziałam nic poza nimi. Nagle on po chamsku się odwrócił, mówiąc zimno "dobranoc". I wszystko runęło. Z mojej twarzy w natychmiastowym tempie zniknął uśmiech. Teraz czułam się jak kretynka, bo od razu pomyślałam, że on zwyczajnie mnie wykorzystał. Leżałam dalej tak samo, a do moich oczu napływały łzy.

-Oj, chodź tu… Żartowałem.- powiedział nagle Christopher, odwracając się i z całej siły mnie obejmując.

-Nie rób tak więcej idioto! Myślałam, że…- zacięłam się.

-Śpij już, nie marudź, bo przecież taka zmęczona byłaś.

-To co innego.- stwierdziłam z lekkim uśmiechem. Było mi nie wygodnie, więc tak się kręciłam i kręciłam, że w końcu wylądowałam na klatce piersiowej Uckera, a on mnie obejmował.

-Nie za wygodnie Ci Duluś?- zapytał miękkim głosem.

-Oj… Uwielbiam jak tak do mnie mówisz.- powiedziałam i cmoknęłam go w nos. -A co do Twojego pytania… Tak, wygodnie mi, idealnie.

-Dobranoc.

-Dobranoc Uckerku. Kocham Cię.- po moim wyznaniu on już się nie odezwał. No tak… słaby punkt mojego ukochanego- uczucia. Jestem pewna, że teraz szybko to zmienię. Wyjątkowo szybko zasnęłam, ale wtedy on jeszcze nie spał nie wiem jak długo. 

Jeju... wstydzę się tego co napisałam haha :D Ale myślę, że wyszło o wiele lepiej niż w poprzednim opowiadaniu ;) Ale nie mnie to oceniać xD Mam nadzieję, że się choć trochę podoba :*