Rozdział 15

Stałam jak wryta i rozglądałam się po całym pomieszczeniu. Był to pięknie przystrojony pokój hotelowy. W biały wystrój pięknie wtapiały się czerwone róże, których było naprawdę dużo. W dodatku na szafkach paliły się świeczki. Spoglądałam nieśmiało na Uckera, który cieplutko i słodziutko się uśmiechał. Objął mnie od tyłu i zaczął delikatnie całować po szyi. Sprawiało mi to wielką przyjemność, zapomniałam o całym świecie. Położyłam dłonie na jego otulające mnie wkoło talii ręce. Powoli jakby utorował sobie ścieżkę z pocałunków, prowadząca wprost do moich ust. Odwróciłam się twarzą do niego i odwzajemniałam czułości. Słodki i delikatny buziak szybko zamienił się w namiętny, wręcz zachłanny pocałunek. Przyciskał mnie coraz bardziej do siebie. Oplotłam moje ręce wokół jego ciała. Oderwałam się na moment od jego ust i patrzyłam mu głęboko w oczy. On robił to samo. Nie trwało to długo, bo Ucker rzucił się na mnie z powrotem. Tym razem całował mnie tak, jakby chciał mnie zjeść. Robiło się tak jakoś ostro, agresywnie. W końcu nadszedł ten moment, którego obawiałam się od początku. Christopher delikatnie położył mnie na łóżko.  Nie bałam się, no bo przecież powiedział, że dał sobie z tym spokój. Zresztą… Jak coś to bym przerwała, a raczej nie jest na tyle brutalny, żeby mnie zgwałcić. Mijały minuty, a czułości były coraz bardziej namiętne. Doszłam do wniosku, że lepiej korzystać z tej wspaniałej chwili, a nie zastanawiać się jak daleko posunie się Ucker. Tak właśnie zrobiłam. Zamknęłam na chwilę oczy, żeby w pewnym sensie wyłączyć myślenie. Już po chwili aktywnie odwzajemniałam jego pocałunki. Czułam jak jego dłoń delikatnie masowała moje udo. Zaczynało mi się to coraz bardziej podobać. Ucker chyba zbytnio się wyluzował, bo zaczął zsuwać mi bluzę z ramienia, zaraz z drugiego. Spojrzałam na niego z lekkim strachem, ale jego wzrok dodał mi odwagi. Wróciliśmy do namiętnych pocałunków. Poszłam w jego ślady i zaczęłam rozpinać mu koszulę. Oddalił się kawałek od mojej twarzy, by zdjąć koszulę. Pomagałam mu, zagryzając wargi. Po chwili wylądowała ona obok nas. Ucker zaczął całować mnie po szyi i ramionach. Ja leżałam z uśmiechem na twarzy. Sytuacja ponownie zaczęła mnie przerażać, kiedy delikatnym i powolnym przesuwaniem ręki podciągał mi koszulkę do góry. Wtedy dopiero dotarło do mnie, co się naprawdę dzieje. Zaczęłam błądzić wzrokiem po suficie, szukając wyjścia z sytuacji. Myślałam nad tym, żeby po prostu go odepchnąć. Jednak trochę się bałam, bo przecież mógł się obrazić. Poza tym… Nie mogłam, bo sama tak bardzo tego chciałam. Byłam bezbronna, uwięziona pomiędzy tym, co czuję, a tym cholernym strachem. Eh… To takie trudne. Nie, starczy tego Dul!- pomyślałam, kiedy Ucker zaczął całować mnie po brzuchu. Choć był on czuły i delikatny, to jakby nie patrzeć, dotykał mnie, a ogólnie rzecz biorąc, nienawidziłam męskiego dotyku, bo źle mi się kojarzył. Na samą myśl się wzdrygnęłam. Nie mogłam pozwolić, by do czegoś doszło. Wreszcie zebrałam się na odwagę i wydukałam cicho:

-Ucker…- nie zareagował. -Kochanie, wystarczy…- specjalnie użyłam tego słowa, żeby zwrócił na to uwagę. Podziałało. Nadal na mnie leżąc, ze spokojem podsunął się do góry i wpatrywał się w moje oczy. Ja patrzyłam na niego pustym spojrzeniem. Mimowolnie z mojego oka, poleciała jedna malutka łezka. Zwróciła ona uwagę Uckera, który natychmiast ją otarł swoimi ustami, całując mnie w policzek. Chciał przejść znów do pocałunku, ale położyłam rękę na jego ustach i rzuciłam mu poważne spojrzenie. Zszedł ze mnie, usiadł obok i zapytał ponuro:

-Co jest?

-Nic, nieważne.- odpowiedziałam, także siadając i poprawiając swoją koszulkę.

-Co się stało?- ponowił pytanie.

-Nie chcę o tym mówić, to delikatna sprawa.- mówiłam, unikając jego pytającego spojrzenia. Jednocześnie do moich oczu napływały łzy.

-Ej, no mów. I nie próbuj płakać, bo i tak to z Ciebie wyciągnę. Domyślam się, że ma to coś wspólnego z tym, co mówiła Mia. Tym razem Ci nie odpuszczę i choćbym miał Cię tu trzymać do końca życia, powiesz o co chodzi.- powiedział nachalnie i trochę ostro.

-Ucker, to nie Twoja sprawa! Zawsze byłam z tym sama i tak pozostanie. Nic Ci nie powiem.- denerwowałam się, bo wiedziałam jak silnie on na mnie działa, więc byłam świadoma tego, że nie łatwo mi będzie milczeć.

-Duluś, proszę… Powiedz po dobroci, bo Cię zmuszę. Wiesz, że potrafię być niemiły.- jego głos stał się szorstki, ale robił to chyba celowo, żeby mnie przestraszyć.

-Nie chciałeś mnie krzywdzić, a przepraszam bardzo myślisz, że co w tym momencie robisz?...

-Przepraszam, ja po prostu czułem, że tego chcesz. Mylę się?- on chyba czyta w moich myślach.

-Nie, nie mylisz się. Ja… naprawdę coś do Ciebie czuję i szczerze mówiąc chciałam spędzić z Tobą noc, ale…- i tu się zatrzymałam. Resztę wypowiedzi zachowam dla siebie.

-Ale co?! Dul przestań, bo zaczynasz mnie wkurwiać!- krzyczał na mnie, potrząsając mną za ramiona. - Taka mądra… Chcę nauczyć mnie miłości, a sama się jej boi. Gratuluję inteligencji skarbie! Właśnie wszystko zniszczyłaś.- te słowa były okrutne, ale niestety chyba prawdziwe. Zaczęłam płakać z bezsilności, bo nie chciałam go stracić, ale nie potrafiłam mu się zwierzyć.

-Nie mów tak, ranisz mnie.- wydukałam, dławiąc się łzami.

-Trudno, jakoś to przeżyjesz. Przestań płakać i gadaj, o co chodzi!- wywierał na mnie tak straszną presję, że nie potrafiłam wydusić z siebie ani słowa. -Nie, to nie. Zamknę Cię tu, pójdę do domu się spakować i się wyprowadzę. Możesz mnie już nie zobaczyć.- po tych słowach wstał i kierował się do drzwi. Był to szantaż, ale udało mu się. Połknęłam ślinę razem ze łzami i krzyknęłam:

-Ucker, zostań!

-Po co? Żeby usłyszeć po raz kolejny, że nic mi nie powiesz?!- nadal był zdenerwowany.

-Nie idioto! Zamknij już ten ryj i siadaj tu!- także byłam okropnie wkurzona.

-No już, spokojnie. Zaufaj mi i powiedz, o co chodzi.- ściszył głos, który automatycznie stał się milszy i usiadł koło mnie.

-No więc... Masz rację. Boję się miłości tak samo jak Ty. Z tą różnicą, że Ty boisz się uczucia, a ja boję się bliskości, w sposób fizyczny. Rozumiesz?- zaczęłam, utrzymując z nim stały kontakt wzrokowy.

-To sam zauważyłem, mów dalej. Co jest przyczyną tego Twojego głupiego strachu? Rozumiem, że jesteś dziewicą i w ogóle, ale bez przesady. Ty się ewidentnie boisz,  już dawno zdążyłem to zauważyć.- było mi okropnie głupio po jego słowach. Zacisnęłam oczy, by nie uronić ani jednej łzy.

-To nie tak, jak sobie wyobrażasz.- zaprzeczałam, drżącym głosem. Patrzył na mnie pytający spojrzeniem. -Poczekaj... Zaufam Ci, ale obiecaj, że zostanie to między nami. I pamiętaj, że nie masz prawa mnie oceniać, ani niczego kwestionować.- zastrzegłam już na początku, żeby nie było nieporozumień.

-Dobrze, obiecuję. Zacznij już, bo tylko niepotrzebnie sama się nakręcasz i denerwujesz.- radził i miał rację.

-Eh... Pamiętasz jak Mia wspomniała o jakimś ochroniarzu? Był to człowiek, który zniszczył mi życie. Przez niego jestem nieszczęśliwa i taka dzika. Boję się, wręcz nienawidzę męskiego dotyku. Ty jedyny masz to szczęście, że pozwalam Ci się do mnie zbliżyć. Do rzeczy... Był moim ochroniarzem, kiedy miałam 13 lat. Dotąd byłam wesołą dziewczyną, ale przez niego wszystko runęło. Odkąd się pojawił, wydał mi się podejrzany. Był ode mnie sporo starszy, zresztą nawet od Ciebie. Pewnego wieczoru...- zająknęłam się, a moje oczy zalały się łzami. Patrzyłam na Uckera, jakby szukając u niego pomocy, wsparcia. Zobaczyłam jedynie to puste spojrzenie. -Nie mogę, wybacz!- wydukałam, chcąc wstać. Nie mogłam, bo mnie zatrzymał. Położył swoją dłoń na mojej i delikatnie pogładził ją kciukiem. Poczułam ciepło jego skóry, które było mi tak potrzebne. Ja ręce miałam lodowate, zapewne z nerwów. Spojrzałam mu w oczy i wzięłam głęboki wdech.

-Kontynuuj.- uśmiechnął się ciepło i ścisnął moją dłoń.

-No więc... Tamtego wieczoru siedziałam sobie spokojnie w swoim pokoju i oglądałam jakiś film. Nagle otworzyły się drzwi i wszedł on- ochroniarz, który patrzył na mnie zawsze wzrokiem mordercy. Nigdy go nie lubiłam i od początku mnie przerażał, ale wtedy to była jakaś masakra. Zaczął coś co mnie gadać, ale nie słuchałam go. Kilka razy mu odpyskowałam. Nim się obejrzałam, był w niebezpiecznej odległości. Dotykał mnie, macał, obcałowywał i ciągle powtarzał, że jestem piękna. W pewnym momencie brutalnie rzucił mnie na łóżko i zaczął rozbierać. Krzyczałam, ale w domu nikogo nie było. Nie miałam szans, byłam tylko bezbronną dziewczynką, a on dorosłym mężczyzną. Wiele razy mnie uderzył, kiedy się wyrywałam. Miałam mnóstwo siniaków. Mało tego... Kiedy kopnęłam go w krocze, sięgnął z mojego biurka cyrkiel, który z całej siły mi wbił. Blizna nie zeszła do tej pory- pokazałam Uckerowi bliznę, znajdującą się na moim dekolcie, lekko odsłaniając koszulkę. -Zadana mi rana tak bolała, że nie miałam już siły się bronić. Poszło mu już z łatwością. Rozebrał mnie całkiem i przywiązał do łóżka za ręce, żebym nie uciekła, kiedy pozbywał się swoich ubrań. To, co działo się potem, było straszne, makabryczne. Nawet sobie nie wyobrażasz...- dłużej już nie mogłam. Mój głos się załamywał, a od połykanych łez się dusiłam. Spojrzałam na twarz Uckera. Była blada, a oczy zaszklone. Bez słowa przyciągnął mnie do siebie i bardzo mocno przytulił. Uwiesiłam się na nim, jak nieprzytomna. Długo nie miałam siły, żeby także go objąć. Dopiero po długim czasie wtuliłam się w niego i powoli odzyskiwałam jakiekolwiek funkcje życiowe. Nadal płakałam, ale już nie tak strasznie.

Po kilkunastu minutach milczenia, Christopher się odezwał miękkim i troskliwym głosem:

-Lepiej już? Dasz radę jakoś zakończyć ten temat, czy chcesz coś na uspokojenie, żebyś zasnęła?

-Lepiej już, dziękuję.- posłałam mu blady, ale szczery uśmiech. -Jak już jesteśmy w tym temacie, to go skończmy raz na zawsze.- stwierdziłam, że tak będzie lepiej.

-Na pewno dasz radę? Jesteś cholernie blada i zimna.

-Spokojnie, nic mi nie będzie. Ale dzięki za troskę.

-Po prostu się martwię, bo doznałem szoku, że przeżyłaś coś takiego. Teraz wszystko rozumiem i przepraszam.

-Nie musisz. Miałeś prawo się zdenerwować, bo nie wiedziałeś o co chodzi.

-Powiedziałaś o tym komuś wcześniej?

-Nie Ucker, Ty jesteś pierwszy. Dlatego właśnie bardzo proszę Cię o dyskrecję. Wystarczy, że te idiotki wiedzą i rozpuszczają ploty.

-A nie sądzisz, że Twoi rodzice powinni o tym wiedzieć?

-Po co? Po tym zajściu zamknęłam się w sobie. Zainteresowali się i sprowadzili psychologów. To tylko pogorszyło sprawę, bo kiedy on ogarnął, że mogę go wydać, nagadał ojcu głupot, zapewne domyślasz się jakich, i to ja byłam ta zła. Nie chcieli mnie słuchać. Od tamtej pory ich nienawidzę. Że już nie wspomnę o Sol, która znała prawdę, a trzymała ją dla siebie. Mia dowiedziała się dużo później, jak jego tu już nie było, ale także milczy.

-A jak on odszedł?

-Po prostu nagle zniknął. Wiesz co?  Może uznasz mnie za idiotkę, ale co jakiś czas wydaje mi się, że on wrócił, że obserwuje mnie w nocy przez okno. Nie wiem, czy to sny, czy co. Ostatnio znowu się pokazuje, boję się, bo podobno niedawno wyszedł z więzienia. Być może mam zwidy, ale nie wiem.

-Nie bój się, jestem przy Tobie.- powiedział, całując mnie delikatnie w czoło.

-Nie wiem, co bym bez Ciebie zrobiła.- stwierdziłam i znowu się do niego przytuliłam.

-Dul, mogę zadać Ci dość delikatne pytanie?

-No ok, pytaj.

-No bo... Rozumiem, że przeżyłaś traumę, masz mocny uraz na całe życie i w ogóle. Ale czy to znaczy, że nigdy nie odważysz się na seks?

-Ucker! Nie pytaj mnie, bo nie wiem. Ale jak na tą chwilę nic nie planuję. Nie jest mi to do szczęścia potrzebne. Hm... Nie, nie chcę tego. Nigdy się z nikim nie prześpię.- postanowiłam stanowczo.

-Nie można tak.

-Dlaczego?

-Bo w ten sposób nigdy nie zaczniesz normalnie żyć. Wiem, że to głęboka rana, ale sama nie dasz rady jej zakleić. Ktoś musi Ci pomóc, bo się wykończysz, dziewczyno.

-Nie potrzebuję pomocy! Tyle lat dawałam sobie z tym radę, więc czemu teraz ma być inaczej?

-Bo teraz jest najlepszy moment na  pierwszy raz. Później będzie Ci jeszcze trudniej. Zresztą, pomyśl... Czy naprawdę nigdy nie chcesz kogoś naprawdę pokochać?

-Chcę, ale... Wow, mówisz o miłości!- byłam zdziwiona, kiedy się zorientowałam.

-Nie zmieniaj tematu. A powiedz mi... Chciałabyś mieć dziecko?

-Jasne, że tak. To znaczy kiedyś, nie teraz.

-Co za różnicą kiedy? Przecież Ty zrezygnowałaś z życia seksualnego, więc dziecka nigdy mieć nie będziesz.

-Nie myślałam o tym w ten sposób...

-No widzisz. Więc jak? Chcesz jeszcze raz spróbować?- zapytał, łapiąc mnie za rękę.

-Ucker!- krzyknęłam, kiedy zrozumiałam do czego zmierza. -Nigdy w życiu! Musiałbyś mnie chyba siłą zaciągnąć do łóżka, żebym się z Tobą przespała.

-Aha...- powiedział cicho i jakoś tak podejrzanie. -Dobranoc.- burknął po chwili, położył się i odwrócił się do mnie plecami.

-Ucker, chcę do domu.- powiedziałam, kładąc rękę na jego ramię.

-To idź.- odpowiedział chłodno i obojętnie, co bardzo mnie zdziwiło, bo jeszcze przed chwilą był czuły i wyrozumiały.

-Co z Tobą?- zapytałam smutna.

-Nic, cicho bądź i idź spać.- odrzekł jeszcze gorszym tonem niż wcześniej. Położyłam się koło niego i czułam się okropnie. Samotna, zła, smutna, zapłakana... Nie mogłam zasnąć. Po jakimś czasie znów się do niego zwróciłam, najsłodziej jak tylko potrafiłam:

-Ucker... Mogę się chociaż do Ciebie przytulić?

-A rób, co chcesz- rzucił obojętnie. Normalnie obraziłabym się i odsunęła, ale nie tym razem. Potrzebowałam jego obecności, po prostu bliskości. Położyłam na niego rękę, obtulając go. W końcu zasnęłam.

Hm... mam nadzieję, że pisanie tego do 3 w nocy się opłaciło i rozdział o takiej tematyce wyszedł jakoś w miarę normalnie, ale nie wiem... Mi się średnio to podoba ;)