Rozdział 9

Kolejne kilka godzin spędziłam, szukając mojego telefonu. Nie wiedziałam, gdzie go zostawiłam. Porzuciłam jednak poszukiwania, bo przyszła Maite. Prawie na siłę wyciągnęła mnie z domu. Wyszłam na luzie, bo odkąd Ucker był moim ochroniarzem, mogłam robić, co chciałam. Chodziłyśmy po mieście bez celu.  Weszłyśmy do jakiegoś ekskluzywnego sklepu. May kupowała sobie sukienkę i mi też doradziła, żebym wzięła taką jedną. Posłuchałam jej, bo ta sukienka była naprawdę piękna. Poszłyśmy w końcu do domu. Weszłyśmy jak zwykle tylnymi drzwiami. Maite wymyśliła, żebyśmy się przebrały w nowe ciuchy. Nie wiedziałam po co, ale zgodziłam się. May jest cudowna! Dzięki niej wyglądałam pięknie. 

 Usłyszałam jakiś hałas, dochodzący z dołu i obie tam zeszłyśmy. Kiedy zobaczyłam, co się tam dzieje, zapytałam Mii:

-Co to?

-No jak to co? Twoje przyjęcie urodzinowe. Wszystkiego najlepszego Duluś!- odpowiedziała i złożyła życzenia, rzucając mi się na szyję. Nie mogłam w to uwierzyć.

-Wow, dziękuję!- krzyknęłam i uścisnęłam ją mocno. -Kto to zorganizował?- zapytałam z ciekawości.

-A to już tajemnica...- wtrąciła Maite. -Wszystkiego najlepszego kocie!- krzyknęła i mnie przytuliła.

-Ty też brałaś w tym udział? Zdrajczyni!

-Nie podoba Ci się niespodzianka?

-Jasne, że mi się podoba. Jest super!

Byłam po prostu w szoku. Już dawno nie miałam takiej imprezy urodzinowej. Szkoda tylko, że rodzice jak zwykle sobie gdzieś pojechali... Trudno, ich strata, bo zamierzałam się porządnie zabawić. W ogóle było tutaj pełno ludzi, których nie znałam, no ale nieważne. Nagle usłyszałam głos Uckera, który stał na scenie mamy:

-Dul, jeszcze raz wszystkiego najlepszego! A teraz wszyscy mamy do Ciebie prośbę: Chodź tu i zaśpiewaj nam coś.

Po raz kolejny tego dnia byłam w szoku. Tyle ludzi, a ten idiota karze mi śpiewać! Niepewnie szłam w tamtą stronę. W końcu weszłam na tą scenę. Ucker dał mi mikrofon i patrzył na mnie słodko. Uśmiechnęłam się delikatnie i wygłosiłam "mowę wstępną":

-Dziękuję Wam wszystkim za przybycie i tajemniczym organizatorom za imprezę. No więc… tak jak chciał mój nie do końca normalny ochroniarz, zaśpiewam. To piosenka mojego autorstwa. Mam nadzieję, że się spodoba.

Zaczęłam śpiewać:

Tłumaczenie:

Nikt nie może ograniczać twojej wolności

Krzycz głośno, choćby chcieli cię uciszyć

Nikt nie może cię zatrzymać

Jeśli masz wiarę

Nie zostawaj ze swoim imieniem wypisanym na ścianie

Na ścianie

Jeśli krytykują twoje pomysły miej odwagę

Nigdy nie poddawaj się, zawsze podnieś głos

Walcz dzielnie i bez umiarów

Nie przestawaj wierzyć

Nie zostawaj ze swoim imieniem

Napisanym na ścianie

Na ścianie.

Nie przestawaj nie

Nie przestawaj nigdy marzyć

Nie przestawaj nie

Nie przestawaj nigdy marzyć

Nie bój się latać

Przeżyj swoje życie.

Nie buduj murów w twoim sercu

To co robisz rób z miłością

ustaw skrzydła pod wiatr

Nie ma nic do stracenia

Nie zostawaj ze swoim imieniem

Napisanym na ścianie

Nie...

Nie przestawaj nie

Nie przestawaj nigdy marzyć

Nie przestawaj nie

Nie przestawaj nigdy marzyć

Nie bój się latać

Przeżyj swoje życie.

Nie przestawaj nigdy marzyć

Przeżyj swoje życie...

Kiedy skończyłam wszyscy klaskali. Czułam się wspaniale! To był najlepszy prezent na urodziny, jaki mógł być. Patrzyłam z uśmiechem na Uckera, bo to dzięki niemu. Nagle wpadłam na świetny pomysł i powiedziałam:

-Uckerku, chodź tu do mnie. Zaśpiewasz ze mną.

-Ty chyba chora jesteś…- odpowiedział wyraźnie zszokowany moją propozycją.

-No chodź, proszę.- namawiałam go dalej.

-No dobra, marudo.- zgodził się i stanął koło mnie na scenie.

Wybrał jakąś piosenkę. Najlepsze było to, że musieliśmy śpiewać do jednego mikrofonu.

Tłumaczenie:

Jutro, gdy zaświta, poproszę ją

Jutro, gdy ją zobaczę

Jutro, gdy zaświta, poprosi mnie

Jutro, gdy go zobaczę

I zadrżę

Umieram z chęci, by cię przytulić

I serce jest tym, kto cię wzywa

Mój kochany

Jeśli powiesz, (że) tak

Ochronię cię całą moją miłością i moim sercem

Jeśli powiem, (że) tak

Obiecam ci moją wierność i moje zrozumienie

I na tym świecie, tak dziwnym

Odejdzie za rękę

Łącząc drogi

Dwoje zakochanych

Jutro, gdy zaświta

Nie będzie tak samo

Jutro, ona będzie na mnie czekała

Jutro, gdy zaświta

Nie będzie tak samo

Jutro, gdy go zobaczę

I zacznę się modlić

Umieram z chęci, by cię pocałować

A umysł nic nie rozumie

Serce

Jeśli powiesz, (że) tak

Ochronię cię całą moją miłością i moim sercem

Jeśli powiem, (że) tak

Obiecam ci moją wierność i moje zrozumienie.

To było piękne! Śpiewaliśmy, patrząc sobie w oczy. Byliśmy tak blisko. A słowa tej piosenki były takie cudne, że miałam nadzieję, że wybrał ją przypadkiem. Ponownie usłyszałam oklaski, ale tym razem bardziej zwracałam uwagę na wyraz twarzy Uckera. Byłam wtedy bardziej szczęśliwa, niż kiedykolwiek. Christopher objął mnie, po czym razem zeszliśmy ze sceny. Poszłam się napić, bo okropnie zaschło mi w gardle. Potem Christian zaprosił mnie do tańca. Długo z nim tańczyłam. Dużo się śmieliśmy, wygłupialiśmy i w ogóle. Później dołączyła do nas jeszcze May. Nagle włączyli wolną muzykę. Spojrzałam na Uckera, stojącego samotnie na uboczu. Postanowiłam, że będę odważna. Wyrwałam się od przyjaciół i pobiegłam do niego. Wyciągnęłam go za rękę na środek sali. Jego zaskoczona mina była bezcenna. Patrzył na mnie, jakby conajmniej ducha zobaczył. Mimo to objął mnie w talii i przycisnął mocno do siebie. Przylegałam do niego całym ciałem. Nic mi nie pozostało jak tylko wtulić się w niego i zapomnieć o wszystkim. Tak też zrobiłam. Zaczęliśmy tańczyć. W jego ramionach cały świat zniknął, liczyliśmy się tylko my. Przytulał się do mnie coraz bardziej. Kilka razy nawet pocałował mnie w szyję. Trochę mnie to przerażało, ale bardziej podobało. Do tego stopnia, że przechodziły mnie ciarki. To było wspaniałe! W tym momencie miałam wrażenie, że jest mój, że czuje do mnie to, co ja do niego. Nie wiem jak było naprawdę, ale sądząc po tym, że przez cały dzień tak się dla mnie starał, nie byłam mu obojętna. Czas zleciał za szybko i piosenka zaraz się skończyła. Niechętnie się od niego oderwałam. Powoli puszczając swoje dłonie, odchodziliśmy w różne strony. Wróciłam do Chrisa i May. Po chwili oni gdzieś poszli, a do mnie podszedł jakiś pijany pajac i zaczął się przystawiać. Nie miałam siły, żeby mu się wyrwać. W dodatku wszyscy wkoło byli pijani, więc zostałam z nim praktycznie sama. Cholernie się go bałam, aż zaczęłam krzyczeć. Na szczęście pojawił się Ucker i go odciągnął. Nieznajomy zapytał:

-To ta Twoja laska, o której tyle gadasz?

-Nie, to nie ona.- odpowiedział zdenerwowany.

-Ale mówiłeś...

-Tak, to ona. Wystarczy?- zbył go krótką odpowiedzią i odszedł.

Sama nie wiem po co, ale pobiegłam za nim. Nie mogłam się powstrzymać i zapytałam:

-Dlaczego gadasz o mnie z kolegami?

-Słuchaj Amadora, a daleko zajdziesz.- odpowiedział, nerwowo się uśmiechając.

-Czyżby?... Super, nie dość, że zapraszasz kumpli do mojego domu, to jeszcze oni wszystko o mnie wiedzą.

-Nie przesadzaj. Daj spokój, bo wszystko psujesz.

-Co psuję?

-Rozejm tępaku!- krzyknął i pociągnął mnie za rękę.

-Gdzie mnie ciągniesz? Głupku!

-Spokojnie, zaufaj mi.- powiedział cicho i się zatrzymał.

-Co Ty kombinujesz?...

-Mam dla Ciebie prezent urodzinowy.

-Serio? Jaki?

-Pamiętasz jak mówiłem, że jak będziesz grzeczna, to Cię przewiozę?- zapytał, wskazując na swój motor.

-O nie!- byłam przerażona.

-Nie bój się, będę jechał wolno.

-Ok.- zgodziłam się niepewnie.

-Jak będziesz się bała, to możesz się przytulić.- zaproponował, kiedy wsiedliśmy.

I ruszył. Na początku jechał normalnie. Później tak przyspieszył, że zaczęłam piszczeć. Okropnie się bałam i wtulałam się w niego coraz mocniej. Miałam wrażenie, że to nigdy się nie skończy. Na szczęście w końcu się zatrzymał. Byliśmy na jakiejś wielkiej, pięknej łące. Siedziałam nieruchomo, dalej do niego przytulona. Złapał mnie delikatnie za ręce i zapytał:

-I jak?

-Nigdy więcej do niczego nie dam Ci się namówić!- krzyczałam nadal drżąc.

-Nie podobało Ci się?

-Wybacz, nie jestem samobójczynią.

-Przecież żyjemy...

-Ucker... Proszę Cię skończ z tym, bo naprawdę się kiedyś zabijesz.- powiedziałam, schodząc z motoru.

-Martwisz się o mnie?- zapytał, podejrzliwie na mnie patrząc.

-Nie... To znaczy tak, ale to nie to, co myślisz.- tłumaczyłam się.

-Czyli?...- albo nie rozumiał, albo udawał.

-Chodzi o to, że martwię się o Ciebie tylko dlatego, że jesteś moim ochroniarzem. Zresztą... Był rozejm, więc to chyba nic złego.

-No ok, siadaj.- powiedział i rozłożył na trawie kocyk.

-O jak miło, dziękuję.- odpowiedziałam z uśmiechem, siadając. -Po co mnie tu przywiozłeś?

-Po prostu, żebyś miło spędziła ten dzień. Twoi rodzice wyjechali i jesteś pod moją opieką. Nie wiem jak dawniej spędzałaś urodziny, ale ja chciałem przede wszystkim, żebyś była szczęśliwa.

-Więc Ty to zorganizowałeś?

-Tak. Rano spotkałem Twoją mamę. Była smutna, więc zapytałem, o co chodzi. Żaliła się, że musi wyjechać, więc nie będzie na Twoich urodzinach. Przy okazji prosiła, żebym się Tobą zaopiekował. Wpadłem na pomysł, że zrobię Ci imprezę. Zadzwoniłem do Maite z Twojego telefonu, żeby mi pomogła i zaprosiłem jakichś ludzi.- wytłumaczył.

-Mhm... Wiedziałam, że sam z siebie nie byłbyś dla mnie taki dobry.- stwierdziłam zdenerwowana i smutna.

-To nie tak wariatko.

-A jak?!- wtrąciłam mu się w słowo 

-Naucz się słuchać i się przymknij! Wcale nie musiałem nic dla Ciebie robić, to z własnej woli. Przestań, bo mam wrażenie, że szukasz powodu do kłótni.

-Chyba masz rację... Przepraszam i jeszcze raz Ci dziękuję.- powiedziałam i posłałam mu szczery uśmiech.

-Czyli co? Zachowujemy rozejm, czy mam Cię tu zostawić?- zapytał, wpatrując się we mnie z głupim uśmieszkiem.

-Przestań i nie rób takiej miny, bo mnie irytujesz!- krzyknęłam, uderzając go z pięści w ramię.

-O co Ci znowu chodzi?...- zapytał zdezorientowany.

-Po prostu nie lubię jak się tak szczerzysz, bo to denerwuje. Dobra starczy, bo wszystko zmierza do kolejnej sprzeczki.

-Dużo bardziej odpowiadało mi Twoje towarzystwo podczas tańca, bo wtedy byłaś cicho i się ze mną nie kłóciłaś.- stwierdził, śmiejąc się.

-Tak, lepiej by było się do siebie w ogóle nie odzywać.

-No to spróbujmy.- zaproponował i położył palca na moje usta.

Uśmiechnęłam się i zrobiłam to samo. Siedzieliśmy w ciszy już kilkanaście minut. Patrzyliśmy się na siebie. Chyba mu się to znudziło i zaczął robić głupie miny. Poszłam w jego ślady. Nagle oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Po chwili zaczął mnie gilgotać. Śmiałam się jak nienormalna, a on śmiał się ze mnie. Próbowałam go odepchnąć, ale się nie dał. W końcu się udało. Leżeliśmy spokojnie obok siebie na kocu, patrząc sobie w oczy. Jego wzrok i uśmiech jakoś podejrzanie uległ zmianie. Onieśmielał mnie. Miałam wrażenie, że mnie zaraz pożre. Czułam się niekomfortowo. Miałam ochotę go uderzyć, ale nie miałam do tego prawa, bo przecież nic złego jeszcze nie zrobił. Moja cierpliwość się kończyła, kiedy zaczął delikatnie gładzić moje udo. Było to bardzo przyjemne, ale nie mogłam na to pozwolić. Po walce z samą sobą, niechętnie odepchnęłam jego rękę. Zamknęłam na moment oczy i zagryzłam wargi dla uspokojenia. On dalej się we mnie wpatrywał jak zahipnotyzowany. Miałam tego dość i w końcu wybuchłam:

-To ja już rozumiem po co to wszystko… Jak zwykle próbujesz mnie uwieść, tak?! A ja głupia wierzyłam, że robisz coś bezinteresownie, tak po prostu dla mnie. Ty jak zwykle tylko o jednym…

-O co Ci chodzi? Uspokój się!- krzyknął na mnie, potrząsając mną za ręce.

-Puść mnie! Nie potrzebuję Twoich fałszywych intencji. Odwieź mnie do domu i zniknij!- mówiłam także podniesionym głosem ze łzami w oczach, próbując mu się wyrwać.

-Przestań! Boisz się? Przecież Ci nic nie zrobię.- próbował mnie uspokoić, zmiękczając ton głosu.

-Aj Ucker… Nie jestem aż tak tępa i widzę jak się patrzysz.- także spuściłam z tonu.

-Czy to przestępstwo?

-Jeszcze nie, ale…- zająknęłam się.

-Ale co? Ty chyba nie myślisz, że Cię zgwałcę, co?...- zapytał bezpośrednio.

-Nie wiem.- odpowiedziałam krótko, wyrywając mu się.

-Nie tykam dzieci, wybacz.- stwierdził, co było już szczytem chamstwa.

-Mhm… To dlaczego patrzysz się na "dziecko" z takim pożądaniem?

-Teraz to se wymyśliłaś…- podsumował i wstał.

Ja po chwili zrobiłam to samo. Wsiadł na motor i wzrokiem mnie upominał, żebym także to zrobiła. Popatrzyłam na niego ze strachem. Miałam ochotę odmówić, albo prosić go, żeby jechał powoli, ale w sumie było mi wszystko jedno. Do tej pory od rana wydawało mi się, że on zmądrzał, że jest normalny, a co najgorsze… że coś do mnie czuje. Jednak temu kretynowi chodziło jak zwykle o jedno. Może trochę przesadzałam, byłam przewrażliwiona na swoim punkcie, ale chyba nie do tego stopnia. O nie, to mi się nie wydawało… Jechał chyba jeszcze szybciej niż wcześniej. Wiem, że robił mi na złość, dlatego tak bardzo starałam się nie piszczeć. Ale niestety musiałam się do niego tulić, nie mogłam inaczej. Wreszcie dojechaliśmy. Bez słowa zsiadłam i chciałam iść jak najdalej od niego. Niestety nie mogłam, bo pociągnął mnie za rękę

Tym razem taki mega długi rozdział :) Wyjątkowo ten nawet mi się podoba ;) Wiem, że trochę w nietypowym momencie skończyłam, ale to tak dla napięcia xD