Rozdział 6

Pofatygowałam się, by otworzyć drzwi. Kompletnie nie spodziewałam się osoby, która stała po drugiej stronie. Był to mój drogi nauczyciel- Ucker.

Stałam w drzwiach i patrzyłam na niego. On także się we mnie wpatrywał szyderczym wzrokiem z podłym uśmieszkiem. Nie miałam odwagi wydusić z siebie ani słowa. W końcu odezwał się:

-Wpuścisz mnie, czy zamierzasz się tak tylko patrzeć?

-Czego chcesz?- zapytałam drżącym głosem.

-Są Twoi rodzice?

-Po co Ci oni?

-Są, czy nie?- dopytywał niecierpliwy.

-No tak, ale po co?...- zająknęłam się.

-Mam do nich sprawę i tyle. Zaprowadzisz mnie?- poprosił jak na niego dość grzecznie.

-Nie. Wyjdź!- odmówiłam chamsko.

-Co się tu dzieje?- zapytał ojciec, który akurat podszedł.

-Ten pan chciał z Tobą pogadać.- wytłumaczyłam, przewracając oczami.

-Przejdźmy do gabinetu.- zaproponował Uckerowi mój tata.

Poszli. Cholernie mnie ciekawiło, o czym gadają. Próbowałam podsłuchać, ale się nie dało. Mało co nie wpadłam do pomieszczenia razem z drzwiami, kiedy je otworzyli. Ucker zorientował się co robiłam i wybuchnął śmiechem. Spojrzałam na niego obojętnie. Ojciec zmierzył mnie wzrokiem i triumfalnie powiedział:

-Mam dla Ciebie idealnego ochroniarza!

-O nie!- krzyknęłam przerażona.

-Co się dzieje? Pan Uckermann mówił, że jesteś jego ulubioną uczennicą.

-W to nie wątpię, ale bez przesady, żeby nauczyciel był moim trezorem.- protestowałam, starając się nie pokazywać zdenerwowania.

-Nie marudź, to już postanowione.- zakończył stanowczo rozmowę ojciec.

Jak zwykle… zostałam najnormalniej w świecie zlekceważona. Mogłabym sobie mówić, protestować, ale to i tak nic by nie dało. Świetnie… kolejny zboczony, niezrównoważony psychicznie ochroniarz. Miałam tego dość. Nie rozumiałam po co mi ochroniarz. Zawsze potrafiłam się bronić sama, a ochroniarze byli do niczego. Miałam tylko nadzieję, że Ucker nie będzie kolejną mega pomyłką i… "powtórką z rozrywki". Wtedy byłam już dużo silniejsza niż parę lat temu, kiedy… Mniejsza z tym. W każdym razie bałam się co dalej i miałam nadzieję, że ten kretyn szybko się stąd wyniesie. Ale chyba nie jest aż tak nienormalny, jak tamten, którego moi mądrzy rodzice zatrudnili kilka lat temu. Zresztą… Co będzie, to będzie. Wierzyłam, że Ucker wcale nie jest taki zły. Od początku mu nie ufałam, ale czułam, że mimo wszystko nie zrobi mi krzywdy. Może jestem nienormalna, ale w jego oczach widziałam jakiś blask, dobroć. Nie rozumiałam tego, ale chyba jedynie dzięki jego ciepłemu spojrzeniu, nie bałam się go tak panicznie. Głupie, ale niestety prawdziwe.

No więc po wyjściu z gabinetu taty, poszłam do siebie. Leżałam na łóżku, powoli zasypiając z nudów. Nagle usłyszałam dość dobrze mi znany, męski głos:

-Co myślałaś, że się mnie pozbędziesz?- zapytał ironicznie Ucker, gapiący się na mnie z góry.

-Po co to robisz?!- zapytałam wzburzona, siadając.

-Mówiłem, że to nie koniec. Zresztą… to przez Ciebie straciłem pracę.

-Yhm… A więc to zemsta, tak?- dopytywałam, patrząc w te jego cudne oczy.

-No tak jakby. Nauczę Cię szacunku do starszych dziewczynko.

-Haha, zabawny jesteś. Po pierwsze nie jest mi to potrzebne, a po drugie nie od tego tu jesteś.

-Zaczynasz się bać?...- pytał złośliwie.

-Ja?! To ty się powinieneś bać, bo jestem w sumie Twoją szefową.

-Nie przestraszysz mnie. Zresztą... Jak będziesz grzeczna i dyskretna, to nic Ci się nie stanie.

-Nie no... Grozisz mi?

-Nie, ja Cię ostrzegam. A to była bardziej propozycja.- powiedział pewnym głosem.

-A skąd wiesz, czy przyjmę tą propozycję?...

-A tak?- dopytywał.

-Eh... Ok.- zgodziłam się niepewnie, przewracając oczami.

-No widzisz, jak się pięknie dogadaliśmy...- zaśmiał się z fałszywym uśmiechem.

-Cieszę się. A teraz pozwalam Ci odejść. Papa.-zbywałam go chamsko.

Wyszedł z grymasem na twarzy, burcząc coś pod nosem. Jestem dobroduszna, więc postanowiłam dać mu szansę. Nie chciałam się kłócić, ale pod warunkiem, że sam nie zacznie. O narkotykach nikomu nie mogłam powiedzieć, bo i tak by mi nikt nie uwierzył. W tym momencie byłam bezbronna i jedynym ratunkiem było zawieszenie broni z Uckerem. Cały dzień przesiedziałam w pokoju. Wieczorem usłyszałam, że wróciły moje siostry. Coś się tam działo. Nie wiem, o co chodziło, ale słyszałam głos Uckera. Po chwili Mia biegła do siebie. Nie jestem pewna, ale chyba płakała. Coś się musiało stać... Poszłabym zobaczyć o co chodzi, ale mi się nie chciało, bo już było późno i zasypiałam. Na korytarzu zrobiło się cicho. Po jakimś czasie było słychać dwa głosy z pokoju obok. Tak, oczywiście z Sol był Ucker. Co się tam działo? Byłam bardzo ciekawa. Dyskretni to oni nie są… Można się domyślić, a właściwie usłyszeć, że mój ochroniarz spał z moją siostrą. Nie mogłam przez nich zasnąć. W końcu wzięłam słuchawki i włączyłam sobie muzykę, żeby zagłuszyć te dźwięki. Swoją drogą… Ciekawe co by zrobili rodzice, jakby się o tym dowiedzieli. Chociaż mam haka na tego kretyna, na Sol zresztą też.

Rano wstałam okropnie niewyspana. Od razu poczułam głód. Założyłam szlafrok i wyszłam z pokoju. Ku mojemu zaskoczeniu spotkałam Uckera, idącego z Mią. Tak, właśnie z nią. Wychodzili z jej pokoju zadowoleni. Czyżby pan Uckermann spał z dwoma jednej nocy?... Masakra, w dodatku obie to moje siostry. Szli dumni środkiem korytarza. Nie mogłam się powstrzymać i chamsko zapytałam:

-A Ty książę nie pomyliłeś pokoi?

-Wal się!- odpowiedziała Mia, broniąc "chłopaka".

-Nie Ciebie pytałam.- burknęłam zdenerwowana.

-Ale ja Ci odpowiadam. Ta sprawa dotyczy mnie, więc mam do tego prawo.

-Mia, daj spokój. Nie kłóć się z idiotką.- wtrącił się Ucker.

-Idiotką?... Jasne, tylko, że to nie ja sypiam z dwoma dziewczynami z tego samego domu, w dodatku w jedną noc.

-Co, zazdrosna?- zapytał, podchodząc do mnie.

-No jasne…- odpowiedziałam uwodzicielskim głosem. Jemu się to chyba spodobało i chciał mnie objąć. -… że nie.- dokończyłam wypowiedź, odchodząc roześmiana.

Niezła akcja, a jego mina- bezcenna. Nie mogłam przestać się śmiać z tego kretyna. Serio myślał, że… No dobra, podobał mi się, ale nigdy w życiu nie zamierzałam mu o tym powiedzieć. To moja słodka tajemnica, taki mały, prywatny sekrecik.

Jest po małej przerwie :) Mam nadzieję, że się podoba :*