16. "Brakuje mi Ciebie"

Powoli wszystko zaczynało mi się układać. Mieszkałam w akademiku tuż przy mojej uczelni. Na szczęście udało mi się załatwić dofinansowanie i nie muszę za to płacić. Oczywiście pracę też sobie znalazłam, w weekendy pilnowałam Lily, której rodzice ciągle pracują. W tygodniu chodziła do przedszkola, a w weekendy zostawała ze mną. Według mnie rodzice poświęcają jej stanowczo za mało czasu i staram się jej to jakoś zrekompensować. Uwielbiam ją, ona do mnie też się zdążyła bardzo przywiązać. Dzięki niej nie czułam się aż tak samotna i trochę mniej tęskniłam za swoim braciszkiem. Najgorsza jednak była tęsknota za Uckerem... Jakoś nie potrafiłam wymazać go z pamięci i ciągle pytałam Anahi, co u niego. Z jej opowieści dowiedziałam się, że po moim wyjeździe wrócił jego dawny podły charakter. Większość czasu ponoć spędza w samotności i to wcale nie przed pornosami, jak kiedyś. Nie robi po prostu nic, tylko na przykład leży i słucha muzyki. Wiem, że to nie w porządku, ale cieszy mnie to, że jemu beze mnie jest tak samo smutno jak mi bez niego. Teraz uświadomiłam sobie, jakim on jest wyjątkowym człowiekiem. Poznałam wielu fajnych chłopaków, ale żaden nie dorównuje Uckerowi. Miałam mnóstwo adoratorów, ale wszystkich odrzucałam. Nadal jednak utrzymywałam, że szukam tego jedynego, ale nikt nie przypadł mi do gustu.
Czas mijał nieubłaganie... Każdy dzień i miesiąc zdawał się być taki sam, różne były jedynie pory roku.

Tym sposobem bardzo szybko minęły dwa lata. Mój świat zmienił się zupełnie od wyjazdu na studia. Powoli, stopniowo odzyskiwałam spokój ducha, aż w końcu po tak długim czasie stałam się zupełnie inną osobą. Pozbyłam się żalu i smutku, który miałam w sobie po śmierci brata i rozstaniu z Uckerem. Jestem teraz szczęśliwa, mimo że może troszkę samotna. Na ogół uchodzę  za typ samotnika i na pewno nie można mnie nazwać duszą towarzystwa, ale nikt nie ma z tym problemu i jestem raczej osobą lubianą. Staram się po prostu nie rzucać w oczy i skupić tylko na nauce. No i wychodzi mi to całkiem nieźle, bo każdy semestr kończę z wyróżnieniem i dostaje wysokie stypendium. Prawie codziennie po zajęciach wychodzę z Federico. No tak, nie wspomniałam o nim wcześniej... To mój przyjaciel. Zabawne, bo poznałam go, kiedy wpadłam na niego na chodniku, rozmawiając z Anahi przez telefon o Uckerze. Od naszego pierwszego spotkania minęło pół roku. Fede jest moim wielkim wsparciem i wspaniałym kumplem. Nasze relacje są czysto przyjacielskie, bo zrezygnowałam na razie z miłości. Po za tym stwierdziłam, że chyba nie potrafiłabym wchodzić w intymne relacje z kimś innym niż Ucker. Być może tylko mi się wydaje, ale mam wrażenie, że Ucker tak mnie w tych sprawach doświadczył, że każdy inny chłopak od razu wiedziałby, jak wiele razy to już robiłam i w jaki sposób. W sensie, że mógłby od razu domyślić się, że robiłam za dziwkę, bo mam w tym wprawę. Nawet nie chcę myśleć, że mogłabym się z tego komuś zwierzać, wyjątkiem była Any i tak zostanie. 

Chciałam odwiedzić brata na cmentarzu, a Fede uparł się, że pójdzie ze mną. Zgodziłam się, ale miałam co do tego jakoś dziwnie złe przeczucia. Jak się okazało niebezpodstawne... Wychodząc z cmentarza spotkałam kogoś, kogo się najmniej spodziewałam. Kogo? Ależ tak, to był oczywiście mój kochany Uckerek! Przez około minutę wpatrywaliśmy się w siebie bez pamięci. Byłam zaskoczona, ale gdzieś tam wewnątrz szczęśliwa, mimo że niby przestałam za nim tęsknić.
-Cześć.- powiedziałam cicho, jakby nieśmiało.
-Hej!- przywitał się radośnie Ucker, przytulając mnie.
-Co tu robisz?- zapytałam, odpychając go niepozornie.
-Przyszedłem odwiedzić Twojego brata. Ty pewnie też?- odpowiedział z delikatnym uśmiechem.
-Tak, bo dawno nie byłam.- mówiąc dawno, miałam na myśli jakieś dwa tygodnie temu...
-Co u Ciebie?
-A w porządku, jestem na drugim roku studiów.
-Co studiujesz?
-Fizjoterapię.
-Oo, ciekawie.
-Tak, to bardzo fajny kierunek.
-A jak tam u Ciebie?- zapytałam jedynie z grzeczności, bo przecież i tak wszystko wiem od Ann.
-Jakoś leci, ale smutno mi bez Ciebie.
-Aa Ucker, zapomniałabym... To jest Fede, mój narzeczony.- skłamałam, żeby nie zaczynał żadnych ckliwych historyjek.
-Narzeczony?...- oj, widziałam po minie, że był bardzo zawiedziony.
-Tak, jestem teraz bardzo szczęśliwa. Prawda, kochanie?- wtuliłam się w Federica dla potwierdzenia moich słów.
-Oczywiście. Wiesz co, skarbie? Ty sobie spokojnie pogadaj, a ja wstąpie jeszcze tu do sklepu.
-Okej.- mój rzekomy chłopak poszedł całując mnie w policzek, a ja zostałam sama z Uckerem... Bardzo złym Uckerem, na cmentarzu!
-On wie, kim dla mnie byłaś?- zapytał Ucker ponurym tonem głosu.
-Wie, bo nie mamy przed sobą tajemnic.- kolejne niewinne kłamstwo, a co tam...
-Mhm, świetnie... A co z Twoim długiem?
-No jak to co? Napisałam Ci przecież w liście, nic się nie zmieniło.
-Mówiłem Ci już dawno, że nie chcę od Ciebie kasy.
-Ja pierdzielę, Ucker musimy gadać o tym na cmentarzu?!- zdenerwował mnie i w tym momencie żałowałam, że w ogóle go spotkałam.
-Masz rację. Kiedyś się spotkamy, to omówimy tą sprawę.- uśmiechnął się pociągająco i według mnie trochę podejrzanie.
-Okej. A teraz musimy się niestety pożegnać, bo wiesz... Fede jest strasznie o mnie zazdrosny.- chciałam odejść, ale złapał mnie za rękę, przyciągnął do siebie i przytulił.
-Brakuje mi Ciebie.- wyszeptał mi wprost do ucha.
-No już, wystarczy. Cześć!
Prawie, że stamtąd uciekłam, idąc szybkim krokiem. Nie mogłam już wytrzymać jego towarzystwa. Był to dla mnie spory szok, taki nagły powrót do przeszłości. To było strasznie dziwne, on taki inny niż kiedyś. Znów zmienił się przeze mnie. Serio mam na niego aż tak duży wpływ?... W ogóle cała ta rozmowa była taka... Nie potrafię tego określić. Wiem tylko, że miałam wrażenie, jakby był mi prawie obcym człowiekiem. Tylko dlaczego? Chodzi o czas, czy może on był zazdrosny o Federica?... No dobra, nieważne. Zapomnę o tym spotkaniu i będę dalej prowadziła swoje spokojne życie.



❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄

No dobrze, dodam już ;) Nie było tak długo z kilku powodów, ale mniejsza z tym... Powiedzmy, że mam chwilowy kryzys, jeśli chodzi o bloga. Nie wiem po prostu, czy będę coś jeszcze po tym pisać. Uwielbiam pisać te opowiadania, a świadomość, że to co robię, komuś się podoba, jest cudowna. Kocham czytać te wszystkie Wasze komentarze, bo są dla mnie bardzo motywujące. Ale to niestety działa w dwie strony... Kiedy wchodzę tutaj, a nie przybywa nic przez długi czas, to jest mi smutno. Tak więc nwm, ile sensu ma pisanie kolejnych opowiadań. Zresztą to już nawet nie o to chodzi... Mam coraz mniej czasu na pisanie i sprawia mi to mały problem z organizacją czasu wolnego, bo zawsze wybieram pisanie niż inne obowiązki xD Ale w sumie wszystko zależy od mojej weny, więc spokojnie, bo chyba powraca :)
A w ogóle to szczęśliwego nowego roku :* Dużo, dużo szczęścia, miłości, prawdziwych przyjaciół i czego tam jeszcze chcecie. Jak to każdy mówi: żeby był lepszy niż 2015 xD A ja Wam powiem, że ten rok był jednym z ważniejszych w moim życiu, bo bardzo dużo się działo. Zmiana szkoły, przeprowadzka, dwie dalekie podróże xD... Tyle płaczu, smutku, strachu, ale i radości ze spotkania z Dulce ♡ No dobra, dość o mnie i moim życiu ;) O i jeszcze życzę wam, żebym częściej dodawała rozdziały (to było życzenie nie żadna obietnica, jak coś). Ale się rozpisałam, chyba rekordowo xD No właśnie to kolejna zaleta tego bloga... Mam gdzie się "wygadać", bo cokolwiek napiszę tutaj, to i tak mało ważne, bo liczy się rozdział :D Ok dość, do następnego Misiaki :* ♡
P.S. życzenia trochę spóźnione, bo nie zdążyłam przed 00:00 i wyszło 2 stycznia, ale mniejsza z tym xD Liczy się, że są, prawda? :P