22. "Wolę myśleć przy Tobie"

Pojechaliśmy do firmy. Przez cały mój czas pracy nie widziałam się z Uckerem. Zaszył się w swoim gabinecie i w ogóle nie wychodził. Chciałam do niego iść, ale drzwi były zamknięte na klucz. Wtedy zza drzwi usłyszałam kobiecy głos. Niestety nie zdołałam usłyszeć, o czym rozmawiali. W pierwszej chwili pomyślałam, że Ucker mnie zdradza. A może właśnie o tym rozmawiał z Anahi? Przecież miała się czegoś o nim dowiedzieć. Nie! Wszystko już skończyłam. Nie zamierzałam na niego czekać, poszłam na pieszo do domu. Szłam przez miasto pogrążona w myślach. W domu nikogo nie było. Na stole w kuchni leżała kartka od Any z napisem:
"Duluś, kochana, nie zniosłabym Twoich pytań o moją dzisiejszą rozmowę z Uckerem i pewnie bym się wygadała. Dlatego dla Twojego dobra na jakiś czas zamieszkam z chłopakiem (ochroniarz Uckera- Poncho, z którym miałam wtedy pogadać, długa historia). Także jak coś to dzwoń, ale nawet nie próbuj wypytywać. To sprawa Twoja i tego kretyna, ja się nie mieszam. Przepraszam."
Świetnie... Miałam nadzieję, że mimo wszystko czegoś się od niej dowiem, a ona tak po prostu mnie zostawia. To wszystko stawało się coraz dziwniejsze. Czy Ucker naprawdę mnie zdradza? To pytanie wciąż chodziło mi po głowie. Byłam bezradna i nie miałam pojęcia o niczym. Czułam, jak mój świat powoli się wali. Siedząc na fotelu, trzymałam w ręku "amulet" i wspominałam wyjazd do Kanady. Do oczu napływały mi łzy... Łzy tęsknoty za tym, co może się już nigdy nie powtórzyć. Poszłam się zrelaksować, wskakując do wanny gorącej wody. Wyszłam z łazienki w dość skąpej koszuli nocnej. A kto siedział w kuchni, popijając herbatkę? Oczywiście mój ukochany chłopak!
-Co tu robisz?- zapytałam zimnym tonem.
-Jej, jakie powitanie...- powiedział, przewracając oczami. -Co się z Tobą dzieje, skarbie?- zapytał zdezorientowany.
-Ze mną nic, a z Tobą? Nie wystarczam Ci i musisz mnie zdradzać?- nieźle na niego naskoczyłam, nie mając tak naprawdę żadnych dowodów.
-Dul, o czym Ty mówisz?!- lekko podniósł głos, potrząsając mną za ramiona.
-W Twoim gabinecie była jakaś kobieta, słyszałam.
-No i co z tego? Kurwa mać, Dulce to nic nie znaczy!- oj, był już ostro wkurzony.
-To dlaczego drzwi były zamknięte na klucz?
-Skończ, do cholery, te podejrzenia i tą durną gadkę!- krzyknął, patrząc na mnie ponuro, był na mnie wściekły. -Jeśli mi nie ufasz, to lepiej zakończmy ten związek. Męczysz mnie, więc albo przestaniesz, albo się rozstaniemy. Przykro mi Duluś, ale nie widzę innego wyjścia.- to brzmiało bardzo poważnie, aż w moich oczach pojawiły się łzy.
-Ucker, nie! Kocham Cię i nie zniosłabym rozłąki z Tobą. Przepraszam, ja...- zaczęłam płakać, nie byłam w stanie już mówić, ani nawet racjonalnie myśleć.
-Nie płacz, Dul. Przepraszam, że przeze mnie miałaś jakieś wątpliwości, ale nie powinnaś we mnie wątpić.
-Mam mętlik w głowie, to wszystko mnie przerasta. Kocham Cię, jestem z Tobą szczęśliwa, ale denerwuje mnie to, że o niczym mi nie mówisz. Nie mam pojęcia, co dzieje się w Twoim życiu, a naprawdę chciałabym to wiedzieć. Nie wiem, ile tak wytrzymam.
-Duluś, kochanie... Zrobisz, co zechcesz, ale pamiętaj, że ja też bardzo Cię kocham.- znów mnie przytulił, pocałował w policzek i chciał wyjść.
-Idziesz już?- zapytałam zasmucona.
-Tak, bo jesteś na mnie zła. Dam Ci czas, żebyś mogła to wszystko przemyśleć.
-Nie, ja wolę myśleć przy Tobie.- powiedziałam, po czym przyciągnęłam go do siebie i namiętnie pocałowałam.
________________________________

Dobra niech już będzie ten rozdział, bo i tak ponoć miał być wczoraj (teoria Moniki xD) Do następnego :*