Rozdział 38

Krzyczałam nadal ze strachu, aż w końcu zostałam wygrzebana spod kołdry. Dalej panikowałam i nawet na niego nie spojrzałam. Po małej szarpaninie zostałam przytulona.

-Spokojnie skarbie.- usłyszałam ten słodki, delikatny głos, który tak kocham i znam tak dobrze. Oderwałam się od niego na chwilę i patrzyłam mu w oczy, do których podobnie jak do moich napływały łzy.

-Kochanie, wróciłeś!- krzyknęłam, rzucając mu się na szyję. -Przytul mnie bardzo mocno, żebym czuła, że naprawdę przy mnie jesteś.- poprosiłam słodko, a on w mgnieniu oka wykonał moją prośbę, obejmując mnie naprawdę bardzo czule i mocno.

-Co się dzieje?- zapytał, odsuwając mnie delikatnie od siebie i odgarniając kosmyk włosów z mojej twarzy.

-Bo on... On wrócił.- wydukałam, dławiąc się łzami.

-Kto do cholery?!- zapytał poddenerwowany Ucker.

-Ernesto, no ten ochroniarz.- odpowiedziałam.

-Czy on jest tu w domu?

-Nie wiem jak teraz, ale wczoraj tu był. On jest tu od dawna, prześladuje mnie. Ucker zrób coś, boję się.- panikowałam, tuląc się do niego.

-Spokojnie skarbie, jestem tu.- starał się mnie uspokoić i znów mnie przytulił, pocierając dłonią moje plecy.

-Ja nie chcę tu być, Ucker zabierz mnie stąd.

-Dokąd? Po co?

-No po prostu. Nie chcę tu mieszkać. Proszę, wyprowadźmy się. Mam trochę kasy, kupimy jakiś mały dom i będzie ok.- mówiłam z entuzjazmem. -No chyba, że Ty ze mną nie zostaniesz...- posmutniałam na samą myśl o tym, że mogę zostać sama.

-Dobrze, ale śpij już.- pocałował mnie słodko w czoło.

-Ale Ty ze mną?- zapytałam, kładąc się i przykrywając się kołdrą, bo nie chciałam, żeby zobaczył ciąże. Nie wiem dlaczego, jakoś po prostu bałam się jego reakcji.

-Tak kochanie, ja z Tobą.- przyznał z uśmiechem i położył się koło mnie.

-Nie zostawiaj mnie już nigdy, dobrze?- patrzyłam mu głęboko w oczy, przytulając się do niego.

-Nie zamierzam, za bardzo za Tobą tęskniłem.- pocałował mnie w usta, ale tak delikatnie jak nigdy.

-W końcu mogę spokojnie zasnąć, bo przy mnie jesteś.- stwierdziłam i wtuliłam się w niego jeszcze mocniej.

-Dobranoc skarbie.

-Śpij dobrze, a jutro coś Ci powiem.- miałam na myśli oczywiście ciąże. Pocałował mnie jeszcze w czoło na dobranoc. Byłam tak strasznie zmęczona, że szybko zasnęłam w jego ramionach. Szczerze mówiąc według mnie cała ta scena była dość dziwna. Zero namiętności, czegokolwiek. Nie, do Uckera to niepodobne. Było to trochę dziwne, ale był taki słodki i czuły, że jestem w stanie mu wybaczyć.

Kiedy otworzyłam oczy i zobaczyłam, że nie ma przy mnie Uckera, stwierdziłam, że był to tylko piękny sen. Jednak prawdę uświadomiła mi jego koszulka, leżąca na krześle koło łóżka. To było dowodem rzeczowym na to, że on tu naprawdę był. Nagle drzwi od mojego pokoju się otworzyły. Pod wpływem wydarzeń ostatnich dni przestraszyłam się. Kiedy zobaczyłam, że to Ucker w dodatku z talerzem pełnym kanapek, uśmiechnęłam się od ucha do ucha.

-Miałeś mnie nie zostawiać.- powiedziałam półżartem.

-Zrobiłem Ci śniadanie, a Ty jeszcze narzekasz.- stwierdził oburzony i usiadł koło mnie na łóżku, stawiając talerz na stoliku.

-Nie narzekam przecież, ale po prostu bałam się, że znów zniknąłeś.

-Dobra skończ już, jedz.- powiedział, a ja nie mogłam już wytrzymać i objęłam go mocno. Przez moment patrzyliśmy sobie w oczy, już po chwili składaliśmy na swoich ustach coraz śmielsze i namiętniejsze pocałunki.

-Nawet sobie nie wyobrażasz, jak bardzo tęskniłam za Twoimi ustami.- przerwałam nagle.

-Ja za Twoimi bardziej.- próbował się ze mną kłócić, ale uciszyłam go buziakiem. -A co chciałaś mi powiedzieć?- zapytał po chwili, a mi aż się gorąco zrobiło

-Moment, najpierw zjem, bo jestem głodna.- wybrnęłam z tego na chwilę.

-No dobra to szybko, bo jestem bardzo ciekawy.- rzuciłam mu nerwowy uśmiech i zabrałam się do jedzenia.

-Kochanie, ale zostaniesz ze mną już na zawsze, tak?- chciałam to po prostu usłyszeć, tak dla bezpieczeństwa.

-Tak Duluś, na zawsze. Już nigdy Cię nie zostawię.- powiedział i przygarnął mnie do siebie czule, całując  w policzek. Siedzieliśmy tak jakiś czas, zajadając się kanapkami. Co jakiś czas tylko podało kilka słodkich słówek i buziaków. Ciągle układałam sobie w głowie scenariusz rozmowy o ciąży. Kiedy zjedliśmy, odłożył talerz na stolik. Objął mnie i zapytał:

-No więc słucham, o co chodzi?

-No bo ja…- jąkałam się. -Nie no nie mogę.- wybuchłam dość dziwnym, nerwowym śmiechem.

-Ej, no mów…- powiedział cicho wprost do mojego ucha.

-Ucker bo ja… Ja jestem w ciąży.- powiedziałam to w końcu, zaciskając oczy.

-Co?- zapytał, Nie wiem, czy nie słyszał, czy po prostu to do niego jeszcze nie dotarło.

-Tak, spodziewam się dziecka.- powtórzyłam, a już po chwili poczułam bardzo mocny uścisk Uckera. -Kochanie, dusisz mnie.- wydukałam, śmiejąc się.

-Przepraszam, ale ja się po prostu cieszę.- powiedział i zaczął mnie dla odmiany całować. Nie były to takie pocałunki jak zwykle. Wycałował mi praktycznie całą twarz, podczas gdy ja tylko się śmiałam. -Kocham Cię!- krzyknął i tym razem zatopił się w moich ustach na dobre, kładąc mnie delikatnie na łóżko.

 I jest! Masz MONICZKO, dla Ciebie :* I mam wielką nadzieję, że dasz mi z tym pisaniem spokój chociaż na jeden dzień ;)