Rozdział 32

-Dul, proszę Cię nie rób problemów. Nie kocham Cię i tyle. Złaź!- odpowiedział chłodno, zrzucając mnie z siebie i wstając. Już po kilku sekundach stałam koło niego, patrząc mu w oczy.

-Dlaczego znów taki jesteś? Ucker, co się z Tobą stało? Potrzebuję Cię, kochanie.- mówiłam prawie błagalnym głosem, wtulając się w niego z całej siły. Byłam bardzo słaba, więc po chwili bez trudu mnie od siebie odsunął.

-Nie kocham Cię, rozumiesz?!- powtórzył, tym samym ponownie zadając mi cios prosto w serce. Czułam, że muszę walczyć o swoje szczęście, którego mogę zaznać tylko u jego boku. Nieważny był dla mnie teraz ból, żal, ani nawet strach. Liczył się tylko on, miłość mojego życia.

-Nie kochasz mnie? Zaraz Ci udowodnię, że jest inaczej.- powiedziałam, całując go namiętnie. Oddawał moje pocałunki z wielką pasją.

-Dul, przestań proszę.- po chwili próbował mnie powstrzymywać, ale na próżno. Nie potrafił mi się oprzeć. Jejku, on jest... łatwy. Nie minęło dużo czasu, a siedziałam na nim, rozpinając mu spodnie, podczas gdy on ściągał mi koszulkę. Wszystko było ze mną w porządku, dopóki nie nadszedł ten moment, kiedy leżał na mnie i szukał zapięcia od mojego stanika. Ogarnął mnie paniczny strach... znowu. Miałam ochotę go odepchnąć. Jednak miłość i pożądanie wzięły górę. Wzięłam głęboki wdech, lekko drżąc i przyciągnęłam go energicznie prosto do swoich ust. Pocałunki stawały się z każdą sekundą bardziej namiętne. Chyba wyczuł, że mam pewne obawy przez kolejny gwałt i zaprzestał na chwilę pozbywania się mojej bielizny. Po kilku minutach zaczął uspokajać pocałunki, aż całkiem przestał okazywać jakiekolwiek czułości. Patrzył mi w oczy, oddychając głęboko i dość szybko. Chciał tak po prostu wstać, ale go zatrzymałam słowami:

-No nie mów, że Cię nie pociągam?...- powiedziałam to najbardziej zmysłowo, jak tylko umiałam, próbując przyciągnąć go z powrotem do siebie. Jednak mój ukochany postanowił być zimnym chamem i wyrwał mi się.

-Dulce, ogarnij się! W tym momencie robisz z siebie ostatnią dziwkę, nie widzisz tego?!- tymi słowami zabił we mnie resztę wiary w prawdziwą miłość, nadziei na szczęście i poczucie własnej wartości. Zrównał mnie z ziemią, bo co? Bo jestem głupia i dałam naiwnemu sercu decydować o moim życiu, bo chciałam odzyskać jego miłość. Jasne... To rzeczywiście powód, żeby nazywać mnie dziwką.

-Nie, teraz przesadziłeś... Wynoś się, nie chcę Cię więcej widzieć!!- krzyczałam, a właściwie po prostu się darłam jak szalona i mało co nie rzuciłam się na niego z pięściami.

-Histeryczka…- rzucił obojętnie, kiedy zaczęłam kierować się do drzwi.

-Masz dwa dni na wyprowadzkę, inaczej Cię wyrzucę.- dodałam na odchodne.

Pobiegłam z płaczem do swojego pokoju. Trzasnęłam drzwiami i jak zwykle, kiedy jest mi źle, rzuciłam się na łóżko, chowając twarz w poduszkę. Z każdą sekundą czułam się gorzej. Uświadomiłam sobie, że to co chciałam zrobić, było najgorszą możliwą głupotą. No błagam… Chciałam wręcz wskoczyć do łóżka chłopakowi, który wciąż mnie poniża i powtarza, że nic dla niego nie znaczę. Jestem skończoną idiotką! Miałam ochotę zniknąć, bo było mi po prostu wstyd przed samą sobą. Myślę, że podjęłam słuszną decyzję, wyrzucając go z domu. Po tym co mi zrobił, nie bardzo obchodził mnie jego los. Zeszłam na dół do kuchni, skąd wzięłam szklankę i butelkę jakiegoś alkoholu. Usiadłam na parapecie i wlewałam w siebie kolejne porcję. Po kilku kolejkach zaczęło mi się kręcić w głowie, ale jeszcze kontaktowałam. Nagle do kuchni wszedł Ucker, wyraźnie zdziwiony moją obecnością w tym miejscu. Zabrał mi alkohol i powiedział:

-No nie… znowu się przeze mnie upijasz.

-Tak, bo nie mogę zrozumieć, czemu taki jesteś!- krzyknęłam mu prosto w twarz. -Nie wywijaj się i wyjaśnij mi, dlaczego tak nagle przestałeś mnie kochać.- zażądałam bardzo stanowczym głosem.

-Przestań, jesteś pijana.- wow, jaki on inteligentny, haha.

-I co z tego do cholery?! Kocham Cię 24 godziny na dobę, 365 dni w roku bez względu na stan, w jakim się znajduję. Albo mi wszystko wytłumaczysz, albo się zabiję.- zaszantażowałam podle.

-Nie groź mi i się uspokój!- krzyknął na mnie, łapiąc mnie mocno za rękę.

-Nie powiesz mi? Nie musisz, ale więcej mnie nie zobaczysz.- powiedziałam i wyrwałam mu się, odpychając go od siebie z całej siły. Wstałam, nie zwracając szczególnej uwagi na zawroty głowy i wybiegłam stamtąd. Wbiegłam na górę po schodach i podążałam na balkon, Ucker za mną. Stanęłam na barierkę, trzymając się anteny satelitarnej. Kiedy Christopher zaczął podchodzić, powiedziałam drżącym głosem, nawet na niego nie spoglądając:

-Nie zbliżaj się, bo skoczę.

-Dul zejdź, proszę.- wydukał za moimi plecami.

-Po co? Zostaw mnie, chcę umrzeć. Nikomu nie jestem potrzebna na tym zrytym świecie.

-Nieprawda.- na te słowo lekko odwróciłam głowę w jego stronę, patrząc pytająco. -Kocham Cię!- krzyknął, łapiąc mnie za rękę w ostatniej chwili, bo z wrażenia mało nie spadłam. Po chwili stałam na balkonie, wtulona w ukochanego. Obejmował mnie mocno i bardzo czule, gładząc moje plecy. Nie minęło dużo czasu, a byłam transportowana do mojego pokoju na łóżko. Ucker położył mnie tam delikatnie, okrył szczelnie kołdrą, pocałował w czółko i wyszedł. Byłam wykończona, więc mimo tak wielu wrażeń szybko zasnęłam.

Następnego dnia w ogóle nie widziałam się z Uckerem. On mnie ewidentnie unikał. A może on myślał, że niczego nie pamiętam z wczorajszego wieczoru, kiedy prawie popełniłam samobójstwo?... Był środek nocy, a ja leżałam w łóżku i myślałam o tym wszystkim. Czym więcej się nad tym zastanawiałam, tym mniej rozumiałam. W końcu stwierdziłam, że nie mogę żyć w niepewności. Wstałam i poszłam do Uckera. Weszłam cichutko do jego pokoju i zobaczyłam go śpiącego słodziutko. Ukucnęłam koło łóżka i obudziłam go, głaskając delikatnie jego policzek. Otworzył pomału oczy, które od razu wlepił we mnie ze zdziwieniem.

-Sorry, że Cię budzę, ale muszę pilnie z Tobą pogadać.- powiedziałam cicho.

-Co się stało?- zapytał, ziewając.

-No bo ja już nic nie rozumiem… Najpierw powiedziałeś, że przestałeś mnie kochać, a wczoraj wyznałeś mi miłość. Zaczynam się w tym gubić. Powiedz mi prawdę, proszę. Powiedziałeś tak tylko po to, żebym się nie zabiła, czy co?!- gadałam jak najęta, a do moich oczu zaczęły napływać łzy. Ucker usiadł i złapał mnie za rękę, wciągając mnie na łóżko. Wziął głęboki wdech i powiedział:

-Dulce, ja Cię kocham, ale…

Witam Was moje kochane, wróciłam! Jakoś mi się ten rozdział niezbyt podoba i wyszedł znowu krótki, ale kolejny będzie lepszy, obiecuję :* A i tak korzystając z okazji, że w moim życiu nadszedł czas na zmiany ;) zmieniłam adres bloga, bo mi się nie podobał i jakoś mnie tak denerwował xD Mam nadzieję, że nie stanowi to problemu w znalezieniu mnie, a jeśli tak to przepraszam :) A i rozdział dla Moniczki, od której wręcz żądam jej rozdziału :D