Prolog

Pewnego pięknego, słonecznego dnia… Piękny, słoneczny? Nie, tak kolorowo się nie zaczęło, a bynajmniej na pewno nie dla Dulce. Siedziała ona sama w swoim pokoju, słuchając smutnej piosenki. Był to kolejny z jej szarych, monotonnych dni, kiedy nie miała nawet do kogo się odezwać. Jak zwykle w takich chwilach, myślała jakby wyglądało jej życie, gdyby miała zwyczajną rodzinę i chodziłaby do szkoły jak wszyscy w jej wieku. Wtedy właśnie wpadła na pewien pomysł. Wstała z łóżka, ubrała różowe, włochate kapcie, wyłączyła muzykę i wyszła z pokoju. Natknęła się na swoje siostry- Sol i Mię. Po krótkiej i bezsensownej kłótni z bezmózgimi siostrami poszła dalej. Spotkała Almę, która niestety akurat wychodziła na kolejny koncert. Mimo to dziewczyna zapytała:

-Mamo, zapiszecie mnie do szkoły?

-Nie mam czasu skarbie, zapytaj taty.- odpowiedziała niedbale kobieta, całując córkę na pożegnanie i wyszła.

Biedna Dulce czuła się okropnie. Nienawidziła, kiedy ktoś ją zbywał zwłaszcza rodzice. Miała dość tego, że wszystko w tym domu jest ważniejsze od niej i jej potrzeb. Nie pamiętała już nawet kiedy ostatni raz na spokojnie rozmawiała z mamą. Zawsze miała jej tak dużo do powiedzenia, a nigdy nie została wysłuchana z braku czasu. Nie dziwne więc, że Dul stała się zbuntowana i powoli przestała szanować wszystko i wszystkich dokoła. Przez brak zainteresowania ze strony matki straciła cały entuzjazm, który miała jeszcze kilka sekund temu. Tak właśnie wyglądało jej życie. Nigdy nie czuła niczyjej miłości, choć tak bardzo tego potrzebowała. Czy to tak wiele? Dla niej już dawno pieniądze i sława przestały mieć znaczenie, ona tylko chciała być kochana. W tym momencie zrobiło jej się bardzo smutno, ale szybko zmieniła wyraz twarzy na sztuczny uśmiech tylko po to, aby się nie rozpłakać. Poszła do kuchni po kostkę czekolady na osłodę życia. W końcu dotarła do gabinetu ojca, w którym spędzał znaczną część swojego życia. Wpadła tam jak burza, od progu krzycząc:

-Tato, tato!

-O co chodzi?- zapytał jakby służbowo pan Reverte.

-No bo mam sprawę…- zaczęła nieśmiało dziewczyna.

-Słucham? Mów szybko, bo muszę wypełnić dokumenty dla premiera.- ponaglił córkę Leon.

-Mogę iść do szkoły?

-Do szkoły, po co? Przecież uczysz się w domu, masz najlepszych nauczycieli. Poza tym jestem w trakcie ważnej kampanii i liczyłem na Twoje wsparcie.

-No jasne… Twoje debilne wybory jak zwykle najważniejsze. Mam tego dość, nie chcę takich rodziców! Siedzę sama jak palec całymi dniami, tylko dlatego, że mój kochany tatuś narobił sobie wrogów. Chcę tylko iść do szkoły, poznać kogoś normalnego, bo na siostry liczyć niestety nie mogę.- krzyczała zdenerwowana Dulce.

-Zobaczę co da się zrobić. Pogadam jeszcze z Twoimi siostrami. Ale teraz już idź, bo nie mam czasu.

-Dzięki, pa!- odrzekła, po czym wyszła.

Miała dość siedzenia w swoim pokoju, więc wzięła piłkę, wyszła do ogrodu i zaczęła nią odbijać o ścianę, tańcząc przy tym i śpiewając. Trzeba przyznać, że wyglądało to dość komicznie.

Tymczasem na drugim końcu miasta toczyło się zupełnie inne życie. Pewien młody, przystojny chłopak pędził właśnie na swoim motorze. Jechał na spotkanie w sprawie pracy, na które był już trochę spóźniony. W końcu dotarł na miejsce. Dyrektor był na niego zły, że ten się spóźnił. Jednak dla Christophera nie ma rzeczy niemożliwych. Szybko uspokoił mężczyznę, opowiadając mu bajkę o tym, jak pomagał starszej pani nieść zakupy. W rzeczywistości zatrzymał go kumpel, który chciał od niego kupić narkotyki. Po długiej rozmowie kwalifikacyjnej i kilku zmyślonych faktach, Ucker został nauczycielem muzyki i WF-u w liceum. Ponadto ma być wychowawcą 1 klasy. Po wyjściu ze szkoły od razu pojechał pod most na obrzeżach miasta, gdzie zawsze spotykał się ze swoją bandą. Na pierwszy rzut oka było widać, że jest to miejsce schadzek ćpunów, bo leżało tam mnóstwo butelek, niedopałków i innych tego typu przedmiotów. Kiedy tam dotarł, wszyscy na niego już czekali. Nikt nie był zadowolony z podjętej przez niego pracy, gdyż uważali, że będzie mniej pracowitym dilerem. Wytłumaczył im jednak, że zbiera na nowy motor.

-Masz nowy towar?- zapytał nagle Amador.

-Jasne, trzymaj.- podał mu to, o co prosił.

Tak właśnie Ucker spędził resztę dnia.

Dulce Maria i Christopher Uckermann- dwoje ludzi z dwóch różnych światów. Czy mimo to los skrzyżuje ich drogi? 

Z wielkim trudem jest prolog. Masz Monisiu, dla Ciebie :* Miał być dopiero jutro, no ale... tak wyszło xD Mam nadzieję, że się podoba ;) Besos :***