5. "Idź się leczyć!"

Any wybrała świetny film- "Trzy metry nad niebem". Naprawdę mi się podobał, a na końcu obie płakałyśmy.

-Czemu ona z nim zerwała?! Nie powinna!- byłam wręcz oburzona zakończeniem.

-Ja też bym w życiu z takim ciachem nie zerwała.- stwierdziła Anahi, śmiejąc się.

-Aj Any... Ona go kochała!- płakałam jeszcze bardziej.

-Boże... Dul, więcej Ci takiego filmu nie włączę, tylko horror. Nie dramatyzuj.- zaczęła mnie przytulać i głaskać po głowie.

-Nie moja wina, że jestem wrażliwa...- mówiłam, a Any się ze mnie śmiała.

-Oj Duluś, Duluś...- podsumowała, wstając i wyłączając telewizor. -Następnym razem włączę Ci Titanica.

-Oo nie, to oglądałam. Płakałam po tym przez trzy godziny.

-Ja też, ale bez przesady. To tylko film.- stwierdziła, wzruszając ramionami.

-Dobra, zmykać mi stąd, bo chcę obejrzeć coś normalnego!- o nie, przylazł ten kretyn.

-Spokojnie Ucker... Nie denerwuj się, bo Ci żyłka pęknie.- odpyskowała mu Anahi.

-Zamknij się i idź stąd!- jejku jaki on jest dla niej niemiły... A myślałam, że to tylko dla mnie.

-Dobra, już sobie idziemy.- przewróciła oczami, kierując się do wyjścia.

-Z kim Ty się w ogóle zadajesz?! Masakra jakaś...- stwierdził kpiącym głosem.

-Odczep się, co? Dulce jest moją koleżanką, a Tobie nic do tego.- wow, Ann mnie broni.

-Dobrze, już dobrze, spierdalajcie stąd.- rozsiadł się na kanapie, a my wyszłyśmy.

Następnego dnia rano, kiedy byłam w kuchni, nawiedził mnie Ucker.

-Hej piękna, masz chwilę?- zapytał, tuląc mnie od tyłu.

-Czego chcesz?!- wyrwałam mu się zbulwersowana.

-Mam propozycję nie do odrzucenia.

-Odpowiedź brzmi NIE.- odpowiedziałam od razu.

-Aj przestań, najpierw mnie wysłuchasz. Chodź usiądziemy w ogrodzie i pogadamy.

-Nie odpuścisz?- zapytałam znudzona.

-Nie zamierzam.- odpowiedział z czarującym uśmiechem.

Poszliśmy do tego ogrodu i usiedliśmy na huśtawkach. Ucker ciągle wpatrywał się we mnie tak bardzo dziwnie.

-No dobra, o co chodzi?- chciałam mieć tą durną rozmowę jak najszybciej z głowy.

-Any mówiła mi o Twoim bracie.- i po co? On jakoś nie wykazuje szczerego współczucia. -Słyszałem, że potrzebujesz kasy i mam pomysł, jak Ci pomóc.

-Ty pomóc?? Nie wierzę, ja chyba śnię...- wyśmiałam go, patrząc z niedowierzaniem.

-Nie, ja mówię serio. Mam dla Ciebie bardzo prostą, a jeszcze bardziej przyjemną pracę.

-Mam pracę i nie chcę słuchać Twoich chorych propozycji.- wstałam i chciałam odejść, ale złapał mnie za rękę.

-Dul, wysłuchaj mnie. Serio chcę Ci pomóc. Dam Ci dobrze zarobić za rozkosz parę godzin dziennie.

-Że co?!- za kogo on mnie uważa i co w ogóle ma na myśli?!

-To co słyszałaś. Będziesz moją prywatną dziwką.

-No chyba Cię pojebało!!- krzyknęłam, puszczając prosto w niego huśtawkę, żeby go uderzyła.

-Lepszej okazji nie będzie. Miałabyś 200 zł na godzinę, zastanów się.

-Ty jesteś chory psychicznie!!- wyzywałam go dalej już strasznie wkurwiona.

-Nie, kochanie moje śliczne... Ja po prostu mam na Ciebie wielką ochotę.- no psychol normalnie.

-Idź się leczyć, erotomanie!- zakończyłam i poszłam.

Jak zwykle wieczorem po skończonej pracy udałam się do szpitala. Juanito leżał podłączony do jakiejś pikającej aparatury.

-Dul!!- jak zwykle bardzo ucieszył się na mój widok.

-Czemu Cię znowu do tego podłączyli?- zapytałam, siadając koło niego na krześle.

-Bo wczoraj się znowu źle poczułem. A lekarz chciał, żebyś do niego przyszła.- widać było, że jest bardzo słaby, nawet mówił ciszej niż zwykle.

-Dobra, to ja lecę i zaraz do Ciebie wrócę, okej?

-Mhm, będę czekać.

Poszłam do pokoju lekarzy. Miałam strasznie złe przeczucie... Czułam, że niczego dobrego nie usłyszę.

-Dzień dobry.- powiedziałam nieśmiało, wchodząc do środka.

-Oo, czekałem na Panią, proszę usiąść.- wskazał ręką na krzesło.

-O co chodzi? Co z moim bratem?

-Mam bardzo złą wiadomość. Stan Pani brata się pogarsza i ta operacja jest jedynym ratunkiem. W przeciwnym razie zostanie mu miesiąc życia.- po tych słowach po moich policzkach zaczęły spływać duże krople łez.

-On umrze.- wydukałam z płaczem. -Nie ma dla niego ratunku. On nie może umrzeć.- wpadłam w panikę, nie mogłam sobie z tym poradzić.

-Spokojnie...

-Jakie spokojnie?! Mój brat umrze, bo w życiu nie zdobędę tyle kasy!

Po rozmowie z lekarzem poszłam do toalety się ogarnąć, żeby Juanito nie widział, że płakałam. Jednak okazało się, że zdążył zasnąć. Cichutko usiadłam koło niego na krześle i głaskając go po głowie, szeptałam:

-Przepraszam Cię braciszku kochany... Nie mogę już nic zrobić.- i wtedy przypomniała mi się ta chora propozycja Uckera. To głupie, ale nie mam innego wyjścia. Muszę to zrobić, życie Juanita ponad wszystko! -Będziesz żył, obiecuję Ci to.- powiedziałam, całując go w czoło.

⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐

No dobra, dodaję dziś... Co prawda dopiero był, no ale trudno. Już wyjaśniam, dlaczego dodałam z własnej woli tak szybko xD A więc za 6 dni widzimy się z Dulą!! No i plan jest taki (tu ucieknę się do podłego sposobu Moniki): Jeśli będzie 5 komentarzy, do kolejny dodam we wtorek wieczorem. Jak będzie mniej, to niestety poczekacie do następnej niedzieli, bo nie będę miała jak dodać, bo nie biorę swojego telefonu (mama kazała mi wziąć stary, bo twierdzi, że nowy zgubię, haha xD). No więc do kiedyś tam :* 
Moniko za 4 dni się widzimy!! ❤