3. Wierzę w Ciebie

Anahi:
Do mojego domu weszło chyba z pięciu facetów w kominiarkach. Okrążyli mnie, a jeden zapytał:
-Gdzie jest Dulce?
-Skąd ja mogę wiedzieć? Nie ma jej tu, zobacz sobie. Puszczaj!- krzyknęłam i kopnęłam go w krocze. Wyrwałam się dumna z siebie. Jednak nagle poczułam dłoń, zaciskającą się na moim przedramieniu. Inny z nich trzymał mnie mocno, wbijając mi pazury w rękę.
-Szef mówił, że jesteś ostra, ale z nami nie wygrasz ślicznotko.- zaczął się do mnie przystawiać.
-Puść, bo pożałujesz!- krzyknęłam znowu. Okropnie się bałam, ale nie dawałam za wygraną. Nie mogłam się wygadać, to zniszczyłoby Dulce.

Dulce:
Minęło już sporo czasu, odkąd Any się rozłączyła. Miałam złe przeczucia, martwiłam się. A co jeśli coś jej się stało? Kto do niej przyszedł? Nie mogłam wytrzymać i zadzwoniłam do niej. Usłyszałam trzy sygnały. Już miałam się rozłączyć, gdy usłyszałam męski głos:
-Chcesz jeszcze zobaczyć kuzyneczkę?
-Kim jesteś? Gdzie Anahi?- pytałam nerwowo.
-Spokojnie maleńka... Wróć do męża, a zobaczysz kuzynkę.- odpowiedział drwiącym głosem.
-Dulce, nie!- krzyczała Any.
-Zamknij się szmato!- to było ostatnie, co usłyszałam, rozłączył się. Zamurowało mnie. Znów powróciła bezsilność, ale tym razem było o wiele gorzej. Wiedziałam, że jeśli wrócę, to Carlos zafunduje mi jeszcze gorsze piekło. Jednak nie mogłam się od tego odizolować. Ludzie mojego męża są nieobliczalni, bałam się o Anahi. Postanowiłam, że nie będę siedzieć bezczynnie. Zostawiłam Christianowi karteczkę z napisem: "Muszę wrócić do domu, tu chodzi o życie Any. Dziękuję za wszystko i przepraszam. Dulce.". Wybiegłam z domu. Podążałam wzdłuż ulicy. Na szczęście ktoś się zatrzymał, by mnie podwieźć, bo szłabym bardzo długo. Byłam tak zdesperowana, że na luzie wsiadłam do auta nieznajomego. Siedziałam w milczeniu, drżąc ze strachu przed tym, co może mnie spotkać w domu. Myślałam o Any i zastanawiałam się, gdzie ona może być, i do czego mógłby posunąć się Carlos. W końcu dojechałam blisko mojego domu. Podziękowałam kierowcy i dalej poszłam na pieszo. Do oczu podchodziły mi łzy, a przecież jeszcze nic się nie stało. Trafiłam przed dom. Ochroniarze mnie wpuścili, a ja przestraszona i roztrzęsiona szłam w kierunku salonu, gdzie o tej porze zazwyczaj był mój mąż. Weszłam tam i cicho powiedziałam:
-Jestem, zostaw Any w spokoju.- na moje słowa odwrócił się i podszedł do mnie. Wpatrywałam się w jego oczy, jak zwykle pełne grozy i nienawiści.
-Anahi jest w domu, a Ty dałaś się nabrać złotko.- odpowiedział sztucznie miłym głosem, po czym wymierzył mi siarczysty policzek. Zaczęłam płakać. Wszystko to, co zdążyłam uspokoić w sobie przez ten czas, kiedy byłam u Chrisa, wróciło w ciągu jednej chwili, niczym zły sen.
-Dlaczego mi to robisz?- zapytałam błagalnym głosem. -Po co ja Ci potrzebna, co?- i to zdanie było najgorszym błędem w moim życiu.
-Masz rację... Po co Ty mi potrzebna?... Buntujesz się, uciekasz. Firmą się zająć nie potrafisz, ani uszczęśliwić męża. Oo, mam dla Ciebie idealne zajęcie...- powiedział cwaniacko, a ja już wiedziałam, że kombinuje coś złego.
-O co Ci chodzi?- zapytałam przerażona, kiedy zaczął się do mnie przystawiać.
-Muszę Cię najpierw sprawdzić kotku.- stwierdził i rzucił mnie brutalnie na kanapę. Zaczął składać wstrętne pocałunki na mojej szyi i ramionach.
-Carlos nie! Puść, błagam!- krzyczałam, płakałam, prosiłam, ale bez skutku. Spojrzał na moją zapłakaną twarz z szyderczym uśmiechem. Co prawda dziewictwo straciłam właśnie z nim, ale to było bardzo dawno, jeszcze przed ślubem. Był wtedy taki czuły i delikatny, nie to co teraz. Od tamtej pory już nigdy z nikim tego nie robiłam. Po chwili zsuwał mi spodnie z bioder. -Puszczaj świnio!- krzyknęłam i kopnęłam go w krocze. Za to dostałam z pięści w twarz. Poczułam piekący ból i krew na ustach.
-Spierdalaj, jesteś nic niewarta.- zszedł ze mnie, zepchnął mnie na podłogę, a sam ułożył się wygodnie na kanapie. Wstałam i chciałam wyjść, zamknąć się w swoim pokoju. Zatrzymał mnie słowami:
-Poczekaj, poczekaj... Chciałaś się przecież na coś przydać, to zaraz Ci powiem do czego się nadajesz.
-Czego Ty znowu chcesz?...- zapytałam z żalem i oczywiście płaczem.
-Zaraz coś dla Ciebie znajdę, poczekaj...- szukał czegoś w swojej szufladzie. -O, to jest to!- krzyknął, kiedy wyjął stamtąd dziwne ubranie. Na początku nie zrozumiałam.
-Co to?- zapytałam ze zdziwieniem.
-No jak to co? Idź do łazienki się w to ubrać, za moment przyjdzie Twój pierwszy klient.- powiedział, podając mi te szmatki. Zdezorientowana posłusznie poszłam do łazienki. Dopiero, kiedy zaczęłam się w to ubierać, zrozumiałam, o co chodzi. Przebrałam się, chcąc uniknąć awantury. Wyszłam i stanęłam przed Carlosem, patrząc na niego z niedowierzaniem. Powiedziałam zdenerwowana:
-Ty sobie chyba żartujesz...
-Nie, to na serio. Będziesz dobrą dziwką, wierzę w Ciebie.
-Jesteś nienormalny!! Nie zmusisz mnie do tego.- trzęsłam się ze złości i strachu jednocześnie.
-Ja Cię nie będę zmuszał. Posłuchaj i lepiej bądź grzeczna. W sumie jak tak na Ciebie patrzę, to chyba wolałbym się sam Tobą zająć, no ale cóż... klamka zapadła.- mówił i zmierzał mnie wzrokiem z góry do dołu. Nic dziwnego, bo ten strój więcej odsłaniał, niż zasłaniał. -No więc tak... Wiszę pewnemu panu kasę, której mu nie zamierzam dać. Ale skoro Ty tak bardzo chciałaś się na coś przydać, to dasz mu dupy, a ja nie będę musiał oddawać mu kasy. Zrozumiano?
-Carlos, Ty chyba oszalałeś... Proszę, nie rób mi tego. Czy Ty naprawdę nie masz serca?... Zrobię wszystko, tylko nie to.- błagałam. Głupia liczyłam na litość. Usłyszałam pukanie do drzwi.
-A i radzę Ci robić, co będzie kazał, bo oberwiesz. Jak nie od niego, to ode mnie za to, że mu za mnie nie zapłaciłaś.- powiedział i bezczelnie mnie pocałował. Po chwili do salonu wszedł jakiś facet. Carlos tylko wskazał na mnie, a potem zaprowadził nas do jednego z pustych pokoi. Kiedy stamtąd wychodził, powiedział:
-Masz cztery godziny, możesz robić z nią, co chcesz. Tylko jej nie zabij, bo mi się jeszcze przyda. Drugą połowę długu dostaniesz w gotówce. Miłej zabawy!- wyszedł, zamykając drzwi na klucz. -A i w kącie macie wodę i potrzebne rzeczy!- krzyknął przez drzwi.

Hejo! Ale dziwnie się tak dodaje rozdziały regularnie xD No ale jest, a następny w czwartek :*